Askerim

Bölüm 8

Bazen
hiç gelmez
beklenen özür
beklendiği anda

Nihayet geldiğindeyse ne istenir
Ne de lüzum kalmıştır

- Çok geç kaldın

___<3______<3______<3______<3_____<3____

Sonbahara yaklaşmanın haberini vermek isteyen Ankara, soğuk bir havayla bize iletiyordu.

Öyle bir soğuk vardı ki ellerimin uyuştuğunu hissedebiliyorum. Üstümdeki triko kaban bile beni zor ısırıyordu.
Üstümde zaten dünkü geldiğim eşofman takımı vardı.

Açıkçası götüm donuyordu.

Buraya geleli Bir gün olmuştu ama daha Ankara soğuğuna alışamamışyım. Dün ben geldikten sonra abim ile annemle yengemgili eve göndermiştim.

Babamın yanında kalıp hasret gidermek istemiştim.
Babamla muhabbet ettikten sonra uyuya kalmasıyla dışarıya çıkıp Ankaranın havasını almak istemiştim.

Dışarı çıkıp kantinden bir çay alıp hemen ilk gördüğüm banka oturmuştum.

Hangi akla hizmet se artık.

Çünkü şu anda soğuktan burnumda sümük akıyordu.

Ne kadar da güzel.

Elimdeki dibinde çay taneleri kalmış karton bardağında ki çay bile beni kurtaramamıştı.

Bir kez daha burnu mu çekip etrafa bakındım. Akşam olmuştu bile.

Saati merak edip telefonu cebimden çıkardım ve ekranın ışığının yüzüme vurmasına izin verdim.

Saat 8.45 gösteriyordu. Birazdan abim gelirdi.

Tekrar telefonu cebime atarken birden yakınlarda konuşma sesleri gelmeye başladı.

" Bunca zamandır beni peşinde koşturdun Yekta. Artık yetmez mi? Seni seviyorum adam anlasana."

Ne oluyordu be burda.

Ses hastane duvarının hemen sol tarafında geliyordu.

Benim oturduğum bank hemen hastanenin önünde olduğu için rahat bir şekilde duyabiliyordum.

Belli ki benim burda olduğumu bilmiyorlardı.

" Kızım sen hastamısın. Ben mi ümit verdim sana da bu kadar takıntı oldun sen. "

Ama siz böyle konuşursanız benim meraklı aklım da yerin de durmaz ki.

" Ama Yekta yapma böyle ne olur."

Allah'ım sen görüyorsun ben bişey yapmadım. Dedikodu beni kendine çekiyor.

Hemen kafamı kaldırıp etrafı yokladım. Görünürde kimse yoktu. Rezil olmak istemezdim.

Yavaşça oturduğum banktan kalkıp hızlı ama temkinli hareketlerle duvarın köşesine geçtim.

Sırtımı duvara yaslayıp duvarla adeta bütünleşirken, kafamın gözükmeyeceği şekilde çıkardım.

Arkası bana dönük olan kadındı. Koyu kahverengi saçları ve beyaz önlüğü tek görünen şeylerdi. Doktor olduğu bariz belliydi.

Ondan sonra dikkatimi çeken şeyse en az iki metre olduğunu düşündüğüm adamdı.

Kadın yanında omzuna bile gelemiyordu.
Zaten kadın büyük ihtimalle benden de küçük boydaydı.

Adama dikkatle bakarken onu bir yerde tanıdığımı hissetim bir anda.