Axel John: The Studly Man Challenge

Challenge # 16

Was it a dream?

Gising na ako nang gabing iyon pero ayokong imulat ang mga mata ko. Ayokong matapos ang panaginip. Ayokong isipin na wala na si Axel sa tabi ko. Hindi ko gustong matapos ang panaginip na iyon - but the I had to open my eyes to face reality and then reality hit me - hard on the face because when I looked at his side of bed, wala na siya doon. I went back to lying on my pillow and closed my eyes - hard - to be able to go back to dream land but tears escaped my eyes. Wala si Axel John. I was right, what he did - what we did and why it happened is because of the spur of the moment.

Iyak lang ako nang iyak. Nagpa-uto ako. Nakakahiya. Hindi ko na alam kung anong mukhang ihaharap ko sa kapatid ko pagkatapos nito. Mas masahol pa ang ginawa kong ito kaysa ang patayin si General. I was crying so hard. Wala na akong pakialam kung hubad akong umiiyak. Wala na akong pakialam kung may makakita sa akin sa ganitong posisyon - napakasakit. Pero mas nasasaktan ako dahil niloko ko ang kapatid ko. Hindi ko siya kayang harapin.

Hinayaan ko lang ang sarili kong umiyak nang umiyak hanggang sa nakatulog ako, nagising ako kinabuksan na mugto ang mga mata. Inayos ko ang sarili ko, wala naman akong dapat ikaiyak. Haharapin ko ang consequence ng mga ginawa kong actions.

Huminga ako nang malalim. Paglabas ko ng silid ko ay nagulat ako dahil tumambad sa harapan ko si Bernard na may dalang cake at lobo. Si Berna naman ay may pop up at sumigaw ng Happy Birthday to the best sister in the world! We love you ate!

I just stared at the two. Today is my birthday? I didn't even remember that it's my birthday. I looked at Berna. Masayang-masaya siya. I felt so guilty.

"Ate! Ngumiti ka! Birthday mo! Thirty - one ka na! Buti naman at hindi inabot ng thirty - one iyang virginity mo!" Tumawa siya nang malakas. Wala akong nagawa kundi ang humagulgol at yakapin siya nang mahigpit. In my heart I was apologizing to her for that mistake that I made last night. Pagsisissihan koi yon habambuhay.

"Ate, bakit ka umiiyak? Dahil ba ito sa pagkawala ng virginity mob ago ka mag-thirty-one? Wag ka nang umiyak, ako nga hindi na virgin mula noong nag-eighteen ako!" Napahagikgik pa siya. Nagpatuloy naman ako sa pag-iyak. Si Bernard ay hinahaplos ang buhok ko.

"Ate ano ba?" She said. "Wag ang umiyak. Marami pa kaming surprise sa'yo eh!" Kumawala siya sa yakap ko. She wiped my tears. "Remember when we were kids? We used to celebrate your birthday in Tagaytay! Pupunta tayo doon, Ate! Just like the old times! So stop crying! You're making me tear up!"

Ngumiti na lang ako. Hinawakan ko ang kamay niya. I thought I will never have a chance to spend the next birthdays of my life with her, or even Bernard. Halos walong taon kaming hindi nagkakasama, umuuwi lang ako kapag pasko dahil bawal ko silang makasa,a Literal silang inilayo sa akin ni General. Walang masayang birthday para sa akin dahil palagi akong nag-aalala para sa kanila, and now, this is the first time I am ever going to celebrate my birthday with them pero hindi ko naman siya kayang tingnan sa mga mata.

"Halika na! Pamela is waiting - well the other Pamela because I am Pamela Anne!" Tumawa siya. Si Bernard naman ang nagsalita.

"Ate Blow Job."

"Ano?!" Halos magkapanabay na sigaw namin ni Bernadette.

"Sabi ni Axel blow job..."

"Bernard," Wika ko. "Bad iyon, 'wag monh uulitin iyon." Sabi ni Bernadette sa kanya. "Si Axel talaga, kung ano-anong sinasabi. I-blow mo na iyong candle and make a wish!"

Hinipan ko na lang ang kandila pero wala akong wish. Natupad naman ana ang lahat ng pangarap ko at hindi ko na kailangan pa ng kahit na ano. Iniisip ko na lang kung anong dapat kong gawin sa buhay para lang mapalayo ako kay Axel. Hindi ko na alam kung anong mukhang ihaharap ko sa kanya.