(ΥΠΟ ΔΙΟΡΘΩΣΗ) Mismatched Couples (book one) - The Diva and The Liar

39- ;;;;;;;;;;

39- ;;;;;;;;

H Φέιθ καθόταν δυο μέρες τώρα στο ίδιο σημείο, από τη πρώτη στιγμή που βρέθηκε πίσω στο σπίτι, έσπρωξε μια πολυθρόνα κοντά στο παράθυρο μόνο και μόνο για να χαζεύει έξω τον κήπο με τα μισομαραμένα λουλούδια. Είχε μπει ο Σεπτέμβριος, ο ουρανός μαυρισμένος όπως και το χρώμα της ψυχής της. Κρατούσε τα πόδια λυγισμένα μπροστά στο στήθος για να πιέζει τον κορμί της περισσότερο. Μια απέραντη θλίψη είχε κυριεύσει κάθε κύτταρο, ο εγκέφαλος έπαψε να λειτουργεί και λειτουργούσε πιο μηχανικά. Ακόμη και ο τρόπος που έτρωγε, αυτές οι λιγοστές πιρουνιές, μόνο για χάρη των μωρών της. Ναι πλέον γνώριζε πως κουβαλούσε δυο διαβολάκια μέσα της, μόλις την ενημέρωσε ο γιατρός, αφού έλεγξε τα πάντα διεξοδικά, χαμογέλασε απλώς. Ήταν το μόνο πράμα που την κρατούσε ζωντανή. Ακόμη και τα δάκρυα στέρεψαν, σαν τις σταγόνες τις βροχές πριν την εμφάνιση του ουράνιου τόξου. Μόνο που είχε ξεχάσει τα χαρούμενα χρώματα, μαύρο και πάλι μαύρο, ακόμη και το γκρι της φαινόταν υπερβολικά χαρούμενο. Ο πόνος μεγάλωνε μέρα με τη μέρα, δε γινόταν να ξεχάσει όλα αυτά που είχαν συμβεί τις τελευταίες μέρες... τα τελευταία πολύτιμα λεπτά πριν αλλάξουν όλα.

Ένας κεραυνός ακούστηκε κάπου κοντά, την έκανε να χοροπηδήσει, έβαλε τα κεφάλι ανάμεσα στα πόδια για να κρυφτεί από την αλήθεια... η αλήθεια τελικά πάντα πονούσε περισσότερο από το ψέμα. Κάποτε είχε θυμώσει εξαιτίας ενώ ψέματος, πληγώθηκε από έναν ψεύτη αλλά τώρα δεν είχε τίποτα. Οι αλήθειες της χτυπούσαν δυνατά την πόρτα, από πίσω ακολουθούσε η λέξη προδοσία, ναι αυτή η λέξη της μαχαίρωνε περισσότερο την καρδιά, δημιουργώντας εκ νέου νέες πληγές. Τις ώρες που βρισκόταν στο δωμάτιο μιλούσε στον εαυτό της, αλλά σήμερα ήταν υπερβολικά ήσυχη.

Τα δευτερόλεπτα κυλούσαν βασανιστικά, ήταν μια δύσκολη μέρα, μια μέρα αποφάσεων, οι μέρες περνούσαν χωρίς να συνειδητοποιήσει τι έγινε. Κανείς δεν της εξηγούσε, κανείς δεν τις έλεγε αλήθειες πάλι. Κάποιος χτύπησε την πόρτα... απάντησε άκεφα...

Ο Ρόμπερτ προχώρησε προς το μέρος της... της χάιδεψε τα μαλλιά... "είσαι έτοιμη κόρη μου..." τη ρώτησε...

Αυτή τον κοίταξε με ένα θλιμμένο ύφος... έψαχνε νέες απαντήσεις αλλά κανείς δεν της φώναζε Φέιθ ξύπνα... εφιάλτης ήταν πέρασε... Κάθε μέρα ο ίδιος εφιάλτης... κάθε μέρα οι ίδιες σκηνές...

"Πάμε κόρη μου... μέχρι να βρεθεί αυτό το καθίκι, πρέπει να..."

"Θα τον φέρει πίσω;" ρώτησε απότομα η ντίβα, μου είχε γίνει ένα φάντασμα κυριολεκτικά...