HEROS IN UNIFORM VII: UNBREAKABLE

IKASAMPUNG KABANATA: HER MOTHER'S ONE TRUE LOVE

"pasensya ka na. huwag mo nang isipin yung mga sinabi nya. her words doesn't represent all of us here." wika pa ni Casper habang lulan ng elevator. napailing ito at nagpipigil lang.

"alam ko yun. pero aaminin ko sa 'yo na nasaktan talaga ako sa mga sinabi nya kanina. akala ko, kasabay ng pagtanda ng tao ang paglawak din ng isip nya. but it seems that Thalia is the proof that some things, or rather people really don't change at all." Zia said. "I thought she'd be less bitchy now that she's older. pero mas lalo lang yata syang lumala. sa totoo lang, okay lang kahit hindi nya 'ko kilalaning kadugo. at least man lang sana, irespeto nya 'ko bilang tao."

ang masakit lang-nanggaling ang mga salitang yun sa mismong kamag-anak pa man din nya. masakit ngang marinig sa ibang tao, sa sarili mo pa kayang kadugo.

"hindi na ako dapat pumunta dito. nanatili na lang dapat ako sa Canada..." wala na yatang katapusan pa ang pag-iyak nya. tama si Thalia---she shouldn't have been here. sa kanila nga, ayaw sa kanya ng ama. umuwi naman sa kabilang dako ng Mundo ang ina. they both don't want her. nobody seems to want her anywhere she goes. that's how fucked up her life is.

she's then enveloped in a warm embrace. hindi na nya ininda ang hiya at niyakap din ito ng mahigpit. the last time that someone hugged her like this---is the time her mother is still with her. it happened when she got home with a filthy uniform and her hair was filled with  green slime. she was badly bullied.

pinagtulongan sya ng mga kaklase dahil lang sa isa syang Asian. dahil kumalat sa school ang infidelity ng kanyang ama; at dahil din dun, nagsimulang masira at tuloyang nawasak ang kanyang pamilya.

"walang malas o swerte, Zia. nasa tao pa rin ang gawa. don't let other people's words define you. huwag mo silang hayaang sukatin ang pagkatao mo base sa kung anong pamilya ka galing. tayo ang gumagawa ng sarili nating landas na tatahakin. ang pagkakamali ng mga tao sa ating paligid, hindi yun dapat maging standard kung pa'no ka mamuhay." kumalas ito at hinawi ang mga hibla ng buhok na tumatabing sa kanyang mukha. pinahid din ng kamay nito ang kanyang mga luha. "hindi mo kailangang pagbayaran ang kasalanang sila ang gumawa. just ignore Thalia habang andito ka. don't worry, she won't be able to hurt you."

anito. gumaan ang kanyang pakiramdam sa pagyakap nito sa kanya.

"salamat ulit. andami mo nang naitulong sa 'kin. nakakahiya na tuloy." ang kimi nyang turan dito.

"don't mind it. magmula ngayon, hindi ka na dapat mangamba pa. may pamilya ka na."

hinatid sya nito ulit sa kanyang silid.

"take a rest, okay? kakatukin ka lang dito for dinner." sabi nito bago umalis. sinara nya ang pinto at naupong muli sa gilid ng kama.

tinungo nya na lang ang kanyang mga bagahe at binuksan ang kanyang maleta. kinuha nya mula doon ang isang picture frame. hinaplos nya ang litrato.

"Ma...andito na 'ko. sana, tawagan mo ko. sana.... hindi mo makalimutang andito pa' ko, na kailangan pa rin kita." nagsipatakan ang kanyang mga luha habang pinagmamasdan ang litrato nila ng ina nung graduation nya sa elementarya. ang saya nila sa naturang larawan, lalo na ang Mama nya. hindi alam ng musmos nyang isip na sa likod ng mga ngiti ng ina, durog na durog na pala ang puso nito. na pagod na ito sa kataksilan ng kanyang ama. "I'll be waiting, Ma. please po, huwag nyo akong kalimutan."

nilagay nya ang frame sa ibabaw ng isang wooden cabinet. She knew that her mother is still on the process of moving on from the divorce, kaya nga mas pinili nitong lumayo. kaya ayaw nya muna itong isturbohin, dahil ayaw nyang maging pabigat dito. pero kagaya ng ibang anak, she misses her mother, too. nakaalis na sya ng Canada at lahat, ni hindi sila nagka-usap nito.