Harry Potter - Powstanie Feniksa

Prolog

'Słuchaj ludzi, ale ufaj wyłącznie sobie'

Ruth Lillegraven, Moja Krew

Harry Potter – niespełna piętnastoletni chłopiec nie jest zwykłym nastolatkiem. Jest bowiem czarodziejem, ale nawet jak na czarodziejskie standardy daleko mu do bycia zwyczajnym. Pierwszą rzeczą, która go wyróżnia jest blizna w kształcie błyskawicy na czole będącą pamiątką po próbie morderstwa, gdy był niemowlęciem. Uczy się w Szkole Magii i Czarodziejstwa w Hogwarcie od czterech lat, ale żaden rok nie należał do spokojnych.

Na pierwszym roku pokonał dorosłego górskiego trolla w obronie przyjaciółki, Hermiony Granger. Później razem z Ronem Wesleyem cała trójka przedostała się przez zabezpieczenia strzegące Kamień Filozoficzny by ostatecznie Harry zmierzył się z Voldemortem – czarnoksiężnikiem winnemu śmierci jego rodziców i rozpętaniu wojny w magicznym świecie – który opętał ówczesnego nauczyciela obrony przed czarna magią, profesora Quirella.

Na drugim roku dowiedział się, że podobnie jak Voldemort, jest wężousty. Zmierzył się z falą nienawiści (wynikającej ze strachu) płynącą od innych uczniów szkoły. Sprawę komplikował dodatkowo fakt, że, jak się później okazało, po szkole pałętał się bazyliszek petryfikujący mugolaków – również za sprawą Voldemorta, a dokładniej dziennika zawierającego jego wspomnienie, które wykorzystało słabość umysłu Ginny Weasley, rok młodszej siostry Rona Weasleya. Z pomocą Fawkesa, feniksa będącego chowańcem dyrektora szkoły Albusa Dumbledore'a oraz Tiary Przydziału, magicznego artefaktu stworzonego przez Godryka Gryffidora, pokonał potężnego węża i zniszczył dziennik Toma Riddle'a niemalże samemu tracąc przy tym życie. Niemalże.

Trzeci rok kręcił się wokół Syriusza Blacka – jedynego czarodzieja, który uciekł z Azkabanu i który nota bene jest ojcem chrzestnym Harry'ego. Poznał również przyjaciela rodziców Remusa Lupina, który w tym roku objął stanowisko profesora obrony przed czarną magią, zarażonego likantropią. Dostrzegając wyjątkową wrażliwość na dementorów (potworne istoty złożone z czystej magii wysysające dusze skazańców) nauczył Harry'ego zaklęcia Patronusa i przybliżył mu historię jego rodziców oraz Huncwotów. Okazało się, że Syriusz został niesłusznie oskarżony o czyny popełnione przez Petera Pettigrew znanego również jako Glizdogon, który spędził z rodziną Weasleyów 13 lat pod postacią szczura Parszywka. Niestety Peter uciekł a Syriusz zmuszony został uciekać przed Ministerstwem Magii, które bez procesu skazało go na pocałunek dementora, co zniszczyło świeżą nadzieję Harry'ego na posiadanie kochającej rodziny.

Czwarty rok z kolei był istną katastrofą. Śmierciożerca imieniem Barty Crouch Junior, syn wysoko postawionego urzędnika Ministerstwa o tym samym imieniu uznawany przez wiele lat za zmarłego, podając się za profesora Moody'ego – kolejnego nauczyciela obrony przed czarna magia – wciągnął podstępem nastolatka do Turnieju Trójmagicznego – zawodów, które odbyły się po raz pierwszy od ponad stu lat między trzema magicznymi szkołami: Hogwartem, Beauxbaton i Durmstrangiem. W ten sposób po trzecim i ostatnim zadaniu razem z innym reprezentantem Hogwartu Cedrikiem Diggory trafił na cmentarz w Little Hangleton, gdzie rozegrał się dramat. Cedric został zabity przez Glizdogona, a Harry zmuszony został do wzięcia udziału w mrocznym rytuale, który przywrócił Voldemorta do życia. Walcząc na śmierć i życie najpierw ich różdżki się połączyłyby, a następnie uwolniły się echa ofiar Voldemorta, które ostatecznie pomogły Harry'emu zyskać na czasie potrzebnym na dotarcie do pucharu, co pozwoliło na powrót na szkolne boisko Quidditcha.

Teraz Harry siedział jak na szpilkach na kanapie obok Dumbledore'a w salonie wuja i ciotki słuchając jak dyrektor streszcza jego wujostwu ostatnie wydarzenia. Gdy jego ciotka usłyszała o powrocie Voldemorta zbladła, a oczy wypełniło czyste przerażenie. Harry doszedł do wniosku, że choć ciotka była mugolem to przez powiązania rodzinne z jego matką musiała już słyszeć o nim. Wuj natomiast robił się coraz bardziej czerwony na twarzy.