Promise Love สัญญารัก พิทักษ์ใจ

บท 5 การตอนรับเล็กๆน้อยๆ

ณ.สนามบิน
หน้าประตูผู้โดยสารขาเข้าประเทศ
ชายหนุ่มเเละหญิงสาวกำลังชะเง้อ หาคนสำคัญ
"อยู่ไหนเนี่ยพี่โบ๊ท ทำไมวันนี้คนมันเยอะจัง พี่โบ๊ทช่วยดูหน่อย" เพียงดาวบ่นออกมาเนื่องจากวันนี้คนที่สนามบินดูจะเยอะเป็นพิเศษ เเล้วด้วยรูปร่างเล็กของเธอทำให้ต้องเขย่งเท้ายืดตัวมอง เพราะวันนี้เธอไม่ได้ใส่ส้นสูงมาซะด้วย
"โถ่ๆๆ พี่ก็ดูอยู่เนี่ยยัยเตี้ยเอ้ย"
ทันใดนั้นสายตากลมโตไปสบเข้ากับอีกหนึ่งสายตาคมเข้มของหนุ่มหล่อมาตราฐานชายไทยผิวเเทนที่จองมาทางเธออาการหวิวๆมันเเล่นเเปร๊บมาที่ท้อง ในนาทีนั้นเองที่ระบบประสาทเธอกำลังประมวลผลอยู่ เธอก็ร้องออกมาเสียงเบา ว่า "พะพี่....จันทร์"
"ครับผม จันทร์ เดชศศิโภคิน สวัสดีครับ" ยังไม่ทันสิ้นเสียงที่หญิงสาวเผลอร้องออกไปณ.ตอนนี้เขาได้ก้าวมาอยู่ตรงหน้าเธอเเล้ว เธอได้เเต่อึนงงๆทำตัวไม่ถูกว่าจะเรียกพี่จันทร์หรือคุณจันทร์ดี
"เอ่อ สวัสดีครับ ผม สิรดนัย เรียกผมว่าโบ๊ทก็ได้ครับ ส่วนนี่ เพียงดาว คนที่จะมาดูเเลคุณ"
"อะ .....สวัสดีคะ" ชายหนุ่มปลายตามองมายังหญิงสาวตัวเล็กอย่างงงๆเธอนี่นะจะมาดูเเลเขา ทำไมคุณพ่อไม่บอก จะไว้ไม่เนี่ยยัยเปี๊ยก เขาได้เเต่คิดในใจ
"อ๋อ คุณโบ๊ทคงเป็นลูกพี่ลูกน้องผม ส่วนคุณเพียงดาวคงเป็นลูกสาวของคุณลุงประวิทย์"
"ใช่ครับ/คะ"
"งั้นเราไปที่พักกันดีกว่าครับ ผมมีลางสังหรณ์ไม่ดีถ้าจะอยู่ที่นี่นานกว่านี่" โบ๊ทพูดขึ้นก่อนจะเดินนำไป
รถมายบัคสีดำเงา ขับไปยังถนนโล่งว่าง มีรถอีก2คันนำหน้าเเละหลังเพื่อเป็นการป้องกัน
คนขับคือคุณโบ๊ท เเละด้านหลังคือเพียงดาวเเละคุณจันทร์ เพียงดาวค้านหัวชนฝาว่าจะนั่งด้านหน้าเเต่ก็ถูกไล่ให้มานั่งข้างหลังเหตุผลทีว่าจะได้ทำความรู้จักกับคุณจันทร์มากขึ้น
"มีรถตามมา4คัน ประมาณเจ็ดร้อยไมล์" คุณโบ๊ทพูดขึ้นหลังได้รับการติดต่อจากหน่วยคุ้มกันซึ่งตอนนี้รถคุ้มกันคันหลังถูกเล่นงานตกข้างทางไปเเล้ว
"ทราบเเล้วคะ" ก่อนที่หญิงสาวจะสั่งหน่วยคุ้มกัน " นี่เอสเทอร์ ฉันสั่งให้พวกเราดำเนินตามเเผนสอง"
