Britt (Flikken Maastricht)

10

Ik sta voor de spiegel in mijn hotelkamer. We gaan zo met Stefans familie, Eva, Wolfs en ik naar het strand. Ik wil heel graag zwemmen, maar er zit nog steeds zo'n lelijke blauwe plek op mijn rug die maar niet weg wil. Ik draai nog een keer met mijn rug naar de spiegel en probeer achterom in de spiegel te kijken. Hij is echt heel groot! Waarom gaat hij niet gewoon weg net zoals de andere. Ik weet dat die andere gewoon enorm snel zijn weggegaan en dat ik daar juist blij mee moet zijn, maar toch!
Ik heb wel een hele mooie nieuwe bikini, waar ik er vrouwelijker in uit zie. Ik doe een strandjurkje over mijn bikini aan en loop naar buiten, waar Wolfs en Eva al op me staan te wachten.

Als we het strand op lopen komt Stefan enthousiast op me af. We omhelzen elkaar. Het voelt goed. "Hey, fijn je te zien!" Zegt hij. "Hey, ik heb je gemist." Zeg ik en ik geef hem een kort kusje op zijn wang. Ook dat geeft een goed gevoel. Ik kom wel over dat trauma heen! "Ik zal je aan mijn familie voorstellen!" Zegt hij. "Dit is Anna, mijn zus. En dit zijn mijn ouders, Wim en Marja." "Hallo, leuk u te leren kennen." Zeg ik en ik geef ze een hand. Wolfs en Eva doen hetzelfde.
Als we even later allemaal, behalve Anna die had nog een afspraak met een vriendin en moest alweer weg, een plekje hebben op een handdoek lijken Eva en Wolfs het meteen goed te kunnen vinden met de ouders van Stefan. Fijn! Stefan en ik zitten hand in hand naast elkaar naar de zwemmende mensen in de zee te kijken als Stefan vraagt of wij ook zullen gaan zwemmen. "Oké, is goed." Zeg ik. Ik sta op en doe mijn jurkje uit, maar ik draai mijn rug van Stefan weg zodat hij mijn blauwe plek niet ziet. Oeps, dat deed ik iets te opvallend, hij heeft het door. "Wat is er?" Vraagt hij. "Niks. Na, jawel, ik heb nog een grote blauwe plek op mijn rug." Zeg ik. "Daar hoef je je echt niet voor te schamen hoor, ik snap het wel. Je kan er niks aan doen." Zegt hij en hij slaat een arm om me heen. Samen lopen we richting de zee. Hand in hand, verliefd.
"Koud!" Schreeuw ik als ik met mijn voet het zeewater raak. "Zullen we er tegelijk in rennen?" Vraagt Stefan. "Ik weet niet of mijn rug dat houdt." Zeg ik eerlijk. "O, sorry. Zullen we er dan samen in lopen?" Zegt hij dan. "Oké, is goed. Drie, wel echt gaan hè, twee....één." We lopen het water in tot we omvallen. Als we boven komen geeft Stefan me een snelle kus op mijn mond. Ik zie hem onzeker mijn reactie peilen. Ik geef hem ook een kus op zijn mond. "Ik houd van je." Zeg ik dan. "Ik ook van jou." Zegt hij.
We dobberen een tijdje in het water als ik de baby heel hard voel schoppen. Ik grijp met mijn hand naar mijn buik. "Gaat het?" Vraagt Stefan geschrokken. "Ja, niks aan de hand. De baby schopt." Zeg ik. Ik pak Stefans hand en leg die op mijn buik, op de plek waar ik de baby voel schoppen. "Voel je dat?" Vraag ik. Het is even stil maar dan zegt hij enthousiast:"Wouw, ik voel het! Wat lief! Er zit gewoon echt een baby in!" "Haha, ja dat hoop ik wel!" Zeg ik. "Stefan, wat vinden me ouders er eigenlijk van dat je een zwangere vriendin hebt?" Zeg ik serieus. Dat moet toch raar zijn als je een zoon van zeventien hebt, met een zwangere vriendin van vijftien. "Ze schrokken eerst wel en mijn vader werd ook wel een beetje boos. Toen neb ik ze uitgelegd hoe het is gekomen en toen vonden ze het goed. Ze zeggen dat ze ons graag willen helpen, met alles." Zegt hij. "Dat is lief van ze!"

