Bazen herşeyi arkanda bırakıp gitmek istersin. Ama gidemezsin herşeyden vazgeçmene rağmen seni tutan bişey vardır orda. Halbuki hiç bişey umrunda değil içinden burdan gitmek ve herşeyi arkanda bırakmak istersin. Ama düşündüğünde gidecek kimsenin olmadığını da anlarsın. Kendini yanlız, çaresiz hatta zavallı biri gibi hissedersin belki de öylesindir...
Umutsuzluk, hayal kırgınlıkları,çaresizlikler peşimizi asla bırakmaz. Sevdiklerini değer verdiklerini düşünürsün sanki hepsi sevmemeye terk etmeye yemin etmis gibi. Sonuç hiç bi yere gidemezsin yine yanlızlığınla başbaşa kalırsın. Sonra içinden konuşursun sevdiğin kişiye kızarsın sanki seni duyacakmış gibi bütün içindekileri dökersin ve dersin ki
Sana en muhtaç olduğum şu anda gel. Yaşamak olsan da gel, ölüm olsan da gel. Ben aslında herkesi sevebilirim tabi herkesten önce karşıma çıkmasaydın. Belki ilk defa içinde pişmanlık duygusu oluşmuştur. Gittikçe adım adım ölüyosundur, daha da kahroluyosundur. Belkide sen hıçkırıklarla boğulurken o da kahkahalarıyla boğuluyodur... Ne demiştim senin kalbin sağolsun...
