Is our love strong enough? ~On Hold~

7. Hyperfentielatie..

Bo pov.

Jayden en ik liggen op bed wat te praten. Jayden is erg aardig, integenstelling tot Dave.

"Jay?" Vraag ik.

"Ja?" Is zijn antwoord

"Hoe ben je eigenlijk in dit 'wereldje' terecht gekomen?" Vraag ik.

Tranen verschijnen er in zijn ogen, maar hij houdt ze in, dat is overduidelijk te zien.

"Dave heeft mijn leven gered" zegt hij. Ik kijk hem verbaasd aan.

"Gered? Je bedoelt zeker aan je eind geholpen" grap ik, maar Jay kan er niet om lachen. "Sorry, het was een reactie".

"Het is oke" zegt hij.

"Hoe heeft hij je 'gered' als ik vragen mag?" Vraag ik.

"Ik heb ooit op het lunt gestaan om zelfmoord te plegen" begint hij, maar stopt en ik merk dat hij terug denkt aan het moment.

Jayden pov.

{flashback}

Ik was in het steegje. Het is middernacht. Het pistool heb ik gericht op mijn hoofd, ik sluit mijn vinger rond de trekker.

"Doe het niet" hoor ik een bekende stem zeggen. Maar ik kan zo niet plaatsen van wie de stem is. Ik draai me om naar de stem. Daar staat een jongen met blonde haren en groene ogen.

Die ogen, dat zijn, dat zijn de o-ogen van Dave.
Dave, mijn beste vriend van de basisschool. Op de middelbare groeide we uit elkaar, hij ging zijn weg en ik de mijne. Dave stapt op me af.

"Jayden? Waarom?" Vraagt hij me.

"Dave, het heeft geen zin meer" vertel ik hem.

"Tuurlijk wel. Je bent nog maar 15! Je kan nog alles doen" zegt hij me.

"Hoe en waar? Mijn ouders zijn dood Dave! Dood!" Fluister ik.

"Kom met mij mee" zegt hij.

"Nee, ik ga liever dood dan dat ik in dat 'wereldje' zit" zeg ik.

"Jayden, kom gewoon. Maak er geen eind aan" smeekt hij.

Ik had nooit mee moeten gaan.

"Oke" was mijn antwoord.

{einde flashback}

Bo pov.

Hij verteld me alles. Van de dood van zijn ouders, hoe Dave hem 'gered' heeft tot nu.

"Ik heb er spijt van. Tuurlijk ik ben blij dat ik leef, maar niet hier" verteld hij.

"Wat heftig" kan ik alleen maar uitbrengen.

Ik hoor voetstappen op de trap en kruip naar achter op het bed. Jayden springt op en gaat op de bank zitten. De deur gaat open.

Laat het Dave niet zijn, laat het alsjeblieft Dave niet zijn.

Er staat een jongen, met blond haar en bruine ogen.

Gelukkig niet Dave!

"Jay? Dave blijft weg vandaag en ik ga zo koken" zegt hij tegen Jay, mij negerend.

"Yo" zegt Jay en de jongen verlaat de kamer zonder mij ook maar aan te kijken.

"Dat was Austin" zegt Jay. Niet wetend wat hij verder over hem kan vertellen. "Ik ga maar eten" zegt Jay en hij staat op.

"Is goed" zeg ik. Hij loopt de kamer uit en doet de deur achter zich opslot.

In ieder geval geen Dave meer vandaag, gelukkig. Hij kon me wel ver