(ΥΠΟ ΔΙΟΡΘΩΣΗ) Mismatched Couples (book one) - The Diva and The Liar

37- Καιρός για ψάρεμα...

37- Καιρός για ψάρεμα

"Λοιπόν τι λέγαμε;" τη ρώτησε σε έξαλλη κατάσταση...

Σιγά μην απαντούσε εκείνη, είχε καταπιεί τη γλώσσα της...

"Σε ακούω... μην μου πεις πως με φοβάσαι..." έκανα μερικά βήματα κοντά της

"Σου άξιζε να μείνεις έξω..." κατάφερε να πει με δυσκολία... "εσύ με έφερες εδώ απαιτώ να..."

"Ώστε απαιτείς και από πάνω... θεωρείς ακόμη πως θα χτυπήσω τα πόδια προσοχή και θα σου πω ναι κυρία; Πες μου γλυκιά γυναικούλα αυτό πιστεύεις;"

"Αυτό θα ήταν το ιδανικό..." έκανε ένα μορφασμό... "αλλά που να τους βρεις εσύ τους τρόπους..." συνέχιζε να ρίχνει λάδι στη φωτιά

"Ξέρεις κάτι Φέιθ είναι η πρώτη φορά που θα συμφωνήσω μαζί σου..."

"Συμφωνείς μαζί μου;" αναρωτήθηκε έκπληκτη ενώ ανοιγόκλεισε τα μάτια...

"Φυσικά.. είμαι ένας αγροίκος, άξεστος ένα τέρας δίχως καρδιά. Φαντάζομαι πως μπορείς να μαντέψεις τι θα κάνει αυτό το τέρας τώρα..." συνέχισε τα βήματα...

Από το φόβο της η ντιβούλα προσπάθησε να ανοίξει την κλειδωμένη πόρτα... είχε κολλήσει στον τοίχο, εντελώς σίγουρη πως το τέρας θα της επιτείθονταν ... "μείνε μακριά μου φώναξε..." Με μιας πετάχτηκε έξω.... Άκουσε πίσω της την πόρτα να κλειδώνει ενώ άκουσε το γέλιο του.

"Παρά ήταν εύκολο κακομαθημένη, τώρα είναι η σειρά μου δεν πρόκειται να σε αφήσω να μπεις μέσα μέχρι να παρακαλέσεις για συγχώρεση..."

Η ντίβα που άρχισε να κλωτσάει την πόρτα δυνατά όταν άκουσε τη λέξη συγχώρεση σταμάτησε τις υστερίες... πέρασε σε λεκτική επίθεση... "Στο όνειρο σου Χάντερ... δεν γεννήθηκε αυτό ο κάποιος που θα με κάνει να παρακαλέσω... με ακούς γουρούνι..."

Ο Ίαν δεν ήθελε να καταφύγει σε τέτοιες ακραίες λύσεις αλλά με αυτή που είχε μπλέξει οι επιλογές προφανώς ελάχιστες... ''σε ακούω μωρό μου'' είπα από μέσα του... ''πιο καθαρά δε γίνεται'' αμέσως γονάτισε κάτω, ακούμπησε την πλάτη στην πόρτα για την αισθάνεται κοντά του. Τι και εάν άκουγε και άλλες βρισιές είχε συνηθίσει.... την αγαπούσε άρα όφειλε να εκμεταλλευτεί αυτή την τελευταία ευκαιρία

Η Φέιθ κάθισε στην κουνιστή ξύλινη καρέκλα... αγκάλιασε το κορμί της ενώ σιγοψιθύριζε άλλοτε λόγια απόγνωσης και άλλοτε θυμού... "εάν νομίζεις πως έτσι θα με κερδίσεις πίσω είσαι γελασμένος, αλλά κάποια στιγμή θα μάθεις την αλήθεια και τότε σίγουρα θα βαράς το κεφάλι σου.."