A Teenager at Briarcliff

The Bad news

12/8/1962
Εχθές το βράδυ, άκουσα τους γονείς μου να λένε ότι σκέφτονται να με στείλουν σε κάποιο Άσυλο λόγω της παράξενης συμπεριφοράς μου αυτόν τον καιρό...Νομίζουν ότι τα έχω βγάλει όλα από το μυαλό μου.
Βασικά πιστεύουν ότι είμαι τρελή, γιατι από τότε που μετακομίσαμε στη Μασαχουσέτη ακούω φωνές έξω από το παράθυρο του δωματίου μου...Μα όντως κάποιος κοιμάται εκεί τα βράδια!!Είναι αληθινό!! Είμαι πολύ τρομαγμένη και μακάρι να ήταν ψέμα, αλλα όσο σίγουρη ειμαι ότι κάποιος διανυκτερεύει εδώ και τρεις μέρες έξω από το δωμάτιό μου, δεν ήμουν ποτέ άλλοτε. Φοβάμαι να πάω να δω ποιος κρύβεται εκεί και όποτε φωνάζω τον πατέρα μου να έρθει να δει, ως διά μαγείας το πλασματάκι εξαφανίζεται! Αλλά πώς γίνεται να μην πιστεύουν την ίδια τους την κόρη; Ευτυχώς μέχρι τώρα δε με έχει ενοχλήσει... Όμως το χειρότερο είναι ότι θα με στείλουν σε τρελοκομείο! Τολμούν να στείλουν την ίδια τη μοναχοκόρη τους σε τρελοκομείο?? Δε νιώθω καθόλου καλά...Από τότε που το άκουσα ειμαι τόσο ταραγμένη που δεν κοιμήθηκα καθόλου το υπόλοιπο βράδυ και τώρα το μόνο που σκέφτομαι είναι αυτό... Δε μπορώ να το πιστέψω! Βέβαια, μπορεί να μη γίνει τίποτα, δε μου έχουν μιλήσει ακόμα οι γονείς μου γι'αυτό...Ωχ, πήγε 3 τα ξημερώματα, να δω πώς θα βγάλω τη νύχτα...Ας προσπαθήσω να κοιμηθώ...
{13 Αυγούστου 1962, 11 το πρωί, όλη η οικογένεια Stevens καθόμαστε στο τραπέζι της κουζίνας για πρωινό}
Δεν τρώω, στηρίζω το κεφάλι μου με το χέρι μου και κοιτάω το πιάτο μου
Ανήσυχη η μαμά μου, με ρωτάει "Τι έχεις κοριτσάκι μου;"
Το βραδυ..είπα και βούρκωσα.
Όσο κοιμόμουν το πλάσμα που είναι έξω από το δωμάτιό μου, μου χτύπησε το παράθυρο... Άρχισε να μουρμουρίζει κάτι....Δεν άκουσα τι...Φοβάμαι μαμά. Είπα και άρχισα να κλαίω.
Οι γονείς μου κοιτάζονται με το ίδιο βλέμμα απογοήτευσης και λύπης
Τότε η μητέρα μου με αγκάλιασε και με βλέμμα συμπόνιας μου είπε "Μη φοβάσαι κοριτσάκι μου, όλα θα λυθούν..."
Μπορεί να σου κάνουν φάρσα, ή να είναι στο μυαλό σου όλα αυτά...Μην ανησυχείς.είπε ο μπαμπάς
Μα σας λέω συμβαίνει στ'αλήθεια όλο αυτό, πιστέψτε με!!!!!είπα με αγανακτισμένο βλέμμα.
Καταλαβαίνουμε ότι είσαι ταραγμένη, γι'αυτο με τη μητέρα σου αποφασίσαμε....είπε ο μπαμπάς και σιώπησε για λίγο
κοιτάω περίεργα τους γονείς μου, με βλέμμα ανησυχίας, και ενώ ο πατέρας μου έχει σκυμμένο το κεφάλι, η μαμά μου φαίνεται πολύ ανήσυχη
Για το καλό σου το κάνουμε μωράκι μου, να το ξέρεις...είπε η μαμά
Θα πας για ένα μικρό χρονικό διάστημα κάπου, όπου θα σε βοηθήσουν να ξεπεράσεις το πρόβλημα με τις φωνές...συνέχισε ο μπαμπάς έχοντας χαραγμένη την ελπίδα στο πρόσωπό του
Δε σας πιστεύω! Θα με στείλετε σε τρελοκομείο;;;;Φώναξα και συνέχισα. Σας μισω!!! Φεύγω απο την κουζινα και τρέχοντας παω στο δωμάτιό μου.
Οι γονείς μου πάνε στο δωμάτιό μου, έξω φυσικά γιατί δε τους άνοιγα
Η μαμά ενώ χτυπούσε με μανία δε, με διακριτικότητα δε, την πορτα, είπε "Για σένα το κάνουμε κοριτσάκι μου, για να γίνεις καλά..."
Και ο μπαμπάς συνέχισε λέγοντας "Θέλουμε τα καλύτερα για σένα, να σε βοηθήσουμε σε αυτήν την κρίσιμη κατάσταση στην οποία βρίσκεσαι..."
Ποια κατάσταση μωρέ; Δεν πάμε καθόλου καλά...Αυτοί πρέπει να πάνε εκεί, όχι εγώ, σκέφτηκα.
Παρατήστε με! Είπα φωναχτά
Αγάπη μου, έχουμε κανονίσει να πάμε σήμερα στο Briarcliff, θα σου αρέσει εκεί, θα το δεις... είπε με δυσκολία η μητέρα μου
    3 ώρες ολόκληρες προσπαθούσαν να με πείσουν, φαίνονταν πολύ θυμωμένοι, τους άφησα να με πάνε τελικά, δεν ανέχονταν...Τουλάχιστον όσο θα είμαι εκεί θα είμαι μακριά τους.Ούτε φίλους έχω, άρα κανεις δε θα ενδιαφερθεί για μένα όσο είμαι εκεί...

