Δικαίωση!

Κεφάλαιο 17ο

Θέλω να κοιτάξω πίσω στο τέλος και να πω πως,ο Θεός ήξερε πολύ καλά τι έκανε...Ποιους άφησε να έρθουν και ποιοι έπρεπε να φύγουν και πως όλα αυτά τελικά ήταν για το καλό μου...

Άγ:Τι έπαθες Αθηνά μου;...
Ο Άγγελος έκατσε ανήσυχος δίπλα της...
Αθ:Μην ανησυχείς αγόρι μου...τον καθησύχασε...χτύπησα λίγο τον ώμο μου αλλά είμαι καλά τώρα...
Άγ:Σίγουρα;...την κοίταξε και ήταν έτοιμος να κλάψει...
Η Αθηνά τον τράβηξε απαλά κοντά της και τον αγκάλιασε...
Ο Άγγελος την έσφιξε πάνω του και άρχισε να κλαίει...
Άγ:Φοβήθηκα ότι έφυγες και εσύ...όπως με άφησες όπως η μαμά...
Η Αθηνά του χάιδεψε απαλά την πλατούλα του και του έδωσε ένα τρυφερό φιλί στα μαλλάκια του...
Αθ:Ηρέμησε αγόρι μου...μην κλαις...εγώ δεν πρόκειται να φύγω ποτέ μακριά σου...
Ο Άγγελος απομακρύνθηκε και την κοίταξε με ματάκια κόκκινα από το κλάμα...
Άγ:Δεν θέλω να πάθεις τίποτα και δεν θέλω να φύγεις ποτέ από κοντά μας...υπόσχεσαι;...
Αθ:Στο υπόσχομαι καρδιά μου...εσύ δεν θέλω να ανησυχείς αλλά σε παρακαλώ πολύ σταμάτα να κλαίς...δεν θέλω να σε βλέπω έτσι...
Άγ:Να σε ρωτήσω κάτι;...
Έκατσε οκλαδόν δίπλα της και έτριψε αμήχανα τα χεράκια του...
Αθ:Εμένα Άγγελε μπορείς να με ρωτάς και να μου λες τα πάντα...εγώ δεν πρόκειται να σου φερθώ ποτέ άσχημα και ούτε θα σε χτυπήσω ποτέ...
Άγ:Το ξέρω και για αυτό χαίρομαι που είμαι εδώ μαζί σας και όχι με την γιαγιά μου...
Αθ:Ανησυχείς μήπως είπα στον μπαμπά κάτι;...για αυτό που μου είχες πει για την γιαγιά;...
Ο Άγγελος κούνησε καταφατικά το κεφαλάκι του...
Άγ:Του είπες;...ρώτησε με κομμένη την ανάσα...
Αθ:Αφού σου είπα αγοράκι μου...ότι είπαμε θα μείνει μεταξύ μας...
Άγ:Έχουν συμβεί και άλλα όμως δεν μπορώ να τα πω στον μπαμπά μου...δεν θα με πιστέψει...
Αθ:Θα μου τα πεις εμένα όταν νιώσεις έτοιμος και εγώ σου δίνω τον λόγο μου πως δεν θα πω τίποτα στον μπαμπά εντάξει;...
Ο Άγγελος της χαμογέλασε και έπειτα κρύφτηκε στην αγκαλιά της...

...

