(ΥΠΟ ΔΙΟΡΘΩΣΗ) Mismatched Couples (book one) - The Diva and The Liar

38- ... οι μάσκες πέφτουν

38- ...Οι μάσκες πέφτουν

"Τι έγινε;" ρώτησε η ξεμαλλιασμένη Φέιθ... όσο και να την έσπρωχνε ο Ίαν εκείνη τον κλωτσούσε για να την αφήσει ελεύθερη...

"Σκάσε.." διέταξε αυτό αμέσως... "για μια φορά στη ζωή σου κάνε ότι σου πω..."

"Μη μου λες εμένα σκάσε Χάντερ... δεν μπορείς να με διατάζεις..."

Η υπομονή του είχε εξαντληθεί... ναι ήταν ένας ήρωας με την τόση υπομονή που είχε δείξει όλο αυτόν τον καιρό... δεν είχε άλλη επιλογή... της έδειξε το όπλο... "εάν δε θες να κουτσαίνεις προχώρα... πίστεψε μα το Θεό μια κουβέντα από το στόμα σου και δεν το έχω σε τίποτα να σε πυροβολήσω...'"

Η Φέιθ γούρλωσε τα μάτια σοκαρισμένη, οι όμορφες στιγμές στη λίμνη ξεχάστηκαν πολύ γρήγορα, το φιλί, οι πεταλούδες, η άγρια φύση, τα πάντα... τα δυο στρατιωτάκια πήραν αντίθετες θέσεις έτοιμα να πολεμήσουν μέχρι τελικής πτώσης. Μόνο που τώρα έπρεπε να ενώσουν τις δυνάμεις τους... κάτι που αγνοούσε η ίδια. Έκανε βήματα προς τα πίσω... ένα δάκρυ κύλησε από τα μάτια της... "γιατί είσαι τόσο καθίκι;" τον ρώτησε αμέσως...

Διότι σε αγαπάω ήθελε να φωνάξει αλλά δεν υπήρχε χρόνος... αντίπαλος και αυτός θα την προστάτευσε πάση θυσία.. "γιατί έτσι πρέπει... κάθισε εκεί στον καναπέ και μη βγάλεις άχνα, ακόμη και εάν ακούσεις κάτι μη βγεις από εδώ μέσα Φέιθ... με κατάλαβες..."

"Όχι τσίριξε..." την έπιασε το παράπονο... "όχι διότι δεν μου εξηγείς...."

Ο Ίαν την τράνταξε από τους ώμους.... "πες μια φορά ναι γαμώτο... ΠΕΣ ΝΑΙ... θα κλειδώσεις και δε θα βγεις από εδώ μέσα..."

Η πληγωμένη ντίβα δεν απάντησε... ξεφύσηξε δυνατά... δάγκωνε τα χείλη της...

"ΜΙΛΑ..." σκληρός, απότομος αλλά η αδρεναλίνη είχε κατακλύσει το κορμί του, της έριξε μια τελευταία ματιά... Λίγο πριν βγει από την πόρτα, ένιωσε τα χέρια της γύρω του, εκείνη τη στιγμή απέκτησε μεγαλύτερη σιγουριά...

"Φοβάμαι..." του είπε ενώ τα δάκρυα κυλήσουν απείθαρχα... ναι ξαφνικά την κατέκλυσε ένα αίσθημα φόβου

"Εγώ είμαι εδώ..." η ψυχή του φωτίστηκε απότομα, το σκοτάδι δεν τον φόβισε ίσως του έδινε και ένα σημαντικό πλεονέκτημα... "τίποτα δε θα συμβεί... εσύ μείνε εδώ... μην το κουνήσεις..." γλίστρησε από την αγκαλιά ώστε να ολοκληρώσει το έργο, την αποστολή του...

Φώναξε το όνομα του πριν κλείσει την πόρτα πίσω, μια πέτρα σκάλωσε στο στομάχι... Ήταν λες και εκείνη τη στιγμή μεταμορφώθηκε σε μια άλλη γυναίκα... υπαίτιος ίσως ο φόβος... το άγνωστο αύριο... όλα αυτά μαζί; Ακούμπησε την κοιλιά της, το μωρό σου σε χρειάζεται... ψέλλισε καθώς κλείδωσε την πόρτα. Δίπλωσε τα πόδια στον καναπέ ενώ έβαζε τα νύχια στο στόμα από την αγωνία μη ξέροντας τι είχε συμβεί...