(ΥΠΟ ΔΙΟΡΘΩΣΗ) Mismatched Couples (book one) - The Diva and The Liar

42- THE DIVA AND THE LIAR

42- THE DIVA AND THE LIAR

Επικρατούσε πανικός, όλοι τρέχανε δεξιά και αριστερά... προσπαθούσαν να σβήσουν τη φωτιά. Αρχικά ο Πίτερ προσπάθησε να συντονίσει τις ενέργειες αλλά υπήρχαν δυο εστίες η μία κοντά στα δέντρα και η άλλη κοντά στα ζώα. Μια λέξη φώναζε από μακριά δολιοφθορά, οι εστίες ήταν αρκετά απομακρυσμένες ώστε να είχαν δημιουργηθεί την ίδια ώρα ή να είχαν εξαπλωθεί. Τα αίτια θα τα αναζητούσαν αργότερα σίγουρα. Ο Ίαν έφτασε επίσης στο σημείο... άφησε τον Αλεξάντερ ελεύθερο να τρέξει ενώ πρόσταξε με ύφος που δε σήκωνε αμφισβήτηση... "Πήγαινε σπίτι.. μείνε με τη Βίβιαν..."

Η Φέιθ όμως είχε άλλη άποψη, όλα έγιναν τόσο γρήγορα. Κάθε φορά ερχόταν κοντά στην ευτυχία, αλλά αυτή γλιστρούσε πονηρά σαν χέλι, παίζοντας νέα κόλπα, δοκιμάζοντας τους, ένα κυνηγητό πάντα ξεκινούσε και τότε με μια αγκαλιά στο τέλος της ημέρας φυλάκιζαν και την ευτυχία πάλι πίσω. Μέχρι τη επόμενη μέρα... το επόμενο ξημέρωμα, η ζωή τους ένας δράμα, όχι κάλλιστα θα γινόταν ένα όμορφο έργο. Ανάμεσα σε σελίδες βιβλίων η μυθοπλασία μπερδεύεται με την αληθοφάνεια. Τι είναι όμως πραγματικό για τον καθένα αναγνώστη; ποιο είναι το δίδαγμα κάθε έργου; στη δική τους περίπτωση τι έμαθαν ο ένας για τον άλλον και εμείς από αυτούς; Λευκές σελίδες ζωντανεύουν με τη πρώτη πρόταση ενός συγγραφέα... τι έχει στο μυαλό του όμως; πιο τέλος θέλει να τους δώσει; Σίγουρα αυτό που τους αξίζει... ένα όνειρο τους χώριζε από την πραγματικότητα... εάν η Φέιθ ακολουθούσε στη δεύτερη επιλογή η κατάληψη θα ήταν άγνωστη... ο εφιάλτης ένα σημάδι... Μέχρι το τέλος πάλι αγνοούσε σημαντικές λεπτομέρειες... ενώ αντίκρισε την αλήθεια μετά από καιρό; ποιο είναι το χρώμα; έχει χρώμα η αλήθεια; και εάν ναι είναι μόνο ένα; ή στα μάτια του καθενός πλάθεται μια διαφορετική αλήθεια, βολική για να κρύβονται ανασφάλειες και εγωισμοί; Το δεύτερο σίγουρα... όλοι μας εθελοτυφλούμε... ψάχνουμε το κακό αντί για το καλό, παλεύουμε να αποδείξουμε το άδικο ενώ το δίκιο οδηγεί στη λύτρωση.

Γιατί παλεύουμε να πείσουμε πως είμαστε καλύτεροι από το διπλανό μας; διότι έτσι είναι η ανθρώπινη φύση... διότι υπάρχει θεμιτός και τις περισσότερες φορές αθέμιτος ανταγωνισμός... Μια ντίβα και ένας αγρότης... ένας ψεύτης στα μάτια τα δικά της. Μέχρι τελευταία στιγμή είχε σκοπό να τρέξει μακριά του, να τον αναγκάσει να παρακαλέσει ώστε να τον συγχωρέσει. Όταν όμως η πλοκή άλλαξε και ο εγωισμός μετουσιώθηκε σε πόνο, της απώλειας, των αμέτρητων γιατί τότε τι απόμεινε στην ντίβα μας... Ο δρόμος προς το δάσος... το σκοτάδι, ακόμη και το φεγγάρι αρνούνταν να της κάνει παρέα. Από μόνη της έπρεπε να το ψάξει... από μόνη της να αναζητήσει το πρόσωπο του και επιτέλους να του αποκαλύψει την αλήθεια, την οποία εξαρχής έκρυψε εγωιστικά... Ίσως να ήταν αργά... ίσως ο Ίαν να είχε χαθεί για πάντα και η φωνή στο τηλέφωνο μια ψευδαίσθηση, ένα τρικ του μυαλού ώστε να απαλύνει τον πόνο και το κενό της ψυχής. Η ντίβα μας εξαρχής ήταν μια μοναχική παρουσία, οι σκανδαλιές την στιγμάτισαν, αλλά το τέλος προτίμησε να μείνει στο μυαλό κανενός με αυτό το χαρακτηρισμό. Έστω και αργά έπραξε το σωστό, το λογικό... αυτό που θα έλυνε επιτέλους τον γόρδιο δεσμό.