The Love That We Missed (Echoes of Love Series 1)

Chapter 9 - Usap

Chapter 9 -Usap

"Alam niyo bang nagbreak na sina Adrianne at Marielle?" Si Esme, nakatingin sa akin. "Though, the media still didn't know about this but Adrianne told us."

Napataas kilay ako sa kanya. "Wee? Paano mo nasabi? Eh, diba bumili na siya ng bagong bahay at doon na siya tumira?"

Malalim akong tinitingnan ni Esme at Juki, nagtataka sa sinasabi ko. "Iba talaga kapag inlove, ano? Parang tayo na yung mali. Haha"

"Anong balita kay Marielle?" Tanong ko.

“Wala pang balita sa kanya,” sagot ni Esme. “Pero alam mo, hindi ko naman siya masyadong kilala. Ang alam ko lang, nasa trabaho siya, sobrang busy. Parang hindi siya apektado sa breakup, pero ang hirap talagang sabihing okay lang siya.”

“Baka busy nga siya sa ibang bagay para hindi niya isipin si Adrianne,” sabi ko, nag-iisip. “Minsan, ganyan ang mga tao. Para bang umaalis sa sitwasyon para hindi maramdaman ang sakit.”

“True, katulad nang ginagawa ng isa diyan,” sang-ayon na sabi ni Esme “Pero hindi ba’t mas masakit ang nag-aaktong okay, samantalang ang puso nila ay naglalaban-laban?”

“Yan ang mahirap,” sabi ko. “Kung anuman ang mga desisyon nila, sana makahanap sila ng tamang daan. Pero kung gusto lang ni Adrianne na mag-move on, kailangan niyang harapin ang mga alaala. Ang hirap kasi ng mga ganitong sitwasyon, lalo na kapag may mga alaala kang nais ipagpatuloy.”

“Gusto mo bang makausap si Adrianne, Misha?” tanong ni Juki. “Baka may maitutulong ka sa kanya.”

Nagpaalam sina Esme at Juki sa akin na magpahinga na. Ako naman ay pumunta pa sa karatig baranggay, sa bahah ni Adrianne. Naglakad ako palabas sa tricycle. Sa bawat hakbang, naiisip ko ang mga bagay na dapat kong sabihin. Gusto kong malaman kung paano siya, at kung ano ang mga plano niya sa hinaharap.

Martyr na kung ituring, pero gusto ko siyang tulungan. Gusto kong maramdaman na merong siyang ako.

Pagdating ko sa bahay niya, dumaan ako sa gate at nakuha ang lakas ng loob na mag-doorbell. Maya-maya, bumukas ang pinto at tumambad sa akin si Adrianne, ang kanyang mukha tila may kalungkutan pero may ngiti pa rin.

“Misha! Nandito ka?” tanong niya, tila nagulat sa aking pagdating. “Pasok ka!”

“Salamat,” sabi ko at pumasok. “Nais ko lang sanang makipagkwentuhan. Kamusta ka na?”

“Okay lang. Medyo magulo pa ang isip ko,” sagot niya. “Ang daming nangyari sa akin. Pero nag-aaral akong mag-adjust sa bagong sitwasyon.”

“Alam ko na mahirap ito para sa iyo, Adrianne. Gusto lang kitang malaman na nandito ako para sa iyo,” sabi ko, umupo sa sofa na inilahad ng kanyang kamay.

“Thank you, Misha. Ang dami kong iniisip. Nakakainis, di ba? Parang hindi ako makalabas sa mga alaala namin ni Marielle,” sabi niya, ang tinig ay puno ng lungkot.

Naramdaman ko ang bigat ng kanyang damdamin. “Normal lang yan. Ang mga alaala ay mahirap talikuran. Pero kailangan mong isipin na hindi ka nag-iisa,” sagot ko. “Nandito ako para makinig sa iyo.”

“Alam mo, ang mga araw na ito ay parang isang masalimuot na panaginip. Ang hirap umalis sa mga alaala na kasama siya,” sabi niya. “May mga pagkakataon na naiisip ko kung may mali ba sa akin. Baka hindi ako sapat.”

“Adrianne, hindi iyon totoo. Lahat tayo may mga problema, at ang mahalaga ay kung paano natin ito haharapin,” sabi ko. “Minsan, ang mga tao ay nahihirapang ipakita ang tunay na damdamin nila. Baka kailangan lang ni Marielle ng espasyo.”

“Pero sana, nag-usap kami nang mas maayos,” sabi niya, ang mga mata niya ay nagiging makulimlim. “Ang daming hindi nasabi, at ang hirap. Sabi niya, gusto niyang makapagpahinga. Parang ang sakit.”

