~|• THE RIBBON IN HER HAIR •|~

~|• Chapter 12 •|~

|• I can fix her •|
Eddiel

Pauwi na sana ako ng makita ko sa Main hallway si Cyphaine, magha-hi sana ako kaso syaka ko naman nakita na nandoon rin pala si Lerouice. What are they doing there? Ang nakakapag-taka ay di nila kasama si Phein.

I secretly hide in the wall, i know its spying pero its not for bad purpose naman e'. As i hid into the walls, i heard Cyphaine speak. My heart crushed into pieces when i heard her say "i like you" who was she referring to? Hanggang sa sumagi sa utak ko na--na baka si Lerouice ang tinutukoy nya.

My heart hurts a little ng marinig ko ang iba pa nilang pag-uusap. Eddiel wake up! I knew naman una palang na hindi ako gusto ni Aine, why would i think na magugustuhan nya ko? Hindi ko na kinaya ang mga narinig ko kaya nagdecide na akong umalis. Kasabay ng pag-alis ko ang syang pag-alis rin ni Aine. I saw her holding her tears.

I know na hindi nya ko gusto, pero i know that i could help her with her problem. I can't just let the girl that i want to cry because of someone's rejection.

Ia-approach kona sana sya kaso bigla nyang nabunggo yung isang lalaki. That boy seems familiar, i think ive seen him in the campus pero bago ang mukha nya. Is he a transferee? I think so. They talk for minutes pero im not sure kung ano ang pinag-uusapan nila.

After two-three minutes of them talking umalis na si Aine. Agad ko syang sinundan, sa pag-sunod ko ay nasaksihan ko kung paano magbreak-down si Aine. I can see that shes truly in pain right now. I want to approach her pero something is pulling me away. Maybe its not the right time for me to comfort her. I should give her more space bago ako sumulpot ng bigla.

....

Three days has passed, napansin ko ang paglayo ni Aine kay nila Phein at Lerouice. I know what she feels and i cant help, i know that its not the right time for me to show her the comfort she needs.

Pero kailan nga ba ang right time na yon? I cant just stand and stare at her, she looks like depressed or something like worst than that. I would never forgive Lerouice for this. Pasalamat sya she's a girl, pero im not as fool as others think para pumatol sa mga gaya nya. Instead of violence ill use the power i had in this campus. With just an order to a random guy in this campus, for sure gagawin nya. Everybody knows my name here. Lerouice Sairez you will pay for everything that you did to the girl that i liked.

...

I started to approach Aine ng pauwi na sya sa uwian. I drove my car then pina-bagal ko iyon para masundan ko ang naglalakad na si Aine. Binuksan ko ang bintana ng sasakyan ko at inilabas ko ang ulo ko.

"Sumabay kana" sabi ko with a smile. Di nya ko pinansin at tulala lang sya sa daan.

"Wag na, malapit lang naman bahay namin" mahina at walang gana nyang sabi.

"Who told you na sa bahay kita ihahatid?" I said.

"What do you mean?" Sabi ni Aine, this time nakatingin na sya sakin ng clueless.

"We're going to your comfort place. I know whats going on you" i said.

"What do you mean na alam mo ang nangyayari saakin?" Muling tanong nito saakin.

"Past three days ago, i heard you and Lerouice talk. I know what you feel, naramdaman ko na rin kayang mareject. I think if pumunta tayo sa comfort place mo mawawala kahit papaano ang mga sakit na nadarama mo. Aine, i told you naman na im always here for you. Bakit mas pinili mong sarilihin ang mga problema mo? Come in, ill drove as fast as i can para lang makarating tayo sa comfort place mo" i said.

Nagulat ako ng biglang takpan ni Aine ang mga mata nya ng isang buong kamay nya. She was crying! "I dont--i dont know how to thank you" nauutal nitong sabi dahil sa sobra ang iyak nito.

"Im sorry if i didn't tell you, alam ko--alam ko naman na lagi kang andiyan para saakin im so sorry! But for now i just cant keep quiet anymor. I know na sasabog at sasabog ang mga nararamdaman ko, and youre the right person para sumalo saain pansamantala kaya salamat!" Umiiyak parin nitong sabi. Hindi ko na sya natiis kaya agad akong bumaba ng sasakyan ko. Pagbaba ko ay niyakap ko sya kaagad ng mahigpit. Ramdam ko ang pagyakap nya saakin. Now i feel how much pain she feels.

Patuloy parin sya sa pag-iyak. "Shh... Stop crying na. Sumakay kana sa sasakyan ko, ngayong araw rin ay panandaliang mawawala mga hinanakit mo. Im sure na makakatulong ako kahit kaunti lang" sabi ko sabay tapik sa likod nya para tumigil na ito sa pag-iyak.

"Thankyou so much!" Sabi nito, mas humigpit pa ang yakap nya kaya mas hinigpitan ko rin ang yakap ko sakanya. Hindi ko matiis ang makita syang umiyak, this is the very first time na nakita ko syang grabeng umiyak nandahil lang sa isang babae. From this day ill promise to myself na ako mismo ang magpapahirap kay Lerouice. And from this day ill promise na sisimulan kong ayusin ang wasak na puso ni Aine.

Maya-maya rin ay inalis na nya ang pagyakap nya saakin. Agad akong dumeretso sa kabilang pintuan ng sasakyan ko. I open it for her.

Sumakay nako at agad na pinatakbo ang sasakyan ko. "Promise me that kahit paano mawawala ang mga hinanakit ko" she said with a low voice.

"Promise" maikli kong sabi habang nagdri-drive.

It took us over 15-17 minutes para makarating sa comfort place ni Aine. It's the sea near our campus kasi. Lumabas na kaming dalawa.

"You still remember this place" sabi ni Aine habang inililibot nya ang mga mata nya.

"How can i forget this place, this place contains the precious moments Phein, you and i had. Remember dito tayo laging nagpupunta after school? That's why di ko nakakalimutan ang lugar na ito. In this city, full of beautiful buildings mas pinili nating tatlo ang makontento sa simpleng lugar gaya neto" i said while viewing the view.

"I want to walk to have some fresh airs. It my way of escaping into reality" sabi nito. "Sure" i said.

Both of us started to walk hanggang sa pumasok sa idea ko ang basain sya. Then she started to do the same, both of us run. Nagkasiyahan kami.

I can feel that she's slowly healing kahit na papaano. I just cant take my eyes away from her gorgeous face. Mas maganda sya kapag nakangiti.

   Ng maghapon na ay nakaupo nalamang kaming dalawa sa buhangin.

   "Ansakit palang ireject no?" Sabi nito.

   "Masakit talaga pero kailangang tanggapin" saad ko.

    "If only she sees how much i love her siguro di sya magdadalawang isip na piliin ako..."

   Di nako nagsalita after non dahil sa medyo nasasaktan nako. Masakit rin naman para saakin ang lahat e'.

To be continue...