บรรยกาศภายในรถที่วิ่งเยียบจนมิด ตอนนี้ชายหนุ่มผู้มาใหม่ยังงงอยู่กับเหตุการ์ณที่เกิดขึ้น เพียงดาวหันไปมองเข้าพอดีก่อนจะเห็นสีหน้าสับสนของชายหนุ่ม
"คือตอนนี้เรากำลังโดนโจมตีคะ คุณจันทร์ไม่ต้องเป็นห่วงนะคะ มีฉันอยู่ฉันจะดูเเลคุณเอง" เธอพูดออกมาด้วยสีหน้าเเววตาที่จริงจังทำให้เขารู้สึกอบอุ่นเเปลกๆเขาได้เเต่พยักหน้ารับ
"เเยกหน้าพวกคุณรีบลงเลยนะเดี๋ยวผมจะล่อมันไปเอง" โบ๊ทสั่งออกมาก่อนที่จะเยียบคันเร่งจนมิด เค้าไม่อยากให้พวกคนร้ายไล่ตามทันมาซะก่อน
"เอ้า!! "รถเบรกกระทันหันทำให้คนด้านหลังตั้งตัวไม่ทันทำให้คุณจันทร์เซ่ไปหาเพียงดาวเเต่หญิงสาวก็ตั้งรับประคองไว้ทัน "ลงได้เเล้วยังไงก็ขอให้โชคดี เเละคุณจันทร์ครับยินดีตอนรับสู่ไทยเเลนด์" รอยยิ้มกวนๆ ยังไม่วายมาพูดติดตลก เเต่สถาณการ์ณตอนนี้ก็ขำกันไม่ออก
หญิงสาวพาชายหนุ่มขึ้นรถที่ลูกน้องเธอมาจอดทิ้งไว้ให้ก่อนจะขับออกไปด้วยความเร็ว
"คุณจับไว้เเน่นๆนะ ข้างหลังยังตามมาอีกคันนึงฉันจะสบัดมันให้หลุดก่อนที่พวกมันจะ..."ยังพูดไม่ทันจบประโยค "ปัง...ปัง..ปัง"
เสียงปืนM4 กราดยิงเข้าที่รถ เธอรีบหาวิธีพร้อมขับรถหลบหลีกกระสุนก่อนที่ทั้งรถเเละคนในรถจะเละเป็นพรุน
"คุณยิงปืนเป็นไหม"
"ผมเนี่ยนะ คือไม่.."
"งั้นเอางี้คุณมาขับ เดี๋ยวฉันจัดการกับพวกมันเอง" ยังไม่ทันที่ชายหนุ่มตอบกลับเธอก็สั่งเขาให้มาเป็นคนขับ การสับเปลี่ยนที่เป็นไปอย่างยากลำบากเพราะเขายังไม่เคยทำเเบบนี้มาก่อน หญิงสาวหันมานั่งเบาะข้างคนขับพร้อมมองออกไปที่กระจกก่อนที่ดวงตากลมโตจะเปลี่ยนไปเป็นสายตาดุร้ายน่ากลัวพร้อมที่จะขย้ำเหยื่อย
"โอ๊ะลูกเเม่! " หญิงสาวอุทานออกมาเมื่อเธอเปิดกล่องที่อยู่ใต้เบาะในนั้นมีปืน ที่เธอเอาไปให้พี่โบ๊ทดูพร้อมดัดเเปลง
"ไหมดูสิ ว่าขอเค้าดีไหม" ตาลุกวาวอย่างกับเจอของเล่นชิ้นใหม่ เธอยื่นตัวออกไปนอกกระจกประตูรถก่อนจะยิงไปที่คนพวกนั้น นัดเเรกพลาดเพราะรถเสียหลักเกิดจากเเรงเหวี่ยง
"นี่คุณ ขับดีๆได้ไหม"
"คุณจะให้ผมขับไปไหนหละ"
