My mate, the Alpha

•{We need to stop}•

{Sophie}

Ik word wakker. Mijn hoofd doet pijn. maar minder als ervoor. Ik wil rechtop zitten maar word tegengehouden door twee sterke armen rondom me. Caleb heeft zijn armen rond me en slaapt nog. Ik glimlach en ga met mijn hand door zijn haar. Hij beweegt langzaam en opent dan zijn ogen. Als hij mij ziet, glimlacht hij. "Hey" zegt hij met zo'n sexy ochtendstem. "Hey" antwoord ik. Hij laat me los en gaat rechtop zitten. Er word op de deur geklopt. "Binnen" gromt Caleb. Er komt een man binnen met een lange witte jas. "Dag Luna, ik ben dokter Caine, we moeten straks wat bloed trekken en dan mag ja naar huis" zegt de man. Ik aarzel even, bloed trekken. Ik haat alles met naalden. Ik kijk hem aan en knik dan langzaam. Caleb neemt mijn hand en geeft een een kneepje in. Ik kijk naar Caleb en schenk hem een kleine glimlach. Na een paar uur mag ik het ziekenhuis uit. De dokter heeft me pilletjes gegeven die ik elke dag moet nemen op twee dezelfde uren. Ik voel me echt futloos. Ik sta op en probeer mijn propere kleren die Caleb me heeft gebracht aan te doen. Maar het lukt totaal niet. Caleb klopt na een paar minuten op de deur. "Lukt het Sophie?" hoor ik hem vragen. "Nee" zeg ik stil, omdat ik mijn stem niet echt kan verheffen. Caleb doet de deur open en als zijn blik op mij valt komt hij naar me toe. "Moet ik je helpen" vraagt hij. Ik knik. Hij doet het witte kleed dat ik draag uit. "Hou me vast aan mijn nek" zegt hij. Ik sla mijn armen om zijn nek en hij doet mijn broek aan. Dan laat hij me weer zakken en ik laat zijn nek los. Daarna neemt hij de t-shirt en doet het me voorzichtig aan. Tenslotte bukt hij zich en doet hij mijn kousen aan en mijn schoenen. "Kun je stappen?" vraagt hij. Ik knik. Ik sta op maar dreig meteen naar beneden te vallen. Ik hou me snel vast aan het bed. Caleb heeft in een reflex mij in zijn armen. Hij heft me op en stapt zo naar de auto. Hij doet mijn gordel om en we rijden naar huis. Eenmaal thuis gaat het al wat beter en stap ik de trappen op. Caleb heeft voor de zekerheid zijn arm stevig om me heen. Als we naar de woonkamer stappen zie ik Jackson, Case, Alex, Mason, Duke ... en nog een paar andere mensen. Caleb zet me neer op de bank en komt naast me zitten. "Sophie! Gaat het al beter?" zegt Case als hij naar me toe komt en me een knuffel geeft. Ik hoor Caleb grommen, maar we besteden er geen aandacht aan. Ik word lang alle kanten gevraagd of het beter gaat. En telkens knik ik. Dan zie ik Jackson naar me stappen. "Sophie, wat ben ik blij jou te zien" glimlacht hij naar me. Ook hij geeft me een knuffel. We praten nog wat en dan stuurt Caleb iedereen weg omdat ik rust nodig heb volgens hem en de dokter. Ik sta op en ga naar de keuken. Het is ondertussen al zes uur 's avonds.  Ik probeer mijn medicijnen uit het kastje te halen maar het is te hoog. Damn it, waarom moet ik zo klein zijn. Ik hoor voetstappen, recht voor de deur van de keuken stoppen ze. "Moet ik je helpen?" vraagt Caleb met een grijns. Ik kijk hem aan, "lach me niet uit," zeg ik , "maar ja, kun je me helpen?" maak ik mijn zin af. Hij knikt en pakt het doosje zonder problemen. Hij neemt er een pilletje uit en vult een glas met water. "Hier" zegt hij terwijl hij me het glas en het pilletje aangeeft. "Dankje" zeg ik en
ik zet het in mijn mond en neem een slok water. Ik zet het glas neer. "Drink het glas leeg" zegt Caleb. Ik kijk hem aan. "Ik heb genoeg" zeg ik. "Sophie je hebt bijna een week niet gedronken, drink het glas leeg" antwoord Caleb. Ik kijk hem aan. Een week?! Ik pak het glas op en drink het leeg. "Good girl" zegt Caleb lief terwijl hij me liefdevol aankijkt. Hij draait zich om en geeft me een boterham. Ik neem de boterham aan en kijk hem raar aan. Hij blijft me gewoon aanstaren. Ik neem een hap van de boterham en hij glimlacht. God, sinds wanneer doet hij zo overbezorgd. "Wil je er nog één?" vraagt hij. Ik schud mijn hoofd. Een paar uur later zitten we in de zetel tv te kijken. "Heb jij mijn gsm?" vraag ik aan Caleb. Hij knikt en staat op uit een kistje haalt hij mijn gsm en
geeft het aan me, ik kijk ernaar. Heel veel berichtjes. Ik bekijk ze en antwoord ze. Plots krijg ik een berichtje binnen.