“Baka kailangan niya talagang pag-isipan ang lahat,” sabi ko, sinisikap na maging makatotohanan. “Pero wag kang mawalan ng pag-asa. Kung talagang meant for each other kayo, babalik at babalik ang landas niyo sa isa’t isa.”

“Hindi ko alam,” sabi niya, ang tono niya ay tila naguguluhan. “Minsan naiisip ko na baka hindi na talaga kami. Pero bakit parang hindi ko siya maiwan?”

“Dahil sa pagmamahal. Mahirap talikuran ang mga alaala,” sabi ko, pinapana ang kanyang mga kamay. “Kailangan mong bigyan ang sarili mo ng panahon.”

“Sa tingin mo, tama bang i-try na makipag-usap ulit sa kanya?” tanong niya. “O dapat bang hayaan na lang siya?”

“Baka kailangan mo munang makilala ang sarili mo bago mo siya kausapin,” sagot ko. “Bigyan mo ng pagkakataon ang sarili mo. Ang tunay na pagmamahal ay hindi nagtatapos sa isang breakup. Maaaring kailangan niyo lang talagang mag-usap ng maayos.”

“Pero paano kung hindi na siya interesado?” tanong niya, ang boses ay puno ng takot.

“Walang makakapagsabi kung anong mangyayari sa hinaharap,” sabi ko. “Ang mahalaga, handa ka at alam mong kumportable ka sa sarili mo.”

Nagsimula siyang umiyak. “Ang hirap, Misha. Ang sakit ng mga alaala, pero ang hirap ding iwanan. Parang wala na akong kwenta.”

“Wag kang magsalita ng ganyan,” sabi ko, sinisikap na ipakita sa kanya ang suporta. “Kailangan mong mahalin ang sarili mo bago mo mahanap ang tamang tao. Kung talagang mahal mo si Marielle, ipaglaban mo ang nararamdaman mo. Pero dapat ikaw ay nasa magandang estado muna.”

Tumango siya, at unti-unting huminto sa pag-iyak. “Minsan, naiisip ko kung anong mangyayari sa amin. Ang hirap lang talaga.”

“Bigyan mo ng pagkakataon ang sarili mo na mag-move on. Walang masama kung mag-focus ka sa mga bagay na mahalaga sa iyo,” sabi ko, nakangiti. “Ang mga pangarap mo ay naririyan pa rin.”

“Gusto kong bumalik sa mga bagay na dati kong kinahihiligan,” sabi niya. “Tulad ng pagsusulat ng mga kanta. Parang gusto ko lang muling ipahayag ang nararamdaman ko.”

“Ang ganda noon! Bakit hindi mo simulan? I-try mong isulat ang mga nararamdaman mo. Makakatulong iyon sa iyo,” sagot ko, tuwang-tuwa sa kanyang ideya.

“Siguro nga,” sabi niya, at tila nagiging mas maliwanag ang kanyang mukha. “Gusto kong i-explore ang bagong akin.”

Nagsimula kaming mag-usap tungkol sa mga bagay na dapat niyang subukan at mga pangarap na nais niyang ipursige. Tila unti-unti niyang nalilimutan ang sakit at nagiging mas positibo.

“Salamat, Misha. Ang saya-saya ko na makausap ka,” sabi niya. “Kailangan ko ito. Ang presensya mo ay parang hangin na humahaplos sa akin.”

“Walang anuman, Adrianne. Nandito lang ako, palagi,” sagot ko, ramdam ang kagalakan sa kanyang mga mata.

Nang lumipas ang ilang oras, nagpasya kaming magpahinga. Naramdaman ko na ang pag-usap sa kanya ay nagdala ng bagong sigla, hindi lang para sa kanya kundi para sa akin din. Sabi nga nila, ang tunay na kaibigan ay nandiyan sa hirap at ginhawa, at sa araw na iyon, ramdam kong ang pagkakaibigang ito ay mas lalong tumibay.

“Salamat sa pagbisita,” sabi niya habang papalabas na ako ng pinto. “Tingnan natin kung anong mangyayari sa mga susunod na araw.”

“Sure! Teka, mag-message ka kapag ready ka na to talk to Marielle. Gusto ko lang malaman na okay ka,” sagot ko, nagbigay sa kanya ng last hug.

Pag-uwi ko, naisip ko ang mga nangyari sa amin. Sa kabila ng mga hirap at sakit, may mga pagkakataon pa ring nagdadala ng pag-asa. Tila unti-unti na rin siyang bumangon at nagkaroon ng bagong pananaw sa buhay. Ang mga pagsubok ay hindi katapusan, kundi simula ng mga bagong pagkakataon.