Gay Site

-²⁸

Realde olamadığımız için ficde şampiyon yaptım bizi 😎

-
Semih

Uluslar Lig'inden şampiyon olarak ayrılmamızın üzerinden yaklaşık bir ay geçmişti. Takım olarak yapılan eğlenceler ve düzenlenen yemekler yavaş yavaş son buluyordu.

Herkes bir bir eski hayatına dönerken benim tek kopamadığım, uluslar liginin bana kattığı en güzel şey olan Barış Alper ile ilişkimiz gitgide iyiye gidiyordu.

Zaman zaman tartışıyor olsak da karakterine ters bir biçimde beni hep alttan alıyordu. Fakat yine de çevre faktörü yüzünden birbirimizden uzak kalmaya başlamıştık. Türkiye'ye döndüğümüz için işin içine aile faktörü girmişti ve eskisi gibi tüm gün bir arada kalamıyorduk. Artık milli takım yoktu ve eskisi gibi rakip takımlardaydık.

Takım ile yaptığımız antrenmandan sonra otoparka doğru ilerliyorduk. Emirhan abi, kolunu omzuma atmış bir biçimde espriler yaparken ben sadece gülümseyerek karşılık veriyordum.

Diğer tarafımda ise Mustafa olduğu için ikisi birleşmiş ve benimle uğraşmaya başlamışlardı.

Kendi aracıma doğru ilerlediğim sırada gözüm aracımın hemen yanındaki yabancı araca takıldı. Ve elbette, aracın önüne yaslanmış bir biçimde beni izleyen Barış Alper'e.

Onu gördüğüm gibi duraksamış olmam, Mustafa ve Emirhan abiyi de durdurdu. "Barış?" Dedim sorarcasına. "Burada ne işin var?"

"Neden, gelemez miyim?" Kasılan yüz hatlarını fark etmem ile yanımdakilerden uzaklaşarak ona doğru ilerledim. Tam karşısında durduğumda tüm takımın bizi izlediğinin farkındaydım. Harıl harıl Beşiktaş, Galatasaray derbisine hazırlandığımız sırada otoparkta Galatasaray'ın oyuncusunun olması elbette doğal bir durum değildi.

"Gelebilirsin." Dedim endişeli ses tonumla. "Ama keşke gelmeseydin." Tek kaşı havalandığında gözleri arkamda duran takım arkadaşlarımı buldu. "Siz neyi bekliyorsunuz?"

Bunu sorması ile takım, merakını bir yana bırakarak yavaş yavaş dağıldılar. "Semih, bir sorun mu var?" Emirhan abinin sorusu ile Barış, yaslandığı araçtan ayrılarak beni kolunun altına aldı. "Diyelim bir sorun var, ne olur?"

Emirhan abi, aldığı cevap ile tam bir şeyler söyleyecekti ki araya girme gereği duydum. "Emirhan abi, sizinle yemeğe başka zaman gelirim ben. Barış'a söz verdiğimi unutmuşum."

İkili arasında uzun soluklu, gergin bir bakışma sonrası Emirhan abi başını aşağı yukarı sallayarak aracına bindi ve bizi otoparkta yalnız bırakarak gitti.

İkimiz tamamen başbaşa kaldığımızda kolunun altından çıkıp tekrardan karşısında durdum. "Barış, şu tavrına bir çeki düzen ver artık."

Benimle başbaşa kaldığında gevşeyen bakışları yerini tamamen gülümsemeye bıraktı. "Tavırlarımda ne varmış ki civcivim?"

Az öncesinde arkadaşlarıma hiç ters davranmamış gibi sevimli bir biçimde konuşmasına karşılık kendimi hemen teslim etmemeye çalıştım. "Emirhan abiye ayıp ettin."

Omuz silkerek kollarını belime sardı. Etrafımda kıskandığı kimse olmayınca tamamen farklı biri oluyordu. Sinir bozucu tavırları yerini aptal bir aşığa bırakırken onu tersleyemiyordum. Tavrımı koymam gerekse de beni yumuşatmayı çok iyi biliyordu. "Boşversene sen onu. Sevgilimi özledim ben."

Gözlerimi devirip hâlâ sinirli olduğumu göstermeye çalıştım. "Sevgilini böyle mi özlüyorsun sen?"

Kollarını belime sardığında dudağının kenarı kıvrıldı. "Nasıl özlemeliymişim?" Bedenimde oluşan sıcaklık ile hafifçe gevşedim ve yüzüme eğilip minik öpücükler bıraktığı sırada gözlerimi yavaşça yumdum. Bu çocuk hem sinirlerimi altüst edip hem de nasıl huzur verebiliyordu?