Ben ayrılığı her zaman sonbahara benzetirim. Tüm ağaçlar solar, yapraklarını döker, havalar buruk olur, bir yanlızlık sarar etrafı.Sonbahar demek insanlar arasında kışın gelişinin göstergesidir. Size bi arkadaşımın başından geçen bi olayı anlatıcagım: Ben 16 yaşındayım şanlıurfalıyım ve kız anadolu lisesinde okuyordum. Lise 2 ye kadar orda okudum sonra bazı olaylardan dolayı okuldan ayrılmak zorunda kaldım... Benim sınıfımda seda diye bi samimi arkadaşım vardı 4 yıldır birini karşılıksız seviyordu yani bize öyle demişti onun için ağlayıp acı çekiyordu ama sevdigi kisinin bundan haberi bile yok çünkü aralarında baya bi yaş farkı vardı. O zamanlar seda 15 sevdigi kisi ise 25-26 yasindaydi bu yüzden ona açılamıyordu. O kadar üzülüp ağlıyordu ki artık kızlarla gidip biz adama söyliyecektik... Neyse lise 2nin sonuydu hepimiz vedalasıp ayrıldık. 1 hafta sonra seda beni arayıp sevgilisi oldugunu söylemisti ve ben hayretler icinde kalmistim ve suan hâlâ beraberler ve mutlular umarım hep böyle devam eder :) ... Demek istedigim şu aşkla, hırsı ,hayranlığı, alışkanlığı birbirine karıştırmayın yoksa sizinde yıllarınız ziyan olabilir keşke dememek için iyi düşünün. Size böyle anlatıyorum ama inanın bende aşkı tatmadım ve tatmakta istemiyorum. Çünkü o kadar karaktersiz insanlar var ki kimseye inanamıyorsun. İki yüzlü insanlar var mesela rollerini iyi yapanlar seviyo gibi gösterip yarıda bırakanlar dost gibi gözüküp sırtından vuranlar yüzüne gülüp arkandan iş çevirenler bu yüzden kimseye güvenim yok ve size bi önerim anın tadını çıkaramaya bakın zaten karşınıza bi ş*er*fsiz çıkar ve hayatınızı haram eder. Elinizden geldiği kadar mutlu olup anı yaşayın zamanı geriye alamayız. Kimseyi umursamayın hiç kimseyi çünkü kimse kalıcı değil kardeşim dediğiniz insan bile araya mesafeler girince sizi arayıp sormaya bilir. Bi aileniz bide özgüveniniz, gururunuz, şerefiniz, haysiyetiniz,hayalleriniz yanınızda olsun herşeyi akısına bırakın hepsi olması gereken yere gelir zaten...
