Altair 1: Karma

Frozen Affection: CHAPTER FIFTEEN

I immediately ran down the street towards where we were living. Saan naman kaya naroon ang anak ko? Di kaya yung lalaking sinasabi ng matanda kanina at ni Ate Anet ang kumuha sa kanya?

As soon as I approached the door, I called for Althea. “Thea!” I heard someone heavily crying in the room. I went, and checked who it was.

“Thea?!” I called her again.

Her eyes were overflowing in tears. Mabilis ko naman itong dinaluhan nang makita kong nahihirapan na ito makahinga.

“A-ate, so-sorry~” paghingi ng tawad nito habang nanginginig, patuloy ko naman hinaplos ang likod nito.

Inilibot ko ang aking mga mata sa paligid, walang bakas ni Dawn. Anak, asan ka ba?

“Di-di ki-ko na-namalay-an n-na w-wala n-na si—”

“Hush, mahahanap din natin si Dawn.” I pursed my lips, mariin ko naman ipinikit ang aking mga mata para di tumulo ang luhang nang gigilid na sa aking mga mata.

Lord, please keep my daughter safe.

Nang maging mahinahon si Althea ay lumabas naman ako para tingnan kung nakabalik na si Alice. Medyo may kalayuan ang tindahan at pagod sya dahil sa pagmamadali kanina kaya baka nagpahinga pa yun.

I already called for the police to report what happened and they agreed to help me. I tried to reach out for Eres but he’s out of coverage. I don't have Azi's contact details, so I can't also tell her what happened and ask for help. I called Kiel as well and he told me that, maybe it's the one who's always looking at us.

“Ate.” tawag ni Alice sakin.

Agad ko naman ito binigyan ng atensyon. Pero mas nakatawag atensyon ko ang lalaking nakasuot ng itim na hoodie, matangkad ito, at mukhang matipuno.

Teka?Bakit andito sya? Kung nasa kanya ang anak ko? Anong ginagawa nya pa dito? Baka naman kasabwat nya ang gumawa non at hindi sya?

Nagmamadali akong lumabas, nang makita ako nito na papalapit ay umatras ito at tinangkang umalis. “Sandali!” sigaw ko dito, huminto naman ito at humarap sakin.

Habol ang hininga ko nang makarating ako sa harap nito. I inhaled courage and looked up to face the man. I'm horrified and furious at the same time. I'm right, he already found us.

“Aoife.” he called me by my name with his rough deep voice na tila puno ng pangungulila.

Di ko naman napigilan sampalin ang mukha nito sa inis at galit. Ramdam ko naman ang pag-init ng sulok ng mga mata ko. After my hardships? After I sacrificed? After you let me choose on my own? After you neglect me? Us? Ngayon nawawala si Dawn, ang anak ko, anak natin, magpapakita ka? Ano to? Isa ba to sa mga pakulo mo?

Di ko naman napansin na tumutulo na luha ko. “Aoife, hush… I’m sorry.” pupunasan na sana nito ang mga luha ko pero tinabig ko sa kamay nya. I wiped my tears harshly with my hand, and breathed courage again.

“Ibalik mo ang anak ko, Hades.” matapang kong utos dito. Naka-agaw na kami ng atensyon dahil nandito kami ngayon sa tabing daan, at wala akong pakialam kahit mag-chismisan pa sila.

“A-anong sinasabi mo, Aoife?” he asked me, cluelessly.

Tsk. Nagtanga-tangahan pa nga. Di bagay sayo, masyado kang ma-appeal para maging tanga.

“Wag ka nga magtanga-tangahan, Hades! Pina-kidnap mo ang anak ko, di ba? Para ano? Hanapin kita at habulin?” Bulyaw ko sa lalaki.

“Why do I need to do that?” He asked me again. Halata sa gwapo nitong mukha na nagpipigil ito sa kanyang emosyon.