Lief dagboek,
Stefan blijft vannacht slapen! We zijn 's Avonds met z'n allen gaan uiteten en daarna heb ik het hem gevraagd. Hij zei meteen dat hij dat graag wilde. Het is niet zo dat we nu meteen seks gaan hebben, we doen het gewoon rustig aan. Ik vind het zo lief van Stefan dat hij dat begrijpt! Hij is nu aan het douchen, dat ga ik zo ook maar eens doen. Een daarna lekker slapen! Welterusten!

"Britt, ik ben klaar hoor, jij kunt." Zegt Stefan als hij in zijn onderbroek de badkamer uit komt. "Oké, dankje." Zeg ik en ik pak de pyjama die ik al had klaargelegd en loop de badkamer in. Ik kleed me uit en wil de douche in stappen. Maar die is nog nat en ik glijd uit. Ik val zo achterover op de harde badkamervloer. "Au!" Schreeuw ik. "Britt, gaat het wel? Moet ik je komen helpen?" Hoor ik Stefan bezorgd aan de andere kant van de deur. Even is het stil. Ik probeer overeind te komen. Tevergeefs, mijn been ligt in een rare draai waardoor het niet lukt. "Het lukt niet." Zeg ik huilend van de pijn en van de schaamte. "Ik kom je helpen." Roept Stefan. Wat gênant, lig ik midden in de badkamer op de grond, naakt. Stefan komt binnen en helpt me voorzichtig overeind. Snel sla ik een handdoek om me heen. "Sorry." Zeg ik. "Waarom sorry, je hebt toch niks verkeerd gedaan. Gaat het wel met je been?" Zegt hij nog steeds bezorgd. "Ik weet het niet. Hij doet wel pijn." Zeg ik. Eva heeft ons inmiddels ook gehoord en komt geschrokken de badkamer binnen. "Wat is er gebeurd?" Vraagt ze. "Ik ben uitgegleden toen ik de douche in wilde stappen en Stefan heeft me geholpen." Leg ik haar uit. "Ben je niet op je buik gevallen?" Vraagt ze. Wat erg! Daar heb ik niet eens aan gedacht, misschien is er wel iets met de baby! "Nee, op mijn rug, alleen mijn been doet pijn. ." Zeg ik. Gelukkig voel ik de baby twee tellen later bewegen, hij leeft nog. "Moet je naar de dokter?" Vraagt Eva. "Nee, ik ga wel gewoon even op bed liggen. Het komt wel goed." Zeg ik. "Zeker weten?" "Ja." "Oké, als je me nodig hebt dan weet je waar ik ben." Zegt ze en ze loopt de kamer weer uit. "Weet je zeker dat je niet even naar het ziekenhuis moet?" Vraagt Stefan. "Ja, het gaat vanzelf wel weer weg." Zeg ik. "Zal ik je dan even naar je bed helpen?" Biedt hij aan. "Graag." Zeg ik. Ik probeer op te staan maar er schiet een pijnscheut door me heen. "Weet je wat, ik til je wel." Zegt hij dan. Stefan pakt me op met een arm bij mijn schouders en eentje bij mijn knieholte en legt me voorzichtig op bed. "Dankjewel." Zeg ik. "Alsjeblieft. Zal ik even je pyjama pakken?" "Graag." Met behulp van Stefan doe ik mijn pyjama aan en ga onder de dekens liggen. Stefan gaat naast me liggen, met zijn hand op mijn buik. We zijn net een gezinnetje. Ondanks de pijn val ik al snel in slaap.