My brother and his bandmates. -Dutch 5sos story-

14. Calum

We hebben een sprongetje in de tijd gemaakt, 4 maanden om precies te zijn.
De tour is voorbij en we zijn onderweg terug naar Australië.
Mackenzie en ik zijn nog steeds bij elkaar, maar het gaat heel slecht met haar.
Het is niet zeker of ze het overleefd.

"Hey Cal, stop met dagdromen, we zijn er!" Zegt Michael die naast me zit terwijl hij met zijn hand voor mijn ogen zwaait.
Verbaasd kijk ik op, maar dan realiseer ik me dat we in Australië zijn geland.
Zo snel als we kunnen verlaten we het vliegveld.
We rennen naar de ontvangsthal, waar onze ouders staan.
Zoekend kijk ik om me heen en dan zie ik mijn moeder en vader staan.
"Mam!" Zeg ik blij terwijl ik naar ze toe ren.
Ze sluit me in haar armen en knuffelt me stevig.
"Ik heb je gemist!" Zegt ze tegen me.
"Ik jou ook, mam" antwoord ik lachend.
Zachtjes trek ik me los en geef ik mijn vader en Mali-Koa een knuffel.
"Ik ben nog bij Mackenzie geweest, ze ziet er slecht uit" zegt Mali dan.
"Shit..." Mompel ik verdrietig.
"Ik ga met Luke naar het ziekenhuis, ik zie jullie morgen weer denk ik" voeg ik er aan toe.
Ik pak mijn rugtas op en hang hem op mijn rug, er zitten schone kleren in en mijn laptop.
"Weet je dat wel zeker kindje?" Vraagt mijn moeder bezorgd.
"Ja mam, tot morgen" antwoord ik, dan loop ik naar Luke.
"Laten we maar gaan dan" zeg ik tegen hem.
Hij knikt en tilt zijn koffer op.
We lopen samen met zijn ouders naar de uitgang.

Als we aankomen in het ziekenhuis, ben ik best wel bang geworden.
"Kom nou" zegt Luke die me mee probeert te trekken.
"I-ik durf niet" fluister ik bang.
"Ze is nog steeds Mackenzie hoor, kom nou" antwoordt Luke simpel.
"Je hebt gelijk" mompel ik, dan lopen we met z'n tweeën de kamer in.
Daar ligt ze dan, super mager, bleek, dikke wallen en de positieve uitstraling is verdwenen, die heeft plaats gemaakt voor verdriet.
Ze is gemarteld door haar ziekte.

Liz maakt haar zachtjes wakker.
Als ze ons ziet, krijgt ze een kleine glimlach op haar gezicht.
"Hey" brengt ze moeizaam uit.
Luke loopt als eerste naar voren, hij geeft haar een knuffel en gaat dan naast haar bed zitten.
Ik slik even en loop dan naar haar toe.
"Hey Calum, ben je bang?" Vraagt ze grinnikend.
"T-tuurlijk niet joh" antwoord ik zenuwachtig.
Ze steekt smekend haar armen uit.
Zonder pardon laat ik me in haar armen vallen.
"Ik heb je gemist" mompel ik in haar schouder.
"Ik jou ook Cal" antwoordt ze.
Zachtjes sta ik weer op, ik pak haar hand en ga op de stoel naast Luke zitten.
"Hoe was de tour?" Vraagt ze nieuwsgierig.
Dan pas valt me de beanie op, waar geen haar onderuit steekt.
Blijkbaar valt het Luke ook op, want bezorgd staart hij naar haar hoofd.
"Niet staren" zegt ze beschaamd.
"Je hoeft je nergens voor te schamen babygirl" stel ik haar gerust.
"Jawel, ik ben kaal as fuck en het is zo erg" fluistert ze verdrietig.
Ik sta weer op en druk een kus op haar hoofd.
"Je hoeft je niet te schamen, ik ga eventjes naar de wc" zeg ik, dan loop ik de kamer uit, opzoek naar de wc.

Als ik terug kom, ligt Mackenzie alweer te slapen.
"Ze gaat fucking dood" fluistert Luke met tranen in zijn ogen.
"Hoe weet jij dat nou? Het is nog niet zeker hoor!" antwoord ik geschrokken.
"Ze vertelde me net dat ze de hoop heeft opegegeven en dat ze geaccepteerd heeft dat ze dood gaat" zegt hij fel.
Zonder dat ik het door heb, begin ik te huilen.
Luke begint ook te huilen.
Stilletjes staan we met z'n tweeën te huilen.
Dan horen we nog iemand huilen.
Verbaasd draaien Luke en ik ons om en zien we dat Mackenzie ook zit te huilen.
"Ik ben bang" snikt ze verdrietig.
"Waarvoor b-babygirl?" Antwoord ik terwijl ik probeer mijn snikken te verbergen.
"De dood... Ik wil niet alleen zijn daar" fluistert ze.
"GEEF DAN OOK NIET OP MENS!" Schreeuwt Luke, dan stormt hij de kamer uit.
Mackenzie begint nog harder te huilen.
Snel ga ik naast haar liggen en sla ik mijn armen om haar heen.
"Luke is gewoon bang" fluister ik in haar oor.
"Waarvoor?"
"Om jou te verliezen, je bent zijn kleine zusje. En ik zal je dan ook verliezen, dat kan ik niet... we hebben je nodig, Mack" antwoord ik verdrietig.
"Mijn ziekte heeft me-" begint ze, maar ik weet al wat ze gaat zeggen.
"Gemarteld, ik weet het" maak ik haar zin af.
"Het spijt me Cal" zegt ze terwijl er een traan over haar wang glijdt.
"Zeg dat nou niet..." snik ik, dan druk ik mijn lippen op de hare.

-1 uur later-
Mackenzie ligt in mijn armen te slapen en Luke is ook weer gekalmeerd.
"Ik hoop dat ze het overleefd" zegt hij opeens
Ik kijk op van mijn telefoon en kijk hem aan.
"Me too" antwoord ik zachtjes.
Luke en ik kijken allebei naar het zwakke meisje in mijn armen.
"Als ze het overleefd, moet ze eerst nog een paar maanden herstellen" zeg ik dan.
"Een jaar denk ik" antwoordt Luke.
Dan komt er een dokter de kamer ingelopen samen met Liz en Andy.
"We hebben nieuws" zegt Liz serieus.
"Mack zal het overleven als ze een hele zware operatie ondergaat, ze weten waar de ziekte zit en ze kunnen het weghalen. Maar er is een kans dat de operatie mis gaat en dat ze sterft" maakt Andy het verhaal verdrietig af.
"En wat als ze de operatie niet doet?" Vraag ik bezorgd.
"Dan gaat ze dood" antwoordt ze dokter nors.
Luke en ik kijken elkaar bedenkelijk aan.
"We moeten het aan Mack vragen" zegt Luke meteen.
Ik knik instemmend.
"Ik heb alles al gehoord hoor" zegt Mackenzie opeens, nog steeds met haar ogen dicht.