Between

Twelve

-

Chapter Twelve (Elizabeth's)

∞

Rainy days partly suck.

Isang dahilan ang hindi 'ko pwedeng puntahan ang secret place 'ko sa school. Ugh.

I walked out of the house and into the rain. Inangat 'ko ang tingin 'ko sa langit and felt some raindrops in my face. May ilang drops na nasa ere lang at hindi tumatama sa mukha 'ko. I counted them. Ang lakas makabata ng ginagawa 'ko, counting raindrops, stopping them in mid-air.

Raindrops are one of the most bravest thing in the world. Because they never been afraid of falling. They happily accepted the fact that they'll fall. They happily accepted the truth, their fate.

I wish I can be just like them.

Braver.

***

So, I'm here on my last resort, on the darkest corner of the gymnasium. Somehow, I like it here. No cares about you. But I feel everything. It is a blessing and a curse to feel everything so deeply.

Pero ano pa bang magagawa 'ko? So I stared at every student going inside.

May ilang tawa lang nang tawa, yung iba natutulog, may ibang tahimik na nagbabasa, may puro PDA lang ang alam habang ang mga kasama nila ay parang third wheel, at nage-ensayo ng sayaw.

May isa akong nakita na pababa ng bleachers pero nadulas nang dahil sa balat ng saging na nakakalat kaya binalanse 'ko nalang ang isang paa nya para imbes na mahulog ay malagay sa susunod na hagdanan. Ba't ang clumsy nila parang si Alex.

Wait, Alex? Scratch him, mali, mali. Ctrl + Z.

Inayos ko na lang ang hood ng jacket 'ko at tsaka yumuko, shutting the surrounding down.

Everything is silent, but someone sat beside me. Kumunot naman ang noo 'ko ng binalingan 'ko sya ng tingin.

Speaking of the devil, heto sya nakaupo sa tabi 'ko.

"What're you doing here?" tanong 'ko sa kanya, nakangiti naman syang tumingin sa'kin.

"Uh, sitting?" sagot naman nya. Napasimangot naman ako.

"I'm not an idiot, why here? Doon ka nga," sabi 'ko at itinuro 'yung medyo malayo sa'kin na bakante.

"Nakita kasi kita dito, so, dito na lang ako. At tsaka kasi may tinataguan ako," sabi nya at medyo lumapit sa'kin tsaka sinipat ang palaigid na para bang may naghahanap sa kanya. Lunatic.

"I don't care Alex, get away from me," at mas lalo akong sumiksik sa gilid.

Nanahimik naman sya at umupo na lang ng maayos. What a deafening silence. Only our sighs give sound, but too little to occupy the space.

"Why do you hate me?" that's a bit of shocking for an icebreaker.

"I don't hate you, I just don't like you," mabilis na sagot 'ko sa kanya.

"Then why are you shooing me away? Like all the time?" tanong nya, at ramdam 'ko ang titig nya sa'kin.

Because I'm not a harmless human like you, I have an amazing telekinesis that can practically kill you effortlessly. "I have reasons," sagot 'ko na lang, hindi pa rin sya tinitignan.

"What reasons?" tanong nya ulit.

"I don't like you and you're annoying! Just, let this go Alex, for the last time in time immemorial, stay away from me," at tumayo na ako at hindi na hinayaang magsalita dahil nilagyan 'ko ng kaunting pwersa ang kanyang bibig para mabagal na magrespond na isasagot nya.

Mabilis akong umalis sa gymnasium at dumiretso sa cafeteria para bumilli ng kape.

Nang makaupo ako, mayroon na namang umupo sa tabi 'ko.

"Ba't parang tense na tense ka dyan?" tanong kaagad ni Millie at palipat-lipat ang tingin nya sa'kin at kapeng hawak 'ko.

"Halata ba?" tanong 'ko at kaagad naman syang tumango.

"Huhulaan 'ko pa ba kung bakit o kung sino ang dahilan ng pagka-tense mo ngayon?" tsaka nya 'ko tinaasan ng kilay.

"Cut it off Millie," bulong 'ko at uminom ng konti sa kape 'ko.

"He's affecting you, big time. Kahit na hindi mo aminin or whatsoever, halatang-halata," sabi nya tsaka ako makahulugan na tinignan, para bang hinihintay nyang sabihin 'ko na tama sya.

Umiling lang ako.

"Hail queen of in denial," umiling na din sya.

What are you doing to me, Alex.

-----

Medyo busy lang for the past few weeks, at sa mga susunod pang weeks. Haayyy.