Unwanted Mate SPG

Tres

Everdeen POV

Pinahidan ko ang mga luha ko kahit na sanay na ako at ang puso ko hindi ko pa din napigilan ito. Tumakbo ako papuntang rest room at doon umiyak hindi ako akalaing palagi nalang akong ganito.

Nilock ko ang pinto at dumiretso sa sink at binuksan ang gripo hinilamos ko ang tubig. Nag-iisa at walang kasama pinagtutulungan at kinakawawa. Tumingin ako sa salamin at tinignan ang sarili ko. Who is this woman looking at me? Who is she?

Hindi ko na siya kilala hindi ko alam kung sino siya. "Kailan ka kaya sasaya?" Tanong ko sa sarili ko. I have those green forest eyes, kissable pink lips, oval shape face and pointed nose. Behind, my eyes is the sadness.

Tinatago-tago ko sa sarili ko ang damdaming walang makakaalam dahil lahat sila ay abala sa paghusga sa akin lahat sila ay abala sa pagiging makasarili nila.

Pinahidan ko ang sarili ko at inayos muli ang hood ng t-shirt ko itinago kung muli ang aking kulay gintong buhok. Yes, my hair is gold. I don't how or why I have this pero sa buonh pamilya ko ako lang mayroon ng buhok na ito. This world is cruel for making my lonely for making me alone.

Does it want me to live like this? To be the person I don't know?

Pagod na pagod na akong makita ang sarili kong napapagod sa tingin ko ay hindi na ako kailangan sa mundong ito wala akong halaga rito.

Tinutupad ko lamang ang pangako ko sa aking mga magulang pagkatapos nito gagawin ko na ang gusto ko. Lumabas na ako sa rest room at nakayukong naglakad papuntang classroom ko.

Sinong mag-iisip

na ang bibo at palangitin si Everdeen ay isa ng loner at halos hindi na marunong tumawa? Kailangan ko kaya mararanasan ang tumawa ng malakas na halos hindi na ako makahinga?

Kailan kaya ako makakaranas ng may taong magpapasaya sa akin?

Habang naglalakad papunta sa silid-aralan hayan na naman sila sa mga pambubully sa akin hayan na naman sila sa paggawa ng mga kung anu-ano sa akin.

Hindi ko na sila pinakialam dahil ganoon din naman bakit pa ako lalaban kung alam ko namang wala akong makukuha sa kanila para ibalik ang dangal na kinuha nila sa akin?

No, I prefer not. Mas gugustuhin ko pang karma ang magparusa sa kanila kaysa sa kamay ko ayoko ng sumubsob ulit sa sahig inalerto ko na ang sarili ko. My father and brother taught me how to fight I can fight them back but once my mother said.

Don't let yourself to fight if you know that they are not worth it. Tandaan palagi na mas masakit ang karma kaysa sa pisikal na sakitan. "Piece of shit!" Sigaw ng iba sa akin.

Napailing na lamang ako ganyan naman sila mura dito at mura doon hindi nila nakikita ang kagandahang loob ng isang tao basta ba nakikita lang nila ang pisikal na anyo ng tao. I sighed in relief when I entered at my classroom. I feel they're disgusted at me.

Sa atmosphere palang alam ko namang ayaw nila ako na nandito. "Yuck! Magpapalipat ako ng class ayokong makasama ang low class na babaeng yan." Nandidiring wika ng isa. As usual, ano pa nga ba ang aasahan ko sa kanila na magiging open-minded sila na matatanggap nila ako.

I think not, konting tiis Everdeen you have to survive. You have to be strong. Nararamdaman ko ang mga tingin nila

sa akin mapababae o lalaki man masyadong judgemental ang mga taong ito hiling ko lamang sa karma sana yong dapat para sa kanila ang matamo nila.

"She shouldn't be here sinigurado ko naman yon sa schedule ko sa registrar ah!" Inis na wika pa ng isa. Haist, bakit pa nga ba ako nagtitiis rito kung pwede namang hindi ko tuparin ang hiling ng aking ina?