The beginning of varo

deel 8

Pov Caro
Ik zit op mijn fiets onderweg naar school. Iedereen inclusief vince is gezellig met elkaar aan het praten terwijl we fietsen. Ik probeer de gesprekken te volgen maar het enige waar ik aan kan denken is mama. Vroeger kon ze echt dagenlang met haar bloemstukken bezig zijn en dan zorgde ze er nog voor dat er elke dag eten op tafel stond. Nu is ze zo snel moe, het doet zoveel pijn om mama zo te zien. Het wordt allemaal teveel. Ik wil mama helemaal niet verliezen. Er verschijnen tranen in mijn ogen. Zonder ik het besef fiets ik helemaal achteraan. Opeens merk ik dat vince langs me komt fietsen. Hij vraagt alles oké? Ik knik. Hij zegt ik weet dat je het moeilijk hebt met je mama, je mag er altijd over praten met mij. Ik wil iets zeggen maar het lukt niet. Mijn hoofd wordt zwart en ik heb geen idee wat er aan het gebeuren is. Ik verlies de controle over mijn lichaam. Mijn tranen vloeien over mijn wangen, mijn ademhaling veranderd van ritme en de angst neemt toe. Ik weet niet meer wat ik moet doen. Ik krijg geen lucht en op dat moment hoor ik een auto claxoneren. Ik weet alleen niet of het in mijn gedachten is of in het echt. Ik voel armen rond mij heen. En plots hoor ik een knal. Ik zie niks, mijn bril is helemaal vuil van de tranen. Ik hoor vince zijn stem. Hij neemt mij vast en zegt dat het allemaal oké is. Ik vraag was dat een auto? Hij zegt ja het was je papa. Ik vraag is hij hier? Vince zegt hij is net aan de kant gaan staan toen hij het zag gebeuren. Meer krijg ik er niet uit. De paniek neemt weer toe. Ik heb vince in een heel gevaarlijke situatie gebracht. Hij neemt mij stevig vast in zijn armen. Ik zeg sorry. Vince zegt jij moet helemaal geen sorry zeggen. Ik zeg jawel, ik heb iedereen in gevaar gebracht. Hij zegt lieverd jij kan daar helemaal niks aan doen. Ik zeg het is mijn schuld. Vince zegt je had een paniekaanval, jij kiest daar niet voor dus nee het is jou schuld niet. De tranen rollen weer over mijn wangen. Hij wrijft over mijn rug en zegt dat ik samen met hem moet proberen ademen. Ik luister naar hem. Ik begin de controle weer terug te krijgen. Papa komt naar me toe. Hij vroeg alles oké? Vince zegt het gaat terug beter. Ik kijk naar mijn papa. Ik zeg s..sorry. Papa zegt carolientje je moet helemaal geen sorry zeggen, jij bent oké en dat is het belangrijkste voor mij. Ik zeg dan nog ik heb iedereen in gevaar gebracht en mijn fiets is stuk. Papa zegt schatteke we zijn er allemaal nog en die fiets kan gemaakt of vervangen worden. Ik haal mijn schouders op. Papa zegt kom ik breng je naar huis. Ik zeg nee, ik moet naar school. Hij vroeg wil je echt naar school? Ik knik. Papa zegt oké ga maar, ik neem jullie fietsen wel mee naar huis en ik zal jullie straks komen halen en dan breng ik vince naar zijn huis. Ik knik dankbaar naar papa. Hij zegt vertrek maar. Ik knik. Vince neemt mijn hand vast en we wandelen naar school. Onze vrienden kijken geschrokken. Ik zeg het is oké. We komen op school aan. We zijn net niet te laat.

*een paar uur later*
Het is middagpauze. Ik zit samen met iedereen aan een bank. Ik zit naast vince en yemi. Ik zeg ik ga naar het toilet. Iedereen knikte. Ik moet niet naar het toilet, ik voel de tranen gewoon weer opkomen. Ik kom het toilet binnen, alles komt er in 1 keer uit. De paniek overheerst weer. Ik voel me steeds zwakker worden. Ik begin steeds sneller te ademen. Ik hoor de stem van Camille. "Caro, alles oké?" zei ze. Ik kon niet reageren. Opeens wordt alles zwart...