A Teenager at Briarcliff

I literally hate life.

Κανει πολυ κρυο. Ή τουλαχιστον ετσι νιωθω οποτε δε βρισκομαι στην αγκαλια του. Ακουγονται δυνατη θορυβοι, φωνες απ'εξω και δεν ξερω τι γινεται! Ελπιζω να μην εχει σκοτωθει κανεις! Οι δολοφονιες ασθενων απο τις αδερφες και το γιατρο ολο και αυξανονται και με τον καιρο γινονται ολο και πιο βιαιες και επιπονες...Που θα καταληξει αυτη η κατασταση; Αρχιζω να φοβαμαι ακομα και για τη ζωη μου, παρολο που ειναι ουτοπικο να βλαψουν ατομα που δεν εχουν προκαλεσει προβλημα, ιδιαιτερα οταν ειναι και ανηλικα. Ελπιζω πως τα νεα θα μαθευτουν και οι γονεις μου θα ερθουν να με παρουν. Βεβαια αν με παρουν απο εδω εγω δε θα τους μιλαω και θα κανω σαν να μην υπαρχουν. Επισης θα μετακομισω καπου με τον James, εφ'οσον ειναι ο ερωτας της ζωης μου. Εχθες βραδυ, πολυ αργα, προσπαθουσαμε να επικοινωνησουμε. Πανω που καταφεραμε να καταλαβουμε ο ενας τον αλλον, ακουσαμε τους ηχους των τακουνιων της αφερφης Mary-Unice. Φημολογειται οτι ειναι δαιμονισμενη, μετα απο εναν εξορκισμο. Η τελευταια του κουβεντα ηταν ενα "σ'αγαπω" αφου ξεραμε οτι δε θα μας αφηναν μονους. Ομως... Δυστυχως... Τον ακουσε η αδερφη και τον εβγαλε απο το "δωματιο" του... Μαλλον θα τον εβαλε να κανει αγγαρεια για τιμωρια. Δεν επιτρεπεται οι ασθενεις να μιλανε μεταξυ τους. Κοιμηθηκα με το αγχος. Σε λιγο θα βγουμε και θα παμε στο σαλονι. Ανυπομονω να τον δω και να μου πει τι συνεβη.

-Μετα απο δυο ωρες -

Μολις εφτασα στο σαλονι, δεν ειχε φτασει ακομα. Καθισα στη γωνια μας και τον περιμενα... Ακομα να ερθει. Μπορει να εχει παει τουαλετα ή κατι τετοιο. Ομως.... Οι ασθενεις με κοιταζουν περιεργα και αυτη τη φορα δεν ειναι απο την τρελα τους...

"Συλλυπητηρια...Καλη σου τυχη γλυκια μου... ο,τι χρειαστεις ελα σε εμενα, μη διστασεις" ειπε η κυρια Smith, μια ηλικιωμενη απο το τρελοκομειο

"Τι εννοειτε κυρια Smith? Εχετε παρει τα χαπια σας?" της ειπα ηρεμα.

Μου χτυπησε συμπονετικα την πλατη και εφυγε με αργα βηματα. Η γλυκουλα, θα ξεχασαν να της δωσουν τα χαπια.

"Μην ανησυχεις, ολα θα πανε καλα. Θα τα καταφερεις! Εισαι δυνατη!" Ειπε μετα απο λιγο ενας κυριος που παιζει καθε απογευμα πιανο, πρωην πιανιστας ηταν που επαθε ανοια και τον εφεραν εδω. Μεγαλης ηλικιας.Μαλλον θα εχει καταλαβει οτι καταστρωνουμε σχεδιο για να ξεφυγουμε απο εδω. Τι καλος!

"Σας ευχαριστω πολυ!!!!!" Του ειπα με μεγαλο χαμογελο.

Μετα απο λιγο ηρθε προς το μερος μου μια γυναικα. Η δεσποινις Carey, πολυ καλος ανθρωπος, πρωην ψυχολογος, που απεκτησε ψυχολογικα προβληματα λογω των σοβαρων περιπτωσεων ασθενων της. Αγαπη μου, δεν εμαθες τι εγινε εχθες το βραδυ; μου ειπε με βλεμμα ανησυχιας. Οχι, τι εγινε; απαντησα. Να, η αδερφη Mary-Unice ακουσε τον James που σου ειπε "σ'αγαπω" και τον εβγαλε απο το δωματιο του. "Τον εδιωξε απο το Briarcliff? Τον πηγε καπου χειροτερα????? ειπα ανησυχα". Περιπου. μου ειπε, υστερα μου επιασε το χερι και συνεχισε: Θυμωσε πολυ που ειχατε κρυφη σχεση, η οποια ειναι απαγορευμενη, και επειδη μιλουσατε μεταξυ σας, και τον πηγε στο γιατρο του τρελοκομειου. "Ειναι καλα;" της ειπα.
Συνεχισε με κοφτη μιλια: Τον... εβαλε στο κρεβατι για τους αρρωστους, τον εκοψε στα δυο.... συνεχισε κλαιγοντας. Εκοψε τα ακρα του και το κεφαλι του και εβαλε το καθε ενα σε ενα βαζο.... Τα οργανα και την καρδια τα μαγειρευει τωρα η μαγειρισσα... Ειλικρινα δε μπορεις να φανταστεις ποσο λυπαμαι αγαπη μου...