Yaşam için Mücadele #Wattys2015

Savaşın içinde

Lütfen okuyan kişiler yorum yapsın.Bu bölum 90 okunma olursa yeni bölum yazicam.Beğenmediğiniz bölumleri neden beğenmediğinizi yazarsanızda çok sevinirim.

*****Tolga

Yanımdan sayamayacağım kadar
çocuk geçiyordu.Hemde dosdoğru ölüme koşuyorlardı.Onlara bakmak
benim için çok zordu.Hepsi,Hepsi yuvası için çarpışıyordu.Kimin kazanacağını ya da kimin yaşayacağını bilmeden düşmana doğru koşuyorlardı.Içimden Spor salonundaki çocuklara lanet okudum.
Koşarken Omuzmda bir el hissettim ve arkama baktım.Peşimden Barkın geliyordu.Elinde son derece sivri uçlu mızrağıyla tehlikeli bir şekilde çok hızlı koşuyordu.Daha da arkalarda Fatih ve Mert i gördum.Arkadaşlarım..
Olaydan öncede arkadaştık.Anılarım
aklıma gelince gülümsedim ve yokustan aşagı kosmaya devam ettim.

Şimdilik savaş iyi gidiyordu.bina
lardan düşen eşya sesleri ve önceden
alana varmıs çocuklarin savaş sesleri geliyordu.Bu biraz ürkütücüydü.Biz
de savaş alanına geldigimizde Barkın
öndeki 2 çocugu yere devirdi.Okulda
ki çocuklara onceden haber vermistik
herkes t shirt lerinin kollarini ön ve arka kısımdan kesicekti yanlar kalicakti bu şekilde bizim takimimizdan oldugunu anliycaktik.

Savaş bizim lehimize sürerken
bir patlama sesi duydum.Binanin biri yan yatti.Yanimda duran Barkina
"Hadi hemen uzaklaşalım" dedim ancak uzaklassakta cok fazla kisi binanin altinda kalmisti.Ne yazik ki çoğu bizim tarafımızdaydı.Bina tamamen devrilince arkasinda kalan
birlikler Bizim tarafimiza tirmanmaya basladi.Bu görüntü korkutucu olsada bana zombi filmlerini animsatmisti.Eskiden zombilerden korkardim.Zombi salgini olmamasini isterdim.Ama simdi hic korkmuyorum.Tutamadigim bir kahkaha attim ve gelen çocuklarla savasmak için binaya kosturdum.(kendimi delirmiş gibi hissediyorum kötü olansa bu his muhteşemdi)

Kendimi doping almis gibi hissediyordum.Gelen.Herkes i yerle bir ediyor,bir daha karsima cikamayacak hale getiriyordum.
Ama bir şeyi çok geç fark ettim.
Etki alanımızdaki binaların çoğunda çocuk kalmamıştı bu avantajımızı azaltmıştı.Bir süre savaşmayı bırakip etrafa bakındim.Ve gözlerim bir kişiye kilitlendi.Sinir bozucu suratiyla karsimda dikilmis bana gülümsüyordu.Bu oydu.Tek bakışta onun spor salonu lideri olduğunu anladim.Ondan önceden de nefret ediyordum.Şimdi Okulu yıkmaya çalıştığı için daha çok nefret ediyorum.O Korhandı.Ayşa nın salonda konuştuğu ve ben yokken okulu yıkan pislik çocuk.Onu yenme istegim o kadar fazlaydi,o kadar fazlaydı ki hemen saldırıya geçtim."Beni bu kadar çok mu özledin hemen üzerime atladın valla" dedi.İcımden bir küfür savurdum ve sopamı suratına yolladım ama eğilip beni yere devirdi. Sinirden dogru düzgün düşünemiyordum.Neyseki Barkın yardımıma yetişti ve Korhan ı yere devirdi.Hemen ayağa kalktım ve arkamızdan bir ses duydum.Korkuyla okula baktım ve patlama sesinin ordan geldiğini farkettim.Yine aynısı olmuş okulumu koruyamamıştım.
Okula doğru koşmaya başladık.
Peşimden Barkın ve Mert te geliyodu.
Okulun kapısından geçtik ve berbat bi manzarayla karşılaştık.Yerde bir sürü ceset vardı.Yaralılar bir kenara bırakılmiş bir kac kisi onlara bakıyodu.Okulun tüm camları kırılmış sadece en üstteki bir cam ben hala ayaktayım der gibi sapa sağlam duruyordu.Sanki umudumuzu temsil ediyordu.Puf o camda tuzla buz oldu.İçimi öfke ve üzüntü kapladı.Okuldan içeri girdim,Arkamdakı haykırışları önemsemeden.Karşıma çıkan iki çocugu kanlar icinde yerde bırakıp koşmaya devam ettim.Ama o ikisi dışında başka kimse kalmamıştı.Okuldan dışarı çıktım.Hala okula gelmeye devam ediyorlardı,Amaçları ise herkesi öldurmek.Bir anda boynumda bir acı hissettim ve Gözlerim karardı.Gerçeklikten uzaklaşırken arkamda bıraktığım çıglıklari duyuyordum.

DEVAM EDIP ETMEMEM HAKKINDA YORUM YAPARSANIZ SEVINIRIM