(ΥΠΟ ΔΙΟΡΘΩΣΗ) Mismatched Couples (book one) - The Diva and The Liar

41- *********

41- ********

Τον έψαχνε μέσα στο δάσος, περπατούσε προσεχτικά... ενώ έριχνε τρομαγμένες ματιές γύρω της... έπρεπε να βρει το μονοπάτι τους.. αυτό θα τον οδηγούσε σε εκείνον. Στο τέλος θα την περίμενε... στο τέλος θα την αγκάλιαζε ώστε να λυτρωθεί επιτέλους. Άκουγε θορύβους, άκουγε τα πλάσματα του δάσους αλλά παραδόξως τα εμπιστεύονταν, της κρατούσαν παρέα σε αυτήν την αναζήτηση. Είχε περπατήσει και άλλες φορές στο δάσος αλλά αυτή τη φορά έψαχνε κάτι συγκεκριμένο... ένα πρόσωπο που θα την έκανε να χαμογελάσει και πάλι...

Απελπισμένη αφού το θρόισμα των φύλλων της προκάλεσε ανατριχίλα φώναξε το όνομα του... "Ίαν... που είσαι; προσπαθώ να σε βρω..." αλλά δεν πήρε απάντηση. Η Παναγία συνέχιζε να την παιδεύει, έψαχνε τον ένα λόγο να χαμογελάσει πάλι, η ευτυχία κρυβόταν προφανώς όχι μόνο σε επίγειους παραδείσους αλλά και σε πρόσωπα... σε ένα χαμόγελο, σε μια αγκαλιά. Αυτή την αγκαλιά έψαχνε.... άνοιξε τα φτερά της απότομα, επέλεξε να παίξει ένα παιχνίδι από το οποίο βγήκε πρώτη χαμένη... τα φτερά δεν ήταν πολύ δυνατά ώστε να την οδηγήσουν ψηλά... κοντά στον ήλιο.

"ΊΑΝ.." φώναξε πάλι... αυτή τη φορά ο τρόπος που πρόφερε το όνομα του ήταν γλυκός, το άλλο μισό την περίμενε κάπου, ο άνδρας της... "ΙΑΝ.." επανέλαβε ενώ η καρδιά της κόντευε να σπάσει αυτή τη φορά. Ναι έφτανε κοντά του... πίσω από τα δέντρα θα τον έβλεπε. Με το ίδιο περήφανο και συνάμα γοητευτικό παρουσιαστικό.... ο ανθρωποφάγος, το τέρας... ο άξεστος αγρότης με τις γαλότσες, ο απολίτιστος που δεν ήξερε καν πως να μασήσει κανονικά... Ναι όλα αυτά μαζί τον χαρακτήριζαν αλλά δίπλα υπήρχε και μια μικρή λεξούλα... το... μου... δηλαδή ο δικός της αγρότης... άξεστος ανθρωποφάγος. Ναι πλέον είχε τέτοια περίοπτη θέση στην καρδιά της που όσο και να πάλευε να το αρνηθεί τόσο το φορτίο μεγάλωνε μέσα της... το σφίξιμο στο στομάχι... το φτερούγισμα της καρδιάς.... έβλεπε πεταλουδίτσες να πεταρίζουν χαρούμενες..

Κάτι να κουνήθηκε δίπλα της... Επιτάχυνε το βήμα της τρομαγμένη... φοβόταν τα φίδια... Άκουγε ένα πουλί ξαφνικά.... όχι η φύση είχε εναντιωθεί διότι δεν τον έβρισκε... αλλά χρειαζόταν ένα στοιχείο... μια φωνή... "ΙΑΝ... που είσαι;; ΑΝΘΡΩΠΟΦΑΓΕ;" είχε βρει και τον παλιό καλό της εαυτό προφανώς...

Άκουσε μια φωνή επιτέλους να φωνάζει... να την καθοδηγεί... "Εδώ"

Άρχισε να τρέχει... τους χώριζαν μερικά λεπτά ίσως και δευτερόλεπτα. Δεν έκανε λάθος... την περίμενε... ακουμπώντας το χέρι στο δέντρο. Εκείνη φώναξε άλλη μια φορά το όνομα του... ήταν η στιγμή που η ευτυχία δεν μετριόνταν σε λόγια... μια ματιά... μαρτυρούσε τα πάντα. Δυο γαλάζια μάτια την περίμεναν... ήταν η στιγμή τους... η στιγμή που θα έλεγαν σε αγαπάω ο ένας στον άλλον... που θα μάθαινε από τα δικά της χείλη πως θα γινόταν μπαμπάς... των διδύμων. Το τώρα δεν έμοιαζε με τον παρελθόν... ψέματα και εγωισμοί τους καθοδήγησαν αλλά στο τώρα έμελλε να αλλάξει... Αποφάσεις που μας σημαδεύουν για όλη μας τη ζωή... αποφάσεις που αλλάζουν τη μοίρα... μεταμορφώνουν ανθρώπινες υπάρξεις άλλοτε προς το καλύτερο και άλλοτε προς το χειρότερο. Αδυναμίες... συνεχής αναζήτηση... ίσως... εάν... πρέπει... λέξεις που δεσμεύουν τις ψυχές. Εκείνη όμως έτρεχε λυτρωμένη κοντά του... στο άλλο μισό... Το περιστεράκι ήταν έτοιμο να κρυφτεί σε αυτή την αγκαλιά αλλά ξαφνικά εκείνος χάθηκε από κοντά της σαν να ήταν μια ψευδαίσθηση του μυαλού....