SİL BAŞTAN

2. Bölüm "Küçük Tesadüfler"

Yiğit mi ? Yani daha bugün uçakta yeni tanıştığım Yiğit. Yuh artık beni buraya kadar takip etmiş. Alçak! Kızgın bir ses tonuyla:

"Beni buraya kadar takip etmeni gerektirecek şey ne acaba, çok merak ediyorum."

Alaycı bir tavır takınarak:

"Ben mi seni takip etmişim, hem ben seni neden takip edeyim ki ? " dedi.
Şuna bak ya, bir de inkar ediyor.

"Allah Allah, takip etmesen burada ne işin var o zaman ?"

" Burası bir okul Almila hatırlatırım." Ve sinir bozucu bir gülüş yaptı. Bu ne demek oluryordu onunla aynı okulda mıyım yani ? Yok canım. Yok yok öyle değildir. Değildir dimi? Off.

"Ne yani sen de mi bu okuldasın?"dedim.

Gıcık bir tavırla :

"Evet canım" dedi.

Aman banane yani. Koskocaman okul, hem her gün karşıma çıkacak değil ya. Sadece ismini biliyorum.
Ayrıca onunla muhattap olmak zorunda da değilim. Sanki çok önemli birisiymiş gibi.

O buraya hiç gelmemiş gibi yoluma devam ettim. Biraz ileri doğru yürüyünce müdürün odasını gördüm. Kapının önünde yavaşça bekledim. Saçımı başımı düzelttim. Sesimi kontrol ettim ve kapıya sakin bir şekilde vurdum.
İçeriden bir ses "Gel!"dedi. İçeri girdim ve sanırım birşey söylemem gerekiyordu.

"Merhaba hocam. Ben okula kayıt yaptırmak için gelmiştim."

Kibar bir beyefendiye benziyordu içerideki saçları hafif beyazlamış olan adam.

"Otur bakalım " dedi ve yüzünde bir tebessüm oluştu.

Masanın önündeki siyah deri koltuğun birine oturdum.
"Adın ne bakalım?" Diye sordu. Sevimli bir tavır takınarak "Almila Demir" diye cevap verdim. "Peki... Nereden geliyorsun Almilacığım ?" Dedi. "İstanbul'dan efendim" dedim. Ardından tc kimlik numaramı verdim. Sonrasında tüm bilgilerim ekrana çıktı zaten.

"Almilacığım, bir kat üstte kayıt için fotoğraf çekimi var. Orada fotoğraf çekinirsen çok memnun kalırım."dedi.

Merdivenleri seri bir şekilde çıktım. Dev gibi bir okulda asansör yok vay be. Canım çıktı resmen. İleride, milletin toplandığı yer orasıydı heralde. Oraya doğru gittim. Birkaç kişiden sonra sıra bendeydi. Resmimin çekileceği alana gittim. O anda herkesin gözü merdivenlere kaymıştı. Açık kumral saçları, yemyeşil gözleri ve kendini birşey sanan tek bir kişiyi tanıyorum. Yiğit. Her yerde karşıma çıkmak zorunda mı bu çocuk! Beni görünce; "Aa bu da burdaymış" der gibi bir bakış attı.
Herneyse. Biz işimize bakalım. Fotoğrafçı, nasıl poz vermem gerektiğini söyledi, ben de dediklerini harfiyen uyguladım. Bütün işlem bittikten sonra hızlıca yürümeye başladım. Bir an önce odama gitmek istiyordum. Neden uzaklaşmak istiyordum? Yiğite olan nefretim de nerden çıkmıştı böyle? Üstelik daha bugün tanışmışken. Kötü birşey de yapmamıştı ki bana. Aslında beni böyle yapan kişi, öz ( Ne kadar da istemesem de ) babamdı. Babamın annemi aldatışıyla, kalbimin kapılarını erkeklere karşı kapattım. Çünkü bir kız, babasını bile sevemiyorsa, babasına bile bir güveni kalmadıysa başka bir erkeğe asla güvenemez. Ben kendimi buna alıştırdım. O yüzden her erkeğe karşı içimde bir nefret oluşuyordu. Bu elimde değil. Gözyaşlarım istemsizce akarken, bir yandan da hızlı adımlarımı devam ettiriyordum. Tam o sırada kolumu bir el tuttu. Arkamı döndüğümde gördüğüm kişi Yiğit'ti.

"Almila, hiç iyi görünmiyorsun. Bir şey mi oldu? Anlatmak istersen dinlerim."dedi.

Çok düşünceli biri gibi davrandı ilk defa. Ben ise :

"Yok, ben iyiyim."dedim.

Önüme döndüm ve içimdeki odama gitme isteğim, oldukça artmıştı.

Okuldan çıkmayı başardım. Hemen yurda doğru yol aldım. Odama varmama iki adım kalmışken, ne kadar hızlı yürüdüğümü fark ettim. Nefes nefese kalmıştım. Sanki at kovalıyordu arkamdan. Büyük bir gayretle ayağa kalktım ve odaya girmeyi başarabildim. Eveet. Sevgili somurtkan oda arkadaşım Buse, yüzünün ifadesizliğini bozmadan bana bir bakış attı ve önündeki kitabına tekrar döndü. Yorgunluktan olsa gerek, kendimi bir tuğla yığının altında gibi hissediyordum. Zar zor kalktım ve üstüme rahat birşeyler geçirdim ve kendimi yumuşacık yatağıma attım.

Ve işte 2. Bölüüm, yorumlarınızı bekliyorum :)