(ΥΠΟ ΔΙΟΡΘΩΣΗ) Mismatched Couples (book one) - The Diva and The Liar

27- Φέιθ - Ίαν σκορ 1-0

27 – Φέιθ – Ίαν... 1-0

"Εμ βέβαια... τέτοιος που είσαι εμένα θα κατηγορήσεις... λες και το έκανα επίτηδες... όχι κύριε Χάντερ δεν το έκανα επίτηδες... απλώς δε με χωνεύεις... απλώς..." η ντίβα έκοψε τη φράση της διότι φοβόταν να συνεχίσει... τρόμαζε επίσης για τα συναισθήματα... τρόμαζε μόνο και μόνο στην ιδέα πως αυτό που ξεκίνησε σαν καταναγκαστικό έργο μετουσιώνονταν σε κάτι πιο ουσιαστικό με συγκεκριμένο τίτλο... μια λέξη με πέντε γράμματα...

Πέταξε μια πέτρα στο ποτάμι... "έτσι θέλω να σου ανοίξω το κεφάλι σαν καρπούζι... σπόρια έχει και το δικό σου... δεν σκέφτεσαι... θύμωσες για το πουκάμισο; ε όχι κύριε είμαι σε θέση να σου αγοράσω όσα πουκάμισα θες..." σηκώθηκε όρθια για να κλωτσήσει ένα κορμό δέντρου... "Έτσι αυτό χρειάζεσαι... κάποιον να σε χτυπάει αλύπητα... τέρας... εάν δεν ήμουν εγώ θα ήσουν ακόμη ένα υποανάπτυκτο όν... χειρότερος από φυλή της Αφρικής που τρώνε ανθρώπους... μου θέλεις να το παίξεις και τουρίστας στο Παρίσι τρομάρα σου και εδώ πέρα αγνοείς τα βασικά..."

Ήθελε να πει και άλλα... να ξεσπάσει και η ίδια... η ώρα περνούσε και εκείνη είχε απομακρυνθεί αρκετά.. αλλά δεν την ένοιαζε όμως... πίστευε πως κανείς δεν θα την έψαχνε... καλά για συγγνώμη ούτε καν λόγος... "μάθε να μασάς πρώτα... που τρως τις φρυγανιές λες και και θα σου κλέψει κάποιος το φαγητό... και τα ψίχουλα... θα μας φάνε τα μυρμήγκια... άσε που πέρα από γαλότσες και σκισμένα παρακατιανά ρούχα αρνείσαι να ντυθείς σαν άνθρωπος... φωνάζεις σαν να ανακοινώνεις πολεμικό ανακοινωθέν ενώ οι χειρονομίες σου είναι τόσο άγαρμπες χειρότερες από χωριάτη που δεν έχει δει κινητό στη ζωή του..."

Έβαλε τα κλάματα... την έπνιγε το δίκιο... πετούσε πέτρες μπροστά της για να ξεθυμάνει... "όχι βλάκα δεν είσαι τέλειος... έχεις πολλά να μάθεις ακόμη... και δεν είμαι τόσο χαζή όσο με περνάς... όχι κύριε έχω και εγώ μυαλό... και θα στο αποδείξω... και τότε να σε δω... θα γελάω να το ξέρεις... θα περιμένω πως και πως να το παραδεχτείς... όχι δεν θα με λυγίσεις εσύ..." σκούπιζε τα δάκρυα αλλά νέα έπεφταν απείθαρχα... ένιωθε το στήθος της να καίγεται... ήταν οργή ή απογοήτευση ίσως και τα δυο μαζί....

Είχαν περάσει δυο ώρες εσωτερικής αναζήτησης... βρισίματος... οδύνης... κουράστηκε να περπατάει... ήταν η πρώτη φορά που έπαιρνε αυτό το μονοπάτι... αλλά δεν την ένοιαζε είχε εξοικειωθεί με το δάσος και τη φύση... όχι όμως και με τα έντομα και τα μικρά ερπετά... είδε μια σαύρα να σκαρφαλώνει το δέντρο... Κόντεψε να πάθει εγκεφαλικό.... έμπηξε τις τσιρίδες αλλά γρήγορα έκλεισε το στόμα της... σίγουρα δεν ήθελε να τη ψάξουν αλλά γρήγορα έβρισε τον εαυτό της γι' αυτή την ανόητη σκέψη...