{ Ώρα 19:30, Briarcliff, η οικογένεια Stevens βρίσκεται στο γραφείο της διευθύντριας, Αδερφής Jude }

Χμμμ... Δηλαδή πιστεύετε ότι η κόρη σας βρίσκεται στα αρχικά στάδια σχιζοφρένειας; είπε η αδερφή Jude, διευθύντρια του Briarcliff
Και ο μπαμπάς απάντησε (ψιθυρίζοντας πάντα, για να μην ακούσω, αν και πάντα άκουγα)"Ναι, αδελφή. Κάθε βράδυ μας λέει ότι ακούει φωνές και ότι κάποιος κοιμάται έξω από το δωμάτιό της, ότι διανυκτερεύει εκεί...Ανησυχούμε για το τι πρόκειται να γίνει, που θα οδηγήσει...Μπορείτε να μας βοηθήσετε;
Φυσικά, θα κάνουμε ό,τι καλύτερο μπορούμε. Κύριε και κυρία Stevens, δε σας χρειαζόμαστε πια, μπορείτε να αποχαιρετήσετε την κόρη σας και οι επισκέψεις είναι κάθε Κυριακή, από 9 το πρωί μέχρι 13:30 το μεσημέρι και από 18 το απόγευμα μέχρι 20:30 το βράδυ, ειπε η αδελφή Jude και μου χαμογέλασε.
Οι γονείς μου με αγκάλιασαν σφιχτά και με φίλησαν στοργικά.
Γεια σου αγάπη μου...Να προσέχεις...Ειπε ο μπαμπας χαμογελώντας μου συμπονετικά.
Και τελειώνοντας, είπε η μαμά μου "Σ'αγαπάμε πολύ...Γεια.."
Είπαν και έφυγαν ενώ λίγα δάκρυα έτρεχαν στα κοκκινισμένα μάγουλά τους.