"ถึงเเยกหน้าเลี้ยวซ้าย ล่อมันขึ้นสะพาน" สั่งเสร็จก็หันไปเล็งนัดสองกระสุนเจาะทะลุกระจกปลิดชีพตัดขั้วหัวใจคนร้ายที่นั่งข้างคนขับพอมันเห็นเพื่อนมันโดนยิงเลยโมโหสั่งลูกน้องที่อยู่ข้างหลังกรดยิงเข้ามา
"คุณ ข้างหน้ามีสะพานเอายังไงต่อ"
"ขับไปเลยคุณฉันจะจบเรื่องนี้เอง " ไม่รีรอชายหนุ่มตบเกียร์เดินคันเร่ง
เธอหยิบวัตถุกลมคล้ายระเบิดพร้อมหันไปสบตากับชายหนุ่ม
"ระเบิด! เอาจริงหรือครับ" ชายหนุ่มถามเเต่คงไม่หวังคำตอบ
"เอานี่ไปกินซะ!" เธอเกะสลักออกพร้อมปาออกไปประจวบเหมาะพอดีตอนที่รถวิ่งสะพานพอพวกคนร้ายเห็นต่างกระโดดลงจากรถเเต่คงไม่ทันเเรงระเบิดทำให้รถมถูกเผ่าไหม้ชิ้นส่วนซากรถกระจายลงมาบนพื้นถนน
"คุณจอดข้างหน้านี่เเหละเดี๋ยวฉันขับต่อเอง" เธอพูดสบายๆเหมือนเมื่อกี้ไม่ได้มีเรื่องเกือบตายเกิดขึ้น ชายหนุ่มกลืนน้ำลายฝืดๆเอือกใหญ่เพราะเกิดมาไม่เคยเห็นผู้หญิงอะไรโหดเเละน่ากลัวขนาดนี้
"ครับ" เขาได้เเต่ตอนรับเพียงสั้นๆเพราะเขาไม่รู้จักเส้นทางถนนดี ปล่อยให้เจ้าตัวนำไปดีกว่า พอรถสปอตร์บีเอ็มที่สภาพตอนนี้ดูไม่จืดเลยคงต้องเข้าศูนย์ซ่อม จอดสนิทเธอก็วิ่งไปเปิดประตูให้เค้าลงไปนั่งอีกฝั่ง
"งั้นเดี๋ยวไปพักคอนโดฉันดีกว่า รับรองที่นั่นปลอดภัย"
"เอาที่คุณ สบายใจเถอะครับ"
"ถ้าคุณจันทร์เหนื่อยก็หลับได้นะคะ"
"ไม่ดีกว่าครับ" จะให้นอนลงได้ยังไงเพิ่งรอดตายมาหยกๆ ชายหนุ่มหันไปมองพิจรณาใบหน้าสวยที่ตอนนี้มีเหงื่อเเซมอยู่ตามไลผมทีหลุดหลุ่ยเเต่ก็ทำให้เธอดูดี ดวงตาคู่นี้เหมือนเคยเห็นที่ไหนมาก่อนมันช่างคุ้นยิ่งนัก เเล้วไหนจะนำ้เสียงเเละคำพูดคำจาอีกเหมือนตัวเองโดนสะกดดังต้องมนต์ ยิ่งคิดยิ่งปวดหัว เขาเลยเปลี่ยนมาพักสายตาจนเผลอหลับไป
หญิงสาวรู้สึกนั่งเกรงมาตลอดทางเพราะเธอรู้ว่าพี่จันทร์กำลังมองเธออยู่จนกระทั่งเขาหลับไปเเล้วเเละเธอก็เป็นฝ่ายมองเขาบ้าง ยิ่งอยู่ใกล้ยิ่งต้องห้ามใจ
"ไหนบอกไม่นอนไง ฝันดีคะพี่จันทร์" เธอออกมาเบาพร้อมมองด้วยเเววตาอ่อนโยนคิดถึงคนึงหา
---------------------❤️❤️--------------------
เอาหล่ะซิใครกันนะที่มาลอบทำร้ายพี่จันทร์ของหนูเพียงดาว
ขอบคุณนักอ่านทุกท่าน ติเเละเป็นกำลังใจให้ด้วยนะคะ
ฝันดีไปพร้อมกันกับพี่จันทร์เลยคะ><//