Jungkook seoul'ün büyük bir uyuşturucu baronuydu, Jennie'nin arkadaşı uyuşturucu borcunu ödeyemediği için Jennie den yardım ister, fakat nereden bilsinler ki ortalığın daha çok karışacağını.
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
-
Hyunjin:dışarı tek mi çıkıyorsun Jennie?
Telefonumu çantama atarken 'hmhm' diye bir kaç mırıltıyla cevap vermiştim.
Hyunjin:bende geleyim, birşey olur sonra.
Bakışlarımı en sonunda ona çevirdiğimde beklemeden lafa girdim.
Jennie:hyunjin sakin ol, baksana 1 hafta oldu bulsa çoktan bulurdu, eli uzun değil mi onun?
Başını salladı ama hala tedirgin görünüyordu, bu denli korkmasını anlıyordum, sonuç olarak bir ay boyunca uyuşturucu baronun evinde tutsak kalmıştık.
Ve bunun büyük bir sebebi o olduğu için pişmanlık ve korku içindeydi, ama ben onu suçlamıyordum ki, eğer polisle birlikte gitseydim üçümüzde orada kalmazdık.
Ben destursuzca dalmıştım o eve, hyunjinse sadece o panikle ne yapacağını bilememişti.
Hyunjin:öyle ama..
Diyerek durakladı lafı daha uzatacak bir şekilde, fakat daha fazlasına gerek yoktu güvende olduğumuza emindim.
Kimsenin korkmasını ve bu evde tedirgince yaşamasını istemiyordum, bu sebeple rahatlaması adına lafını tamamlamadan öne atıldım ve ona sımsıkı sarıldım.
Titrek bir nefesle kollarını bana sardığında elimi başına koyup onu göğsüme bastırdım, bazen küçük bir çocuk olduğunu hissediyordum, bazen de abi gibi.
Zaten benden küçüktü fakat jeongin kadar olmadığını biliyorsunuz, 2 yaş vardı aramızda o kadar.
Jennie:tamam sakin ol.
Dedim yumuşak bir sesle, o Jungkook'u parçalara ayırmamak için zor durduğum bir devreye gelmiştim.
Gerçekten bu çocuğu nasıl bu derece korkutabilmişti bilmiyordum, ki bütün korumacılığı ben devralmıştım o zamanlar.
En sonunda onu adam gibi bir hale getirebildiğimde evden çıkmıştım, eve tek parça gelebileceğime ikna olmuşmuydu emin değilim.
Burası zaten biraz tekin bir mahalleydi, doğal olarak lalisa para sıçmıyordu, onun için gayet iyi biryerdi fakat mahalleli iyi miydi orası biraz şüpheliydi.
Bir adamın her gece birine bağırışlarını duyuyordum sürekli, ancak hangi evden geldiğini kestiremiyordum.
Tam bunları düşünürken harap halde bir evin önünden geçiyordum, derken bacağıma minik bir beden çarpmıştı.
Şaşkınlık artı korku içinde kız çocuğuna bakakalmıştım.
