(ΥΠΟ ΔΙΟΡΘΩΣΗ) Mismatched Couples (book one) - The Diva and The Liar

Εισαγωγή

"Σου έδειξα μια φορά ήδη... πόσο ηλίθια μπορεί να είσαι.. δεν θέλει και πολύ μυαλό" αναφώνησε ο γεροδεμένος άνδρας...

"Δεν αντέχω άλλο κουράστηκα..." διαμαρτυρήθηκε η νεαρή κοπέλα...

"Δεν τελείωσες ακόμη... θα φύγεις από εδώ μέσα όταν θα το πω εγώ..."

"Μα... δεν έχει μα... άχνα... ακόμη και τώρα η φωνή που είναι τόσο ήρεμη με εκνευρίζει..."

"Και τι πρέπει να κάνω; αυτή είναι φωνή μου..."

"Δε ξέρω αυτό μάλλον που έπρεπε να είχε κάνει εδώ και καιρό..." ανασήκωσε τους ώμους δήθεν αδιάφορα...

"Μωρέ τι μας λες... νομίζεις... δε θα εγκαταλείψω πρώτη... θα το δεις εγώ θα κερδίσω στο τέλος.."

"Θα το δούμε... σταματά να με προκαλείς γιατί αυτό το σπίτι θα γίνει η κόλαση σου..."'Αμέσως την άφησε μόνη... ενώ κλείδωσε την πόρτα πίσω του...

Περνούσε μαρτυρικά κοντά του αλλά δεν θα λύγιζε... είχε πεισμώσει... έπρεπε να αποδείξει πως αυτός ο άνθρωπος ήταν ένα αυταρχικό γουρούνι και τίποτα παραπάνω... όχι αυτή δεν είχε μάθει έτσι... είχε άλλα όνειρα για τον εαυτό της... Της έλειπε η οικογένεια της ακόμη και η μητέρα της... οι φίλες της... Κανείς δεν την ζόρισε να έρθει... μόνη της πήρε την απόφαση για να αποδείξει την αξία της... ο σκοπός της παρέμεινε ένας και μοναδικός... αυτό το καθίκι έπρεπε να τη διώξει πρώτος... έπρεπε να τη μισήσει... Όχι όχι δεν είχε πει την τελευταία της κουβέντα ακόμη... κυλούσε το αίμα του πατέρα της στις φλέβες της... δεν εγκατέλειπε ποτέ τα όπλα...

*********************************************

Ο άνδρας επέστρεψε σπίτι εκνευρισμένος...

"Μου βγάζεις και γλώσσα από πάνω... αλλά θα σε στρώσω... που θα πάει... από μόνη σου ήρθες και μόνη σου θα φύγεις..." έβγαλε το πουκάμισο του... βγήκε στο μπαλκόνι... ο ήλιος έκαιγε από πάνω αλλά δεν το ενοχλούσε τόσο όσο η φωνή της... οι τσιρίδες της... τα κοφτερά λόγια... Είχε γίνει περίγελος πλέον του προσωπικού... Δεν θα την άφηνε έτσι... θα την τυραννούσε χωρίς να δείξει το παραμικρό οίκτο διότι πολύ απλά το άξιζε... Στα μάτια της ήταν ένας ανύπαρκτος... ένα σκουλήκι... και αυτό ο εγωισμός του δε το σήκωνε... "Κακομαθημένη θα βλαστημάς την ώρα και τη στιγμή που πήρες αυτή την απόφαση..."

Έδωσε αμέσως εντολή... "Να μεταφέρεται όλα τα πράματα της στο δωμάτιο μου...."

**********************************************

"Αφεντικό δεν μπορούμε να τη βρούμε..."

"Ψάξτε παντού... δε θα επιστρέψετε σπίτια σας εάν δε τη βρείτε πρώτα..."

"Θα μου το πληρώσει αυτό που έκανε..." είπε ενώ έσφιγγε τις γροθιές του... "Εάν τη βρείτε να την κλειδώσετε στην αποθήκη χωρίς νερό και φαγητό...

"Μα αφεντικό... μπορεί να έχει πάθει το οτιδήποτε..." διαμαρτυρήθηκε κάποιος...

"Κάντε αυτό που σας λέω..."

Η κοπέλα περπατούσε μέσα στο δάσος... είχε χαθεί σίγουρα αλλά δεν γύριζε πίσω σε αυτό το τέρας... ότι και να είχε δοκιμάσει δεν έπιασε... λες και είχε βαλθεί επίσης να την τρελάνει... μουρμούριζε καθώς κράταγε ένα κλαδί από δέντρο στα χέρια της... "Βλάκα.. ηλίθια τιποτένιε... λες και δε ξέρεις ποια είμαι... θα μου το πληρώσεις αυτό... μου είπες να πάω προς το δάσος και εγώ δε σε άκουσα... να ήμουν από μεριά να έβλεπα τα ξινισμένα μούτρα σου... μαλάκα... δε θα σου περάσει όμως... είμαι γυναίκα και με έχεις υποτιμήσει αρκετά μέχρι τώρα... Ξαφνικά άκουσε ένα ελαφρύ θρόισμα... κοντοστάθηκε για λίγο... ησυχία... μόλις πήγε να προχωρήσει τότε άκουσε πάλι τον ίδιο θόρυβο... Μετά από λίγο τα ουρλιαχτά αναστατώσαν όλη την περιοχή... ήταν η πρώτη φορά που είπε το όνομα του και παρακάλεσε να την βρει γρήγορα...

**************************************************

"Σου μαγείρεψα..."

"Εμένα γιατί... τόση καλοσύνη τις τελευταίες μέρες... περίεργο..." είπε εκείνος...

"Δεν είναι κακό να κάνουμε μια μέρα ανακωχή..." δήλωσε αμέσως εκείνη...

"Πολύ καλά... θα δοκιμάσω τα μακαρόνια σου... είμαι πολύ περίεργος" πήρε μια πιρουνιά γεμάτος τόλμη... με το που μάσησε λίγο αμέσως άρχισε να βήχει... σηκώθηκε όρθιος απότομα αναζητώντας λίγο νερό.... "τι στην ευχή έχεις βάλει εδώ μέσα..." φώναζε ενώ είχε κοκκινίσει από το θυμό του...

Αυτή έβαλε τα γέλια αμέσως... το ευχαριστήθηκε... "Αυτό είναι η αρχή... καλά θα κάνεις να με σέβεσαι από εδώ και πέρα..." πέρασε τα χέρια της ανάμεσα στα μακριά μαλλιά της ενώ έπαιζε με μια τούφα τάχα ανέμελα... "λυπάμαι... μάλλον το παράκανα..." σχολίασε ειρωνικά... απομακρύνθηκε από κοντά του αμέσως... Κάθε μέρα καλούνταν να δώσει μια νέα μάχη... έτσι θα κέρδιζε τον πόλεμο την τελική αναμέτρηση... δε θα έκανε πίσω με τίποτα... ήταν αποφασισμένη...

**** Ελπίζω να σας άρεσε η εισαγωγή της νέα μου ιστορίας που θα ξεκινήσει λίγο αργότερα.... μέσα στον Αύγουστο... ****