"Düşün Samet, düşün." diyerek balkona çıktığında çantamı alarak hızla evden çıktım.
Yağmur damlaları yüzüme çarparken hızla sokaklarda yürüyordum.
Seviyor muydum onu?
Yanındayken mutluydum ama ona âşık olup olmadığımı daha önce hiç düşünmemiştim.
Düşünmekten kafayı yeme derecesindeyken eve gelmiştim.
Kapıyı açtığım anda annemle babamı salonda oturduğunu görmekse şansıma sövememe neden olmuştu.
"Samet'ciğim," dedi babam alayla. "Evine uğrar mıydın sen evladım?"
Ankara'da yaşıyorlardı normalde. Binde bir gelirlerdi beni ziyarete.
"İşim vardı baba." diyebildim sadece.
"İşini siktirtme bana!" diye yükseldi.
Hep böyleydi zaten. Babam kızar, sinirlenir, annem alttan al derdi. Olan bana olurdu.
Cevap vermedim.
Söylenmeye devam etti babam.
Sessizce ayakta dururken halı desenini ezberlemeye başladım.
"Dinliyor musun sen beni?!" diye bağırmasıyla irkildim.
Başımı sallayarak onayladım onu.
"Hocalarından biri bana ulaştı; Samet derslere katılmıyor, uyuyor. Yaptığımız denemelerde adını yazmaktan başka bir şey yapmıyor. Biz seni ne diye gönderiyoruz o okula? He, söylesene oğlum niye gönderiyoruz biz seni o okula? Uyu diye mi?! Sıfır al diye mi?! Oku diye gönderiyoruz, oku diye! Böyle giderse okumazsın sen zaten!"
Kulaklarımı kapatmak istesemde babamın devam eden sözleri buna pek müsade etmiyordu.
Onu dinlemediğimi anladığında bana doğru birkaç adım attı.
Saniyeler içerisinde sert tokadı yüzüme çarparken başım sol tarafa doğru düşmüştü.
"Sana kendini geçindir diye verdiğimiz parayla kardeşini herhangi bir kursa yazdırırız daha iyi... En azından ondan bir şey olur."
Bakışlarım istemsizce sesini çıkarmayan anneme döndü.
Bu sefer korumacı bir bakış yoktu gözlerinde. Güven, sevgi, şevkat... Hiçbiri. Sadece babama hak verir gibi bakıyordu.
"Bakarım ben başımın çaresine." diyebildim sadece.
Bir süre sonra ikiside evden giderlerken yapabildiğim tek şey yere çöküp gözyaşı dökmekti.
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
