The beginning of varo

deel 7

Pov vince
Ik kom aan bij caro haar thuis. Ik wil haar heel graag verassen. Titin doet open. Ze zegt hey jongen kom binnen. Ik ga naar binnen. Titin zegt ze is zich nog aan het klaarmaken. Ik zeg dat is oké, ik wacht wel even. Peter zegt ah hier vinnieboy. Ik glimlach. Peter vraagt kom jij caro verassen? Ik knik. Hij zegt wat ben jij toch lief voor ons caro. Kristel zegt hij is echt een schat. Ik zeg Caro is gewoon alles voor mij. Peter kijkt lief naar hem. Hij zegt ga maar naar boven ze zal wel bijna klaar zijn. Ik knik. Ik ga heel zachtjes naar boven zodat ze mij niet hoort. Ik sta voor de deur van haar kamer en zie dat ze daar is. Ik doe zacht de deur open. Ze draait zich meteen om. Er verschijnt een hele grote lach op haar gezicht. Ze rent naar mij toe. Ik neem haar meteen in mijn armen en we knuffelen. Ik voel dat ze zich goed voelt in onze zachte, warme en liefdevolle omhelzing. Er gingen vlinders door mij heen. Zo'n zalig gevoel zou ik elke ochtend willen hebben. Haar grote glimlach maakt mij zo gelukkig. Ze vraagt wat doe jij hier? Ik zeg ik kom jou verassen. Ze zegt dat is heel lief. We gaan hand in hand naar beneden. Ze had haar boekentas op haar rug. Ik wou die dragen maar dat wou zij niet. Ze is toch een beetje koppig soms maar dat neem ik er met plezier bij. We komen beneden aan. Kristel lag in de zetel. Ik zag daarnet al dat ze heel erg moe was. Ik ben blij dat ze naar haar eigen lichaam luistert maar ik weet dat Caro het heel moeilijk heeft met de situatie. Ik weet dat ze ergens diep vanbinnen liever niet naar Antwerpen wou verhuizen door die stomme ziekte. Ookal had ze mij dan niet leren kennen. Ik voel dat ze verdrietig is omdat ze ziet dat haar mama achteruit gaat. Ik kijk naar haar en neem haar hand steviger vast. Caro zegt uhm wij moeten vertrekken. Ik voel haar hand uit de mijne glippen. Ze gaat naar de gang om haar schoenen te nemen. Ik vind het zo erg voor haar dat  ze dit allemaal moet meemaken. Ze is maar 14 jaar. Ik zeg iedereen gedag. Peter zegt tot zaterdag of als ik je nog eens zie. Ik zeg tot dan. Titin knikt ook. Ik ga naar de gang. Ik merk dat caro heel stil is. Ik hoor stemmen van buiten komen. Dat betekent dat iedereen er is en dus ook dat ik de kans niet krijg om nog even maar caro te praten. Caro neemt haar spullen. Ik doe hetzelfde. We gaan samen naar onze fietsen. Iedereen begroet elkaar, ook caro doet opeens weer normaal. Ik zie wel dat ze haar uiterste best doet om een normale lach op haar gezicht te toveren. We vertrekken met de bende naar school buiten camille natuurlijk. Zie je haar al fietsen met haar hakken? Er werd veel gelachen op de fiets. Ik ben aan het praten met yemi. Ik kijk naar achter en zie dat caro helemaal vanachter en alleen aan het fietsen was. Ik zag de tranen in haar ogen. Ik zei tegen yemi sorry, mag ik even? Yemi zei tuurlijk, ga maar naar je lover. Hij had niet door dat caro op het punt stond om te wenen. Ik vertraagde zodat ik uiteindelijk naast haar fietste. Ik vraag gaat het lieverd? Ze knikt. Ik zeg hey je moet echt niet doen alsof alles oké is. Ze snikt. Ik zeg je moet je echt niet sterker voordoen dan je bent. Ik zeg ik weet dat het moeilijk is om je mama achteruit te zien gaan, weet dat je er altijd over mag praten met mij. Ze wou iets zeggen maar het kwam er niet uit. Ik zie hoe ze in paniek schiet, haar adem versnelt, haar gesnik wordt luider en ik zie hoe ze langzaam de controle verliest, niet alleen over haar lichaam maar ook over haar stuur. Ik ga zo snel ik kan van mijn fiets. Zo snel ik kan probeer ik caro haar stuur te nemen. Net optijd heb ik caro vast. Haar fiets valt op de grond. Ik was zo opgelucht als caro daar nog had opgezeten dan lag ze in het ziekenhuis. De paniek in haar ogen werd steeds groter. Ik kijk naar voor en zie hoe yemi geschrokken naar ons kijkt. Hij had dit totaal niet zien aankomen. Hij fiets zo snel hij kan naar ons. Hij neemt caro haar fiets die hard beschadigd was op en zet die naast de mijne. Ondertussen neem ik caro vast. Die in trance voor haar uitstaart. Haar ademhaling die ze maar niet onder controle krijgt, de tranen die als rivieren over haar wangen stromen en de angst die haar steeds kleiner en kleiner maakt. Ik wrijf over haar rug en zeg dat het allemaal goed komt. Na minuten die wel uren leken te duren voel ik haar ademhaling weer stabiliseren. Haar ogen zien vuurrood. Ik neem haar in een heel harde omhelzing. Ik voel hoe hard ze nood heeft en deze omhelzing. Alles wat er zonet ik gebeurt heeft haar energie kapot gemaakt. Ik zie de bezorgdheid in yemi zijn ogen...