[Ölümdeki Şans]

6

🗝

~~~

Yorum yapmazsanız
gelmemeye gidecekmişiz😭

Bölüm Altı- KİMSESİZLERİN KALABALIK YILDIZLARI

,,,

Tiksiniyordum.

Şu an her şeyden tiksiniyordum.

O kadar sıkı tutuyorduki beni, haraketlerim sınırlıydı. Hele ensemdeki elini kesmek istiyordum. Dudağımı emdiğinde içimde korkunç fırtınalar koptu. Dizimi bacak arasına hiç düşünmeden en sert şekilde geçirdim.

Hayvanca inleyip sendeledi. Ondan kurtulur kurtulmaz bu sefer tüm gücümle tokat attım. Benim bile elim acımıştı. Kafasının kopmasını dileyerek vurmuştum.

"Allah senin belanı versin!" Diye haykırdım. Elimi dudaklarıma götürüp senki bir leşe dokunuyor gibi sertçe sildim. "Pislik." Diye fısıldadım. "Nefret ediyorum senden!" Bağırmıştım ama hiçbir söz içimi soğutmuyordu. Yetersizdi hepsi.

Öylece bakıyordu. Benim gözlerimden bir ton açık olan gözlerini yumdu, sonra dilini alt dudağında gezdirdi.

Öğürmüştüm.

"Geber inşallah Baran! Benden hemen sonra inşallah!" Yüzünü ekşitti. "Bir sussana kızım ya." Gözüm seğirdi. Sinirden titriyordum şimdi de. Çıldırmış gibi etrafıma bakıp gözüme ilk çarpan kaldırım taşını aldım yerden. İki elimin birleşimi kadar büyüktü.

Ellerimle havaya kaldırıp ona doğru hışımla döndüm.

"Lan manyak!" Diye kocaman açılan gözleriyle bağırdı.

"Bittin oğlum sen. Belanı sikeceğim lan senin!" Taşı ona fırlattım. Iskalayınca bir diğerini yerinden söküp aldım ve aynı hızla fırlattım.

"İyi oldu!" Dedi bir yandan kaçıp bir yandan bağırarak. "Öpmekle yetindiğime dua et sen!"

"Allah'ın belası!" Diye cırladım. "Irz düşmanı seninle akraba olduğum için utanıyorum!" Elini boşluğa savurdu geri geri giderken. "He he ondan." Tüm yüzünü kaplayacak kadar sırıttı.
"Sana söylemiştim ben. Benden başkası olamaz. Sok şunu aklına amına koyayım."

"Sana sokacağım asıl it eniği!"

Aldırmıyordu beni. "Yukarı çık geleceğim ben de az sonra." Cevap beklemeden anayola doğru yürüdü.

Delirmiş gibi küçük bir kahkaha attım. Geri zekalı mal bir de üstüne vazifeymiş gibi ne yapacağımı söylüyordu. Az önce olan boktan şey aklıma gelinci yalancı gülüşüm kayboldu. Yüzüm buruşurken gözlerimi yıldızlara çevirip inliyor gibi yanak dolusu ofladım.

"Görüyor musun anne? Kızını kimlere terk ettiğini görüyor musun?" Fısıltım gökte yankılanıyor gibiydi. Gözbebeklerimde yeni çiseleyen kar gibi yaşlar belirdi. Dudağımı dişlerimin arasına aldım ağlamamak için kendimi sıkarken.

"Geleyim yanına bitsin bu ayrılık. Hım, kızmazsın değil mi onca şeyi gördükten sonra. Hem özlemedin mi hiç beni?" Ağlamak üzere olduğum için hafif sızıntıyla sulanan burnumu çektim.

"Özlediğini biliyorum. Kampa bir gecelik gittiğimde bile nasıl özlemiştin, eminim şimdi daha çok özlemişsindir." Gülümsedim hafifçe. "Ama benim kadar olduğunu hiç sanmıyorum." Elimi kaldırıp siyah çarşafı süsleyen yüzlercesinin içinden göz alıcı bir yıldıza dokunabilecek gibi hizaladım.