Onbekend:
Tik Tok Tik Tok, de tijd dringt. Zeg Caleb dat hij onze afspraak moet nakomen. We willen toch niet dat er weer zo iets gebeurd als in het bos?

Ik staar een paar minuten naar het scherm. "Caleb" zeg ik. "Ja?" antwoord hij. "Je gaat me nu vertellen wat er aan de hand is" zeg ik. Hij kijkt me raar aan. Ik geef hem mijn gsm en hij leest het bericht. Hij wil opstaan en weglopen maar ik hou hem tegen. "Wat hou je geheim voor mij?" vraag ik hem. Hij kijkt me twijfelend aan. "Ik zal je het vertellen, maar niet nu, alsjeblieft" zegt hij stil. Ik knik. "Laten we een spelletje gaan doen" zeg ik om van het onderwerp af te komen. Ik stap naar de keuken en doorzoek de kasten tot ik een zak 'cheeseballs"  tegenkom. Ik zet er een paar in een kom en stap terug naar de woonkamer. "Kom we gaan naar boven" zeg ik. Eenmaal boven gaan we zitten. "Wat gaan we doen?" vraagt Caleb. "Een spelletje, ik gooi een balletje in de lucht, als jij ze met je mond kan vangen mag je mij een vraag stellen, als je ze niet kan vangen mag ik jou een vraag stellen, en omgekeerd" leg ik uit. Hij knikt. "Ik begin" zeg ik. Ik gooi een balletje in de lucht richting Caleb. Hij vangt ze. "Wat is je grootste angst" vraagt hij. Ik kijk hem onzeker aan.. "Mensen die me dierbaar zijn verliezen" hij knikt. Dan gooit hij een balletje naar mij. Ik vang het op met succes. "Hoeveel ex-vriendinnen heb je" hij lijkt overdonderd door de vraag, maar ik moet het weten. "Uhm.. 5? Of 6? Ik weet het niet" zegt hij. Langzaam kijk ik weg van hem. Hij weet niet eens hoeveel vriendinnen hij voor me heeft gehad. Ik neem een balletje en gooi het naar Caleb, weer vangt hij het. "Ben je nog maagd?" vraagt hij. Mijn hoofd word rood. Hoe kan hij dat nu vragen? " Ik.. Euhhm... Ik-k ... Pffff........ Ja" zeg ik beschaamt. Hij kijkt me aan en glimlacht. "Waarom lach je me uit, dit is echt geen comfortabele vraag" zeg ik beschaamt als ik mijn handen voor mijn gezicht zet. Hij pakt mijn polsen vast en haalt ze van mijn gezicht af. dan zet hij een hand rond me, en trekt hij me naar zich toe. "Ik lach je niet uit, ik ben gelukkig. Omdat ik de eerste en de laatste zal zijn" zegt hij. Ik bloos. Hij neemt mijn gezicht vast met zijn beide handen en kust me. Heel intens. "Sophie" hijgt hij "mijn Sophie." Zijn handen verstrengelen in mijn haar. Zijn lippen nemen weer bezit van de mijne en zijn tong valt gretig binnen. Zijn tong draait rondjes en onderzoekt mijn mond. Ik haal mijn lippen van de zijne af en hijg. Dan leg ik kleine natte kusjes op zijn nek. Net onder zijn kaaklijn blijf ik wat langer. En dan ga ik meer naar beneden. Op een bepaald plekje in zijn nek begint hij hevig te kreunen. Ik glimlach en zuig er langer op. Dan ga ik verder met de natte kusjes terug naar boven. Zijn mondhoeken, zijn wangen alles. Hij glimlacht even en zet dan gretig zijn lippen weer op de mijne. Terwijl hij stilletjes afwijkt van mijn mond naar mijn mark. Als hij zijn lippen op mijn mark zet kreun ik. Hard. Hij heft ons beide op, terwijl hij nog steeds zuigt op de mark. Hij legt me neer op bed terwijl hij zijn vingers met de mijne verstrengeld. Nog geen seconde later zitten zijn tanden weer in mijn mark. Een luide kreun. De pijn overheerst weer, maar minder fel als de vorige keer. Als hij zijn tanden uit mijn nek haalt kust hij de mark, om het bloed weg te doen. Dan gaar hij weer naar boven terwijl hij kusjes blijft geven op elke plek en niets openlaat. Ik probeer één hand los te krijgen en ga naar zijn haar om er lichtjes aan te trekken. Hij kreunt van genot. "s-ssophie" zegt hij hees als hij zijn lippen van mijn huid af neemt. Ik verlang direct weer naar zijn lippen. Ik doe mijn ogen open en kijk recht in zijn goudkleurige ogen. "We moeten nu stoppen, anders kan ik me niet inhouden" fluistert hij. Ik kijk hem aan. Nog nooit ben ik zo zeker geweest van iets. Ik open mijn mond en voor ik het weet rollen de drie woorden die alles beslissen over mijn lippen. "Caleb, -"