KÖRDÜĞÜM (Töre)

10. BÖLÜM

Bölüm fazlasıyla gecikti, farkındayım, bu yüzden kusura bakmayın lütfen. Bu aralar bir salgın var sanırım, ben de bu salgından nasibimi aldım.

Ağır bir griple başa çıkmaya çalışıyorum hâlâ ama bölüm yarım kalmıştı, bitirmeye çalıştım ve atıyorum şu an.

Kesinti, ya da bağımsız olabilir cümleler. Aklım çok başımda değil, tekrardan kusura bakmayın lütfen.

Oy vermeyi ve yorum yapmayı unutmayın.

Keyifli okumalar.

🍂

KÖRDÜĞÜM

10. BÖLÜM

Nihayet düğün günü gelip çatmıştı.

İçimde inanılmaz bir heyecan ve korku vardı. Dün aile arasında bir kına yapmıştık, annem daha büyük olsun, biraz akraba şu bu çağıralım demişti ama reddetmiştim.

Hepsinden nefret ederken gelip bir de benim için oynayacaklar mıydı yani? Buna gerek yoktu.

Üzerimde bembeyaz bir gelinlik vardı. Yine kalın askılı, nişan elbiseme benzeyen, önü çapraz bir şekilde birbirine bağlanmıştı. Kuyruğu uzundu, kabarıktı bir de. İçinde prenses gibi görünüyordum. Yani ben kendimi öyle görüyordum, dışarıdan nasıl göründüğümü bilemezdim tabii.

Siyah saçlarımı dalgalı bir maşa ile doldurmuştum. Başımda bir taç vardı, ne abartılıydı ne de hafifti. Tam ortasını bulmuştum. Duvağım da kar beyazıydı resmen. O da kuyruklu gelinliğimin üzerinden yerle buluşmuştu.

Nişandan sonraki gün geri kalan bütün hazırlıkları tamamlamıştık neredeyse. Düğüne benim akrabalarım gelmese de Palaoğlu aşiretinden bir sürü aile katılacaktı. Bu kadar kalabalık olma hissini sevmesem de sonuçta onlarla yaşamayacaktım, korkmama gerek yoktu.

Bu süreçte Mahir ile birkaç kez konuşmuş, ne ihtiyacım varsa halletmiştik. Yine her şeyi onlar ayarlamıştı. Bu sabah beni kuaföre bırakıp gitmişti ama yarım saat bile geçmeden telefondan aramıştı.

Sürekli bir ihtiyacım olduğunda ona söylememi istiyordu ama sağ olsun hiçbir eksiğimi koymamıştı şu ana kadar. Her şeyin en iyisini hak ediyormuşum gibi davranıyordu, ve bu da sinirlerimi bozuyordu.

Biz zorla evleniyorduk, töre yüzünden birbirimize muhtaç olmuştuk. Bunun farkında mı değildi, yoksa ciddi ciddi bu evliliğe bu kadar sıcak biri miydi, işte onu anlayamıyordum.

Sanki zorla değil de yıllar sonra hayatının aşkına kavuşmuş gibi neşeli, heyecanlı ve yerinde duramayan tavırları vardı. Karşıma geçtiğinde çocuk gibi oluyordu.

Ve evet, bu da beni sinir etmekten daha öteye gitmiyordu yine.

Düşünmeyi bırakarak telefonumu aldım ve içimden geçeni yaparak kırık telefonumun ön kamerasından birkaç fotoğrafımı çektim. Gerçekten güzel görünüyordum. Yüzüm asık değildi, aksine içimde tuhaf bir şeyler vardı bugün.

Fotoğrafları inceledim. Gözlerim için yine yoğun bir göz makyajı yapılmıştı. Saçlarım her zamanki gibi gür ve dolgun duruyordu. Üstelik gece karasıydı, simsiyahlardı. Dudaklarım fazlasıyla dolgun duruyordu. Makyajın hilesiydi bu da. Ama hoşuma gitmişti bir şekilde.