bir başka hikaye | texting

03

**

"HADİ BE KOÇUM! BASTIR BE! SON DAKİKA LAN! HADİ LAN!"

"GOOOOOOOOOOOL!" Kuzenim tüm ağırlığıyla üzerime atladığında elimdeki oralet dökülmesin diye şekilden şekile girmeye çalıştım. Bir elimi kurtarabildiğim gibi onu itekledim. Benden uzaklaşıp maçtan önce okey oynadığımız amcaya sarıldı.

Kıraathane tüm kalabalığıyla coşmaya başladı, Fenerli olanlar küfürler saydırırken Galatasaray taraftarları sevinçten bas bas bağırıyorlardı. Kuzenim Alp de kendini yerden yere atan tayfadan biriydi. Sırf büyük ekran diye tutturup kıraathaneye gitmek istemişti, evde amcamların yaptığı muhabbet beni çok bunalttığı için ben de mecburen onunla beraber kaçmıştım.

Eniştem en son dedeme yan yan bakarak bana laf söyletme peşindeydi. Yok ben hangi bölümü yazacakmışım, mühendislik bir kıza uygun değilmiş, hemşirelik bana yakışırmış, devlet üniversitesi olmazsa olmazmış, bık bık bık diye konuşup duruyordu.

He tabii, bana şu an kıraathane mi yoksa küstah iç güveysi doblosunu asla satamayan ve gençliğinden beri emeklilik konuşan enişten mi diye sorsalar onu tercih ederdim. Çünkü biraz daha bu gürültüde durmaya devam edersem migrenden ötürü bir köşede sessiz sedasız ölüp gidecektim.

"Evvet sevgili futbol severler! Bu inanılmaz keyifli derbinin sonuna geldik, bugün burada iki takım da ellerinden gelen en iyi performansı..." daha fazla dinlemeyip Alp'i dürtükledim. "Hadi gidelim artık." sesimi duyup duymadığı bile şüpheliydi.

Sırtına çıktığı dayının omzundan hayretle suratıma baktı, "Daha yeni başlıyoruz," cümlesini devam ettirmeye bile gerek duymadan arkadan birilerinin başlattığı marşa o da katıldı. Sırtına çıktığı amca değil Alp'i, yaşını başını hiç umursamadan zıplıyor, Alp de inmeye niyeti olmadığı belli olacak şekilde amcaya sıkı sıkı tutunuyordu. "Re re re, ra ra ra!" on kez daha bu girişi tekrar edeceklerdi, sessizce kıraathaneden sıvışmaya çalışsam iyi olurdu. Ben ne bokuma buraya gelmiştim sanki? Allah aşkına maç izlemek benim neyimeydi? Sanki bir boktan anladığım vardı.

Sadece tek memnuniyetim Fenerbahçe yenildiği için o muşmula suratlının üzülecek olmasıydı. Oh be! Futbol ne güzel şeydi böyle! Sürekli bir yerlerdeki erkekler üzülüp duruyordu. Vallahi keyiflenmiştim.

Kıraathanenin hemen yanındaki bakkal gözüme ilişti. Alp'in zoruyla içtiğim kivili oralet resmen içimi yakmıştı. Midemin içinde minik kiviler ve akşam yemeğinde yediğim ıspanaklı börek horona kalkmış gibi bir reaksiyon yaşanıyordu. Büyük adımlarla bakkala girdim, dolap kısmından bir ayran aldım.

Burak benim sürekli ayran içmemle hep dalga geçerdi.

Elimdeki ayranla birkaç saniye bakıştım.

İçesim kaçmıştı.

Dolaba onu geri koyup sodalara uzandım.

İster istemez gözüm telefonuma kaydı. Hiçbir bildirim yoktu. Onu engelleyen bendim işte. Ne diye bir şeyler bekliyorsam sanki?

Sodamı ödeyip çıktığımda kaldırımın kenarına oturdum. Dişimle şişenin kapağını açtım.

Aynen kanzi. Dişil enerji. Aha bak siktim dişil enerjiyi. Tövbe estağfurullah.

Kendime olan hafif tebessümümü topladım. Sade sodamı içip bu pis kaldırımda tek kişilik bir Teoman şarkısına dönüşmek istiyordum.

Biz maç izlerken beni sosyal medya hesabından çıkardığını görmüştüm. Onunla ilgili herhangi bir şey aklıma geldikçe her şeyim zehir oluyordu. Onu kudurtup beni üzdüğü kadar üzmek için her şeyi yapmak istiyordum. İki gündür tek düşündüğüm buydu.

İstemsizce refleksif bir hareketle tekrar ikimizin mesajlarına girdim. En son özel olarak aldığı Fenerbahçe tarihli numarasına sövmüştüm. Numarada tekrar göz gezdirdim... İnşallah o rakamlar bir bir onun o gö-

Aklıma bir şey gelmişti!

Aklıma harika bir şey gelmişti!

Burak'ın numarasına son bir kez bakıp numarasının tarih sistematiğini çözmeye çalıştım. Önce ay ve sonrasında yıl geliyordu. Bundan ibaretti. Tamam, gayet basitti. Hızlıca internete Galatasaray Kuruluş Tarihi yazdım.

Ekim, 1905.

Tamam. Her şey basitti. Tek tek tuşladım.

[+90 510 19 05***]

Miray: yerle bir olduk yarla bir olamadık

Miray: mağaradan selamlar

Miray: sew olak mi

Miray: minik bi mevzu var da

**