Πε:Πως είναι η Αθηνά;...τον ρώτησε...
Μι:Καλύτερα...είναι σπίτι με τον μικρό...
Πε:Γιατί τους άφησες μόνους;...θα ερχόμουν εγώ κάποια στιγμή από το σπίτι για να πάρω μια κατάθεση και από εκείνη αλλά μιας που ήρθες θες να μου πεις τι ακριβώς έγινε;...
Μι:Θα σου πω αλλά πρώτα θέλω να σου ζητήσω μια χάρη...
Πε:Αν μπορώ...
Μι:Θέλω να ψάξεις τι ακριβώς έγινε με τον αδερφό μου...
Πε:Τι εννοείς;...ανασήκωσε το φρύδι του ερωτηματικά...
Μι:Ξέρω πως ο ένοχος για την δολοφονία του τιμωρήθηκε αλλά ποτέ δεν έψαξα για να μάθω τι έγινε πραγματικά τότε...
Πε:Λογικό το βρίσκω...αδερφός σου ήταν και δεν μπορούσες να κάτσεις και να σκεφτείς τι έγινε...
Μι:Ήταν και αυτό αλλά γενικά τότε ήταν μια πολύ περίεργη περίοδος για εμένα...
Πε:Είχες μπλέξει ήδη με τις περίεργες παρέες έτσι δεν είναι;...
Μι:Από την εφηβεία μου είχα μπλέξει αλλά τότε ήταν οι αρχές βλέπεις...δεν ήξερα τι γινόταν και παρατηρούσα τους υπόλοιπους...όσο περνούσε ο καιρός και τα χρόνια βέβαια χωνόμουν όλο και περισσότερο...
Πε:Μέχρι που έμπλεξες τόσο πολύ που κάπου χάθηκες...
Μι:Άρχισα να χάνομαι περισσότερο όταν χάθηκε ο Γιάννης...το γεγονός αυτό μας τσάκισε οικογενειακώς και ειδικά την μητέρα μου...
Πε:Άρα,αυτό σε βοηθούσε να ξεφύγεις από τον πόνο που ένιωθες και γενικά την κατάσταση που επικρατούσε τότε στο σπίτι σου;...ανασήκωσε το φρύδι του...
Μι:Ναι...παραδέχθηκε...δεν μπορείς να φανταστείς την κατάσταση που επικρατούσε στο σπίτι...το πρώτο καιρό η μάνα μου ήταν σαν ζωντάνη-νεκρή...πολύ άσχημες καταστάσεις...
Πε:Και τώρα τι άλλαξε και θες να ψάξεις για τότε;...
Μι:Έχω φτάσει στον θάνατο αρκετές φορές αλλά αυτό που με ταρακούνησε περισσότερο ήταν το συμβάν που έγινε με την Αθηνά...
Πε:Τι σχέση έχει ο χαμός του αδερφού σου με αυτό που συνέβη στην Αθηνά;...ρώτησε μπερδεμένος...
Μι:Η γυναίκα που κατηγορήθηκε για τον φόνο του και που μπήκε στην φυλακή ξέρεις ποια είναι;...
Πε:Όχι,εκείνον το καιρό βλέπεις με έστειλες με την μετάθεση...σταμάτησε απότομα και πήρε μια βαθιά ανάσα...τέλος πάντων,ας μην το συζητήσουμε αυτό...
Ο Μιχάλης έτριψε αμήχανα τον αυχένα του και τον κοίταξε...
Μι:Σου έχω φερθεί πολύ άσχημα αρκετές φορές αλλά εσύ ήσουν πάντα εκεί...δίπλα μου και για κάποιον λόγο ποτέ σου δεν μου φέρθηκες με τον τρόπο που σου φέρθηκα εγώ...
Πε:Από την πρώτη στιγμή που σε γνώρισα σε συμπάθησα...αρκετά...
Μι:Και το ξέρω και μου το έχεις δείξει πολλές φορές...ειδικά την τελευταία φορά...μου έσωσες την ζωή και αυτό θα στο χρωστάω για όσο ζω...
Πε:Το ίδιο θα έκανα για τον οποιοδήποτε αλλά για σένα λίγο παραπάνω...
Ο Μιχάλης στριφογύρισε στην καρέκλα του...
Ένιωσε αρκετά άβολα...
Ο Πέτρος το κατάλαβε και προσπάθησε να τον κάνει να χαλαρώσει λίγο...
Πε:Δεν μου είπες...ποια είναι αυτή η γυναίκα που κατηγορήθηκε για τον φόνο του Γιάννη;...τον κοίταξε και έσμιξε τα φρύδια του...