The beginning of varo

deel 10

Pov Caro
Het wordt zwart voor mijn ogen. De tranen hebben mij zicht weggenomen. Ik begin me steeds slechter te voelen. Ik voel de druk op mijn borst weer toenemen. Mijn ademhaling versnelt steeds weer een beetje meer. Het voelt alsof ik mijn eigen lichaam niet meer kan besturen. Ik voel een hand op mijn schouder. Ik herken de stem van Camille die me rustig probeert te maken. Deze hel voelt eindeloos. Na een tijd vol angst voel ik dat ik weer rustig kan ademen. De omhelzing van Camille voelde veilig maar ook slecht aan. Meteen zeg ik sorry. Camille zegt lieverd ik weet dat ik niet lief voor jou ben geweest en dat spijt me enorm maar ik ben er voor jou. Ik knik. De paniek neemt weer toe. Mijn hoofd draait overuren en ik weet niet wat ik moet doen. Ik ren naar buiten, weg van school, weg van alles, van al de problemen die het leven met zich meebrengt. Ik voel me ergens schuldig, schuldig voor alles wat ik iedereen aan doe. Ik weet niet waar ik heen moet, ik ken deze stad niet goed. In Durbuy was alles beter toen had mama nog geen kanker, toen had ik geen paniekaanvallen, ik voel me klein en breekbaar. Ik wil Vince bij mij, hij weet wat hij moet doen. Ik besluit om naar rechts te wandelen. Ik volg een oud vrouwtje, dan kan er toch niks gebeuren. Ze glimlacht naar mij. Met veel moeite probeer ik ook een glimlach op te zetten. Ze knikt vriendelijk. Het vrouwtje staat bij haar huis. Ik besluit rechtdoor te gaan. Ik zou niet weten wat er mij te wachten staat. Ik zie een brug en ga erover.
Er zijn kinderen aan het spelen. Ze zijn zo gelukkig. Ik besluit verder te wandelen. Het begint ondertussen steeds later te worden. Ik stuur snel een berichtje naar papa dat ik huiswerk ga maken in de bibliotheek zodat hij niet ongerust is. De straten worden steeds drukker dus ik besluit een andere route te nemen. Dat is ook wel logisch want school is ondertussen ook gedaan. Ik zie een bankje aan de schelde. Ik besluit er te gaan zitten. Ik kijk rond mij en zie niemand. Het wordt donker. Ik zie dat mijn gsm oplicht. Het is mijn papa. "Lieverd, alsjeblieft kom naar huis, je vrienden, wij en Vince zijn heel ongerust" stond er. Het kon me allemaal niks schelen. Ik kan het niet. Tranen vloeien weer over mijn wangen. Plots komt er iemand naast mij zitten. Ik hoor een zucht. Ik kijk naast mij en zie Vince. Hij neemt mij vast. Vince drukt een zachte kus op mijn voorhoofd. Hij zei ik ben zo blij dat ik jou gevonden heb. Ik haal mijn schouders op. Mijn gsm licht weer op. Hetzelfde bericht komt weer tevoorschijn. Vince neemt mijn gsm. "Hey Vince hier, ik ben bij haar en ik breng haar veilig thuis" stuurt hij. Ik schud mijn hoofd. Vince zegt lieverd je kan niet hier blijven en dat laat ik ook niet toe. Ik sta op en wil weer weggaan. Hij houdt me tegen. Vince neemt me stevig vast. Hij zegt laat het er allemaal maar uit. Ik neem hem stevig vast en begin te huilen. Ik wil mama niet verliezen. Hij zegt je zal haar nooit verliezen, wat er ook gebeurt want ze zit hier. Terwijl hij dat laatste zei legde hij zijn hand op mijn hart. Ik zei ik haat die rot ziekte. Vince zei ik ook lieverd maar we kunnen er niks aan veranderen, we kunnen alleen hopen op het beste. Ik knik. Vince zegt we gaan samen die kanker verslaan. Ik kijk in zijn ogen. Vince zei ja Vince dat gaan we doen. Ik glimlachte. Hij wrijft de tranen van mijn wangen. Opeens zie ik onze vriendengroep staan. Ik besef dat ze nu allemaal weten dat mama kanker heeft. Ik kijk rond mij. Iedereen komt rond mij en vince staan. Yemi schreeuwt groepsknuffel. Iedereen deed het. Ik zei dankjewel voor alles. Iedereen zei geen probleem en je mag altijd met ons praten daar zijn vrienden tenslotte voor. Ik glimlach. Vince neemt mijn hand vast. Hij zegt en wij gaan naar huis want anders gaan er daar mensen nog ongeruster worden. Ik knik. Hij neemt mijn hand vast. Iedereen vertrekt naar huis. Vince vraagt heb jij daar al eerder last van gehad? Ik vraag van wat? Hij zegt van die paniekaanvallen. Ik zeg nee. Hij neemt mij vast. Ik leg mijn hoofd op zijn schouder. We blijven even zo staan.  Na een tijdje besluiten we verder te wandelen. We komen thuis aan. Papa doet meteen de deur open. Hij knuffelt mij. Ik zeg sorry papa. Hij zegt hey het is oké, je bent veilig thuis dat is het belangrijkste. Ik knik. We gaan naar binnen. Ik zeg ik ga mijn pyjama aandoen. Ze knikken. Ik ga naar boven en neem mijn pyjama. Ik wou het doen omdat ik even tijd nodig had voor ik mama zag. Ik trek mijn pyjama aan en ga naar beneden...