A Teenager at Briarcliff

My new "sweet" home

   Πάρε τις βαλίτσες σου και ακολούθησέ με, μικρό τρελό κορίτσι. Είπε με ψυχρή φωνή η αδελφή Jude.
   Μικρό τρελό κορίτσι; Πώς μιλάνε έτσι στους ασθενείς τους; Όχι ότι εγώ είμαι ασθενής... Τι αγένεια! Όμως μπροστά στους γονείς μου φαινόταν πολύ καλή γυναίκα, σκέφτηκα.
   Έσκυψα το κεφάλι μου και την ακολούθησα χωρίς να πω τίποτα.
  Πολύ περίεργο μέρος...Όσο προχωρούσαμε γινόταν ακόμα πιο παράξενο... Περάσαμε από το σαλόνι, όπου όλοι οι ασθενείς κάθονταν. Ειναι μεγάλος χώρος. Έχει κάποιους καναπέδες ανά διαστήματα, ένα juke box που παίζει όόόόλη την ώρα ένα χαρούμενο γαλλικό τραγούδι. Οι ασθενείς με τρομάζουν λίγο...Φοράνε όλοι σκισμένα και βρώμικα ρούχα και τα βλέμματά τους είναι τρομακτικά...Πώς θα επιζήσω με αυτούς; Το μόνο άτομο που συμπάθησα ήταν μια πινεζοκεφαλη, η Pepper, που, παρόλο που είναι λίγο αποκρουστική, είναι η πιο όμορφη από όλους. Γιατί πραγματικά όμορφος εισαι όταν έχεις όμορφη ψυχή, Οχι όμορφο πρόσωπο ή σώμα κτλπ... Μόλις την είδα μου χαμογέλασε και μου έλεγε συνεχώς "παίξε μαζί μου"!!!! Η αδερφή Jude μου είπε να μην της δίνω σημασία και να την αγνοώ, αλλά πώς να αγνοήσω ένα τόσο γλυκό πλασματάκι; Πήγα να της μιλήσω, αλλά μόλις με είδε η αδερφή Jude μου έριξε ενα αυστηρό βλέμμα σα να λέει "Φύγε μακριά της". Φοβήθηκα, γι'αυτό της χαμογέλασα αμήχανα και απομακρύνθηκα, ενώ την έβλεπα από χαρούμενη να γίνεται απαγοητευμένη. Ύστερα συνέχισα να ακολουθώ την αδερφή Jude. Περπατήσαμε λίγο ακόμα. Όταν φτάσαμε στο διάδρομο που βρίσκονται όλα τα δωμάτια, κόντεψα να τρελαθώ από το φόβο μου. Βρεθήκαμε σε ένα τεράστιο διάδρομο, γκρι χρώμα παντού, δεν υπήρχε ζωντάνια πουθενά. Τα δωμάτια βρίσκονταν αριστερά και δεξιά. Οι πόρτες δεν ήταν σαν τις φυσιολογικές που όλοι ξέρουμε...Ήταν σιδερένιες, μαύρες πόρτες, που είχαν ένα πολύ μικρό παραθυράκι, το οποίο είχε κάγκελα...Χειρότερα κι από φυλακή! Πού βρίσκομαι; Αν ήξεραν οι γονείς μου πού με έχουν στείλει, σίγουρα θα κατηγορούσαν τον εαυτό τους μέχρι να πεθάνουν. Η Αδερφή Jude έβγαλε από την τσέπη της ένα τεράστιο μπρελόκ με αναρίθμητα κλειδιά. Άρχισε να δοκιμάζει διάφορα, μέχρι που βρήκε το κλειδί του δωματίου μου. Αν λέγεται δωμάτιο... Ας το πούμε κελί προσωρινά. Μόλις άνοιξε την πόρτα, το πρώτο που αισθάνθηκα ήταν η απαίσια μυρωδιά θανάτου που είχε λούσει όλο το δωμάτιο. Δε θέλω να ξέρω πόσοι έχουν πεθάνει εκεί μέσα...
   Εκεί θα είσαι όλη μέρα, εκτός από τα απογεύματα, από τις 5 μέχρι τις 7:30, ή όταν δουλεύετε στην κουζίνα. Τα γεύματα θα τα παίρνεις στο δωμάτιο, ειπε η Αδερφή Jude.
   Τώρα μπες μέσα και τα λέμε ξανά το βράδυ, όταν θα σας κάνουμε έλεγχο. Ααα. Δώσε μου τις βαλίτσες σου. Δεν επιτρέπεται να έχεις τίποτα στο δωμάτιο, ολοκλήρωσε.
  Μα, τι θα κάνω τόσες ώρες μόνη μου;
  Δεν ξέρω, κοιμήσου. Είπε χωρίς καμία ενόχληση.
  Δεν έχει καν φως εδώ μέσα! Ειπα χαμηλόφωνα.
  Αμαν! Σταματα να παραπονιέσαι! Σε τρελοκομείο είσαι, όχι στη βίλα του Elvis! Βγαλ'τα πέρα μόνη σου, είπε με ενοχλημένη φωνή και έφυγε βιαστικά από το δωμάτιο.
   Αυτή τη στιγμή μέσα μου συμβαίνει μια έκρηξη συναισθημάτων. Φόβος, αηδία, θυμός, αγωνία, απαισιοδοξία, μοναξιά, βαρεμάρα και... πείνα. Βασικά η πείνα είναι το πιο σύνηθες συναίσθημα. Πεινάω όλη την ώρα. Αλλά δεν είναι αυτό το θέμα μου τώρα. Τι θα κάνω τόσες ώρες μόνη μου με τη μυρωδιά του θανάτου να βρίσκεται παντού; Εδώ δεν αντέχω τη μυρωδιά του αρακά, πόσο μάλλον αυτό. Εν τω μεταξύ, δε βλέπω ΤΙΠΟΤΑ! Το μόνο "παράθυρο" που υπάρχει ειναι αυτό στην πόρτα. Που έχει και κάγκελα. Ζητάω έλεος! Τι αμαρτίες πληρώνω; Μισώ τους γονείς μου. Το μόνο που έχει αυτό το δωμάτιο είναι ένα κρεβάτι. Ένα χαλασμένο, βρώμικο, άβολο κρεβάτι. Η ώρα δεν περνάει με τίποτα. Είναι 3 ακόμα. Εχω δυο ολόκληρες ώρες, μέχρι να πάω στο σαλόνι, με τους τρελούς. Αλλά εγώ δεν είμαι τρελη! Δε θα συγχωρήσω ποτέ στους γονείς μου, αυτό που μου έκαναν.