Δικαίωση!

Κεφάλαιο 13ο

Όταν κάνουμε έρωτα θέλω να μου αφήνεις σημάδια!Έντονα σημάδια!Και έπειτα να μπορώ να βγαίνω έξω!Και να βλέπουν τα σημάδια που εγώ σου άφησα!Και να λένε "πόσο όμορφα πέρασε εκείνη χθες" !Και το κυριότερο...Να ξέρουν πως δεν μπορούν να με έχουν γιατί ανήκω μόνο ΣΕ ΕΣΈΝΑ!

Μι:Συγγνώμη αν σε ενημέρωσα τελευταία στιγμή αλλά ήθελα να τους κάνω το τραπέζι για να τον ευχαριστήσω...
Την πλησίασε από πίσω και άρχισε να την φιλά στον λαιμό...
Η Αθηνά έγειρε το κεφάλι της για να του αφήσει καλύτερη πρόσβαση και ένα χαμόγελο σχηματίστηκε στα χείλη της...
Αθ:Κανονικά θα έπρεπε να σου κρατάω μούτρα που άργησες τόσο αλλά κάπως αρχίζεις και με αποζημιώνεις...
Γύρισε προς το μέρος του και τύλιξε τα χέρια της γύρω από το λαιμό του... 
Αθ:Βγήκες για λίγο με τον αδερφό σου και έλειψες τόσες ώρες...ξέρεις πόσο πολύ ανησύχησα;...
Μι:Το ξέρω...την έπιασε από την μέση και την κόλλησε πάνω του...απλά είχαμε να...να πούμε πολλά...για την δουλειά...καταλαβαίνεις πως είναι τώρα αυτά...
Αθ:Εσύ όμως είσαι ακόμα αδύναμος και πρέπει να προσέχεις...χρειάζεσαι ξεκούραση και να μην πιέζεσαι...θυμάσαι τι μας είπε ο γιατρός;...
Μι:Και να μην θυμόμουν...της χαμογέλασε λοξά...μου το θυμίζεις συνέχεια...
Αθ:Γιατί είσαι τόσο επιπόλαιος και ξεροκέφαλος μου λες;...
Μι:Θα μιλάμε για πολύ ακόμα;...
Αθ:Έχουμε να κάνουμε ετοιμασίες για το δείπνο...
Μι:Υπάρχει χρόνος...ψιθύρισε πάνω στα χείλη της...ο μικρός;...
Αθ:Κοιμάται...του είπε με νόημα...
Με μια κίνηση την ανέβασε πάνω στον πάνω πάγκο και της έκλεισε το στόμα με ένα φιλί που θα μπορούσε να θεωρηθεί άνετα ακατάλληλο...

...

Ο Πέτρος ενημέρωσε τον Φίλιππο με την Βασιλική όπως και την Χάιδω με τον Λυκούργο για το κάλεσμα του Μιχάλη στο σπίτι του για δείπνο...
Πε:Σίγουρα δεν είχατε κανονίσει τίποτα άλλο αγόρι μου και σας το χαλάω;...ρώτησε τον γιο του...
Φι:Ναι,ρε πατέρα...του είπε άνετα...έτσι και αλλιώς στην ταβέρνα θα πηγαίναμε και μετά για κανένα ποτό...οπότε το ίδιο είναι...
Πε:Φίλιππε;...
Φι:Τι είναι;...
Πε:Ξέρεις πόσο περήφανος είμαι για σένα;...τον κοίταξε στα μάτια συγκινημένος...
Φι:Τι έπαθες τώρα και μου τα λες αυτά;...τον κοίταξε και ανασήκωσε το φρύδι του με περιέργεια...
Πε:Τίποτα...απλώς ήθελα να το ξέρεις...
Φι:Το ξέρω ρε μπαμπά και το ξέρει και η Στέλλα μας και ας μην είναι εδώ μαζί μας...του έσφιξε τον ώμο και τα μάτια του βούρκωσαν...
Πε:Άντε ας τα αφήσουμε αυτά τώρα...πάνε στην γυναίκα σου...
Τον έσπρωξε απαλά και ο Φίλιππος έφυγε γελώντας...
Ο Πέτρος σκούπισε τα μάτια του που είχαν αρχίσει να δακρύζουν...
"Πως τα φέρνει η ζωή καμιά φορά;..." αναρωτήθηκε...
Ο Θεός του πήρε ένα υπέροχο παιδί που δεν πρόλαβε να ζήσει την ζωή του αλλά έφερε στον δρόμο του το άλλο του παιδί που το είχε χάσει τόσα χρόνια...
Κάτι του πήρε και κάτι του έδωσε...
Σηκώθηκε από την θέση του και πλησίασε το τραπεζάκι που είχε πάνω μια φωτογραφία του Φίλιππου να αγκαλιάζει προστατευτικά την Στέλλα...
Την πήρε στα χέρια του και χάιδεψε απαλά το πρόσωπο της...
Πε:Είμαι σίγουρος πως εσύ με έφερες κοντά στον γιο μου...ήθελες να μου απαλύνεις τον πόνο...να μην ζω με τον πόνο δυο χαμένων παιδιών...να ξέρεις όμως πως το δικό σου το κενό δεν θα μπορέσει να μου το καλύψει ποτέ και κανένας...εσύ έχεις την ξεχωριστή θέση στην καρδιά μου μάτια μου...σε αγαπάω κοριτσάκι μου...σε αγαπάω πολύ...
Έσφιξε την φωτογραφία πάνω του και άφησε τα δάκρυα του να ξεσπάσουν...