Psychoza Vandi | Tom I: Losu Nici Tworzą Splot

RO XI: Psychoza

Eryk zbudził się o poranku i spojrzał na bogato zdobiony sufit. Podniósł się z wielkiego łoża z baldachimem i rozejrzał po otoczeniu. Pomieszczenie wyglądało na dużą, bogatą komnatę sypialną, chociaż zachowywała vikterską surowość.
- Co się dzieje? Gdzie ja jestem?

Zorientował się, iż jest nagi, lecz w pokoju nikogo nie było, a więc wstał i zauważył, iż po podłodze walały się wszędzie męskie ciuchy. Ciężko stwierdzić do kogo należały, ale nie widząc własnych przyodział się w nie. Wnet spostrzegł swe odbicie w dług, stojącym lustrze. Jego włosy były dłuższe, lokowane, a on ubrany w czarno czerwony strój: koszulę z żabotem i surdut. Otworzyły się drzwi, a zza nich wyszła Nagevir... Nagevir Holmsztetion, co rozróżnił po blond włosach.
- O! Wstałeś wreszcie, skarbie?
- Co... co się dzieje?
- Oh, noc była cudowna, czyżbym aż tak zawróciła ci w głowie?
- Nagevir, my... nie możemy...
- Tak... wiem... - Posmutniała. - Mój ojciec w życiu nie pozwoli, bym poślubiła nie szlachecko urodzonego mężczyznę, ale zrozum. Kocham Cię!
- Emm...
- Jeśli będzie trzeba, uciekniemy razem.
- Słucham?
- Mój ojciec stanął po złej stronie. Wsparcie dla Haralda... większość jergów i pospólstwo zabijają wszystkich jego popleczników! Ojciec próbuje coś wynegocjować. - Kobieta poprawiła loczek. - On też go nienawidzi, ale poparł króla dla naszego ludu. Spójrz przez okno.

Mężczyzna zbliżył się doń i spojrzał. Nie rozpoznał grodu, w którym się znajdował.
- Gdzie my jesteśmy? Strasznie tu tłoczno.
- Jak to gdzie? Źle się czujesz? - Kobieta przyłożyła dłoń do jego czoła. - Dobrze, nie masz gorączki. Jesteśmy przecież w Holmštet.

Eryk był przekonany, że nigdy nie słyszał o takim grodzie.
- Widzisz tych ludzi? - kontynuowała szlachcianka. - Nie są głodni, bo ojciec wynegocjował pożywienie dla naszego ludu w zamian za wsparcie dla króla. Cała Vikteria głoduje, ale nasz lud nie. Ojciec jednak nie wiedział, że bunt aż tak przybierze na sile.
- Ale... to przecież iluzja, mości Nagevir Holmštetion.
- Znowu zaczynasz? Jak wtedy na balu? Co się z tobą dzieje? Znowu wierzysz, że żyjesz w XVII wieku? Obudź się, kochanie! Żyjesz tu, jesteś tu ze mną! Spotykamy się potajemnie od pół roku! Czy to nie dla mnie się tutaj przeprowadziłeś?
- Ja... ja.. nic nie pamiętam...

Kobiecie zebrały w oczach łzy.
- Rozumiem, że to dla ciebie stresujące. Całe twoje życie, no i teraz... mój ojciec tyle razy nas o mały włosy nie przyłapał, ale... eh.. posłuchaj. - Westchnęła. - Nie wiem co ci dolega i co się z tobą dzieje. Nie opuszczę cię i będę przy tobie. Mam zamiar za ciebie wyjść. Ucieknijmy. Razem.
- Ale...
- Posłuchaj!

Kobieta zerwała swój naszyjnik i rzuciła na ziemię. Korale się potoczyły po drewnianej podłodze.
- Nie potrzebuję tego! Nie rozumiesz? Bogactwa, kosztowności, biżuteria, piękne suknie i te... trzy służki myjące mnie. Cholera, potrafię się sama umyć! Owszem to życie jest wygodne, ale... jestem taka samotna... byłam samotna... przez całe życie, aż do dnia, gdy cię poznałam!
- Ale nie wiesz jak to jest żyć w takim kraju, gdy nie masz służących i dość drewna, by palić w kominku przez całą dobę. Nie wiesz, co to znaczy nic nie jeść przez cały dzień. Nie wiesz, jak to jest, gdy musisz pracować.
- Dowiem się. Razem z tobą. Pokazałam ci swój świat. Teraz ty pokaż mi swój.
- Ale...
- Żadne ale! I tak nie mam wyboru.
- Jak to?
- Dotarły do mnie informacje, że zbliża się tutaj bunt. Zabiją mojego ojca, braci pewnie też, a mnie... może i mnie zabiją, albo zrobią coś gorszego. Rozumiesz? Musimy uciec, póki się da, póki mogę się wtopić w tłum.
- Nie ma innego wyjścia?
- Niby jakie?

Nagle usłyszeli kroki.
- Nagevir? Córcio? - zza drzwi dobiegł męski głos.
- To mój ojciec! Schowaj się w szafie! Szybko! Jak się dowie każe cię ściąć! - krzyczała szeptem.