Beni Farket Artık

Rezil olma

...Ginny'den...

Malfoy, hiç pozisyonunu bozmadan kağıdı açmak için hamle yaptı. Ben ise hemen ayağa fırlayarak bağırdım.

-Hayır ! O kağıdı sakın açıp okuyayım deme Malfoy!

Malfoy, bana çenesini kasarak bir bakış yolladı ve "Ee, sende kağıdını bana atmasaydın." der gibi baktı. Hayır, hayır okumamalıydı. Yerimden şimşek hızında kalkarak Malfoy'un oturduğu sıraya doğru ilerledim. Burnumdan soluyorken bir yandan üzerine doğru yürüyor, bir yandan da elinde tuttuğu kağıda pusuda bekleyen kedi gibi bakıyordum. Eğer Malfoy, o kağıtta yazanları okursa, beni bütün okula rezil ederdi. Zaten bu aralar aramızdaki anlaşmalar pamuk ipliğine bağlı gibiydi. Benimle daha az uğraşabiliyorken, bu küçük sebepler aramızdaki barışa son vermemize sebep olabilirdi.

Draco benim hızla ona doğru geldiğimi görünce ayaklanmış elinde ki kağıdı açmaya çalışıyordu. Ben ona doğru yürürken, o da geriye doğru yürüyor du.

-Ver şu kağıdı Malfoy!

-Yapma ya? Vermeyeceğim Weasel! Sen git Harry'ne söyle de seni yatak odasına götürsün, iyi eğlenirsiniz. Ne de olsa abilerin seninle ilgilenemeyecek kadar meşguller.

Bu çocuk ciddi! Gözüme hücum eden göz yaşlarımı yok sayarak titreyen sesimle eline doğru hamle yaptım.

-Lütfen Malfoy! O kağıdı okuma.

Draco benim bu halime çok eğleniyormuş gibi görünüyordu, yüzüne yayılan sırıtma ile kağıdı açtı. "Hayıır!" diye bağırdım, çırpınmalarım boşunaydı. Kağıdı açmayı başarmış kıkırdayarak zaferini kutlamıştı bile. Kağıtta yazanları sesli bir şekilde okumaya başladı.

-Ah Harry, üzülerek söyleyebilirim ki, bugün seninle vakit geçiremeyecek kadar doluyum, belki bir hafta sonunu da senin için ayarlayabilirim. Anlıyorsun beni değilmi?-ilgilenmem için daha çok kişi var-

Göz yaşlarım benden izinsiz akmaya balamıştı. Göz ucuyla beni tüm sınıfın ortasında rezil eden iki şahsiyete baktım. Harry ve Malfoy'a. Malfoy okuduğu her kelimeyi yaya yaya, abarta abarta okuyor ve arada bir de kahkahalarla gülen sınıfa katılıyordu. Harry ise yemyeşil gözlerini, benim yeşillerime dikmiş özür dilermiş gibi bakıyordu ama bu benim için artık bir işe yarayamazdı. Beni rezil etmişti.

Burnumu çekerek kendimi-bana kahkahalarla gülen- sınıftan dışarı attım. Arkamdan Harry'nin, adımı seslenmesini duyuyor gibi olsamda ben bakmıyordum, bakmayacaktım.

Gözüme yatan bir duvarın dibine çöktüm ve ayakkabımın tekini çıkartarak sinirle fırlattım. Ağladım mı? Hayır, sadece düşündüm. Sevdiğim çocuğun bana acı çektirmesi beni öldürüyordu. Harry, neden her zaman benim için zor çocuk olmak zorundaydı? Küçüklüğümden belli onu sevdiğim halde hala farketmemekte kararlıydı.

Gözüm, ne kadar izin vermesem de dolmuştu ama ben damlaların akmasına izin vermeden parmak uçlarımla sildim. Ben sandıkları küçük oyuncak bir bebek değildim. Ben artık büyümüştüm ve bunu en güzel şekilde onlara gösterecektim. Buna da Harry'nin hiç beklemeyeceği yerden başlayarak yapacaktım. 'Umarım Hermione'nin geçen seneki partilerden kalma, makyaj malzemeleri hala duruyordur.' diye içimden geçirerek kafamı duvara yasladım ve gözlerimi kapadım, dengesizce -iradesizce çıkan kahkahalarımı kulaklarım duyuyorken kalbim duymuyordu. Aşkım için ne gerekirse -ne kadar rezillik şeyler gerekirse de yapmaya hazırdım ve yapacaktım da..