Vera evini basan ve onu öldürmek isteyen korkunç yaratıktan önce oldukça sıradan bir dünyada, sıradan bir hayat yaşadığını sanıyordu. Onun dünyasında krallar geçmişin görkemi, sihir çocuk masallarının gerçeğiydi. Vera'da bunlara inanıyordu. Lakin bi...
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Araba şehrin sokaklarında ilerlerken, ikimizin de ağzından tek bir kelime çıkmıyordu. Bu sıkıcı sessizlik sinir bozucu bir hal almaya başlamıştı. Açıklama için beklemem gerekliydi, bunu yeterince anlamıştım ancak en azından şu an nereye gittiğimizi bilmek istiyordum. Zaten kafamdaki binlerce soru yeterince rahatsız ediciydi.
Sonunda dayanamayıp 'Nereye gidiyoruz?' diye sordum.
Ronan bir süre düşündü ve cevap verdi.
'Öncelikle Montlake köprüsünden geçmemiz gerekiyor. Oradan Kenmore'a gideceğiz. Tabi şimdilik planım bu, oraya varmadan geçişi yapmak zorunda kalabiliriz.'
Suratını önündeki yolda olsa da, gözleri sıkıntıyla etrafı tarıyordu. Fazlasıyla huzursuz olduğu her halinden belliydi.
'Kenmore mu? Odunla bir işimiz olmadığını düşünürsek oraya neden gidiyoruz?'
Cevap vermedi çünkü bir şey onu tedirgin etmişti. Öfkeyle Köklü Lisan'da geçen birkaç anlamsız söz mırıldandı ve hızla sağa saptı.
'Bende bundan korkuyordum.' dedi. 'Plan değişti. Kenmore'dan önce geçişi yapacağımız uygun bir yer bulmam gerekiyor.'
Tam aksi şekilde arabayı sürmesine neden olan yere yönelttim bakışımı. Geride kalan sokağın ışıklarının altında bir insan görünüyordu. Evimi basan o korkunç yaratığa beni öldürmesini emreden adamın giydiği siyah pelerin onda da vardı ve suratının büyük bir kısmını örtmüştü.
'Beni öldürmeye çalışan adam değil mi?' diye sordum.
Ronan arabayı daha da hızlı sürmeye ve etrafı daha fazla takip etmeye başlamıştı. Huzursuzdu, bunu tek bakışta anlayabilirdiniz.
'O öldü... Şimdiki gördüğün ise ondan farkı olmayan başka bir Kara Avcı. Buraya kaçının geldiğini bilmiyorum. Umarım diğerlerinin kolaylıkla halledebilecekleri kadar az Manticore ve Kara Avcı gelmiştir.' dedi.
İçimi birden garip bir his kapladı. Geride kalanları halledecek olanlar benim arkadaşlarımdı. Tanrım, onlara zarar gelip gelmeyeceğini kimse bilemezdi. Özellikle o yaratık gibi daha bir çoğunun şehirde dolaştığını düşünürsek. Yanlarında kalmam gerekiyordu ama ben bu garip adamla kaçmayı seçmiştim.
'Arabayı geri çevir.' dedim. 'Onlar olmadan hiçbir yere gitmiyorum.'
Sanki bunu bekliyormuş gibi saniyesinde cevap verdi.
'Bu konuda endişelenmene gerek yok. Hepsi yeterince iyi dövüşür ve eğer işler yolunda gitmezse kaçmak konusunda da ustadırlar. Çocukluklarından beri eğitiliyorlar. Bu yüzden lütfen zorluk çıkarma. Senin kaybetmeye korktuğun insanları bende en az senin kadar düşünüyorum. Daha önce kimseyi böyle arkamda bırakmamıştım. Kalıp onlara yardımcı olmak isterdim ama seni bir an önce bu lanet yerden götürmem gerek.'
