My brother and his bandmates. -Dutch 5sos story-

12. Mackenzie

"Maham! Ik wil niet rusten!" Zeg ik geïrriteerd.
De dokter vertelt me de hele tijd dat ik moet slapen voor het concert, maar ik heb er totaal geen zin in.
"Lieverd, je bent ziek! Luister naar de dokter." Zegt ze streng.
"Ik weet dat ik ziek ben!" Roep ik kwaad.
"Je medicijnen" zegt de dokter terwijl hij me een bakje vol met grote pillen geeft.
Met een vies gezicht pak ik het bakje aan.
"Hier heb ik ook zo'n genoeg van..." Mompel ik boos.
Snel slik ik de pillen door.
Verdrietig kijk ik naar mijn korte haar.
Vroeger was het tot halverwege mijn rug, maar nu nog maar tot mijn schouder.
Als ik met mijn hand door mijn haar ga, hangen er een helehoop haren aan mijn hand.
"Fuck it..." Mompel ik terwijl ik mijn haar in een staart doe.
"We gaan Mack!" Roept mijn moeder dan.
M'n vader blijft hier, ik ga samen met mijn moeder.
"Jaha!" Roep ik terwijl ik mijn schoenen aantrek.
"We gaan eerst nog even backstage" zegt ze terwijl we het hotel uitlopen.
"Leuk" antwoordt ik droog.

Als we hun kleedkamer inlopen, plof ik gelijk naast Calum op de bank.
"Hey Mack" zegt hij met een glimlach.
"Hey" antwoord ik terwijl ik tegen hem aan ga liggen.
Hij slaat zijn armen om me heen en zo blijven we zitten, ik tegen hem aanliggend terwijl hij naar Luke en Michael kijkt die aan het dansen zijn.
"Ik baal ervan" zeg ik dan.
"Waarvan?" Vraagt Calum, ik hoor de bezorgdheid in zijn stem.
"De ziekte, ik wil niet dood" antwoord ik verdrietig.
Ik hoor Calum slikken, maar dan geeft hij toch antwoord.
"Je gaat het vast overleven" zegt hij zachtjes.
"Ik hoop het..." Antwoord ik.
"Vroeger kon ik gewoon met Luke rond rennen en springen, maar nu... Nu zit ik uitgeput te kijken naar hem..." Voeg ik er aan toe.
"Luke mist met jou rennen ook, hij is heel verdrietig de laatste tijd..." Antwoordt hij.
"Kom slome, we moeten op" zegt Ashton die de deur open doet.
"Succes Cal, tot straks" zeg ik met een glimlach.
Hij staat op en geeft me een kus.
"Tot zo!" Zegt hij, dan rent hij de kamer uit.
"Kom lieverd, we gaan naar onze plekken" zegt mijn moeder dan.
Ik knik en loop dan achter haar aan.
We zitten bij de gene die alle lichten en zo doet. Luke wilde dat omdat hij niet wil dat ik gewond raak ofzoiets.
Ik plof op de stoel naast de techneut en kijk naar het lege podium, dan gaan alle lichten uit en komt het voorprogramma, Hey Violet, op.

-een uur later-
De jongens zijn inmiddels al op en ze spelen de sterren van de hemel.
"What's up Belgium!" Schreeuwt Luke door de microfoon, gelijk begint iedereen te gillen.
"We wanted to ask Mackenzie, who's here, to come on stage with us!" Zegt Calum.
"Come Mack!" Zegt Luke door de microfoon.
Twijfelend sta ik op, een bewaker begeleid me naar het podium.
Snel loop ik naar Luke toe en ga ik bij hem staan.
"I think everyone already knows this, but my sister is sick and she might die because of it, but we want to give her the best night of her life!" Zegt Luke door de microfoon.
Opeens voel ik een hand op mijn schouder. Verbaasd kijk ik om en dan zie ik Calum staan.
Ik lach naar hem en ga dan tegen hem aan staan.
"Awwww!" Klinkt het vanuit het publiek.
Michael komt naar me toe en geeft me zijn gitaar.
"Wat moet ik doen?" Vraag ik bang aan Calum.
"Geen zorgen babygirl, ik help je" zegt hij geruststellend.
Calum legt zijn eigen gitaar weg en helpt me met die van Michael.
"Hou je handen gewoon hier en tokkel maar wat" zegt hij terwijl hij de gitaar vast houdt zodat ik hem niet laat vallen.
Ik knik instemmend en tokkel maar wat op de snaren.
"Klinkt goed!" Zegt Michael die naast ons komt staan.
"Niet verkeerd!" zegt Luke enthousiast.
Ik grinnik en geef dan de gitaar terug aan Michael.
Snel wil ik weer aflopen, maar Ashton houdt me tegen.
"Wait! We have a suprise for you" zegt hij door de microfoon.
Verbaasd kijk ik hem aan.
"Kom" zegt Luke die me wenkt.
Ik loop verbaasd naar hem toe en ga bij hem staan.
Dan beginnen ze opeens met Amnesia, mijn favorite liedje.
Ik voel de tranen al opborrelen, nu weet ik zeker dat ik ga vechten tegen deze ziekte tot het einde.
De meisjes in het publiek kijken me allemaal vol medelijden aan.
Een traan stroomt over mijn wang.
"Don't cry babygirl" fluistert Calum opeens in mijn oor.
Ik lach ondanks alles en kijk dan richting mijn moeder, die zit te kijken met tranen in haar ogen.
Verdrietig kijk ik naar het litteken van het infuus op mijn hand, waarom moet ik nou weer ziek zijn?
Waarom zie ik Luke en Calum nooit meer?
Waarom allemaal nu?
Waarom ik?
"Denk niet te veel na, geniet ervan" fluistert Luke in mijn oor.
Ik kijk op en knik dan.
Als ze klaar zijn, word ik door Calum van het podium begeleid.
Snel ren ik terug naar mijn moeder.
Ik ga weer zitten en kijk naar de rest van de show.

-een uur later-
We lopen naar de kleedkamer, waar als het goed is de jongens zijn.
Als we naar binnen stappen, komt Calum gelijk naar ons toe.
Hij laat me zijn telefoon zien.
Ik pak zijn telefoon uit zijn handen en kijk naar de pagina die hij heeft openstaan.
Overal op twitter zie ik tweets met de hastag #MackenzieGetWellSoon.
"Heb jij dit gedaan?" Vraag ik ongelovig.
Calum knikt trots.
"IK HEB GEHOLPEN!" Schreeuwt Luke vanuit de andere kant van de kamer.
"Lucas, niet zo schreeuwen!" Commandeert mam hem.
"Ja mama" antwoordt hij braaf.
Ik vlieg Calum om zijn hals en geef hem kusjes over zijn hele gezicht.
"Dankje Cal!" Zeg ik blij.
"No problem little girl" antwoordt hij lachend.
"En ik dan?" Roept Luke verontwaardigd.