Britt (Flikken Maastricht)

3

De volgende ochtend ben ik al vroeg wakker. Ik besluit te gaan douchen en ga voorzichtig rechtop zitten. Dan bedenk ik me dat ik helemaal geen schone kleren, shampoo of iets anders heb en ga weer liggen. Ik weet niet hoelang ik naar het plafond lig te staren als Silvia binnen komt. "Goedemorgen." Zegt ze. "Wat wil je voor je ontbijt?" Ik kijk naar de kaart en besluit maar gewoon een bruine boterham met kaas en een glas melk te nemen. "Oké, dan kom ik dat zo brengen." Zegt Silvia.

Als ik mijn ontbijt op heb komen Eva en Wolfs mijn kamer binnen. Ik ben blij ze te zien. "Goedemorgen." Zegt Wolfs. "Goedemorgen." Zeg ik. "Goedemorgen." Zegt Eva. Ze pakken een stoel uit de hoek van de kamer en gaan naast mijn bed zitten. "Britt, we moeten je iets vertellen." Zegt Eva. "Ze hebben bloed bij je af genomen om het te testen op SOA's of andere ziektes." Zegt Wolfs. "In je bloed hebben ze geen ziektes gevonden. Maar ze zagen wel dat je zwanger bent." Zegt Eva. Het is stil. Ik weet niet wat ik moet zeggen. Wat moet ik nou met een kind? Ik heb niet eens een huis! Ik ben pas vijftien! "En nu?" Is het enige wat ik uit kan brengen. "Je moet zelf weten of je het wil houden." Zegt Wolfs. "Maar je mag hoe dan ook, wat je ook kiest, bij ons komen wonen. We zullen je steunen, wat je ook besluit te doen." Zegt Eva. Ik denk na. Het is waarschijnlijk verstandiger om voor abortus te kiezen, dan kan ik mijn school afmaken, studeren en een baan vinden. Maar een kind, helemaal van mij, dat wil ik al mijn hele leven. Dat lijkt me super. En als ik het weghaal krijg ik zeker weten spijt. "Ik wil het houden." Zeg ik. "Dat snap ik." zegt Eva. "Je mag vanmiddag trouwens mee naar huis. Weet je zeker dat je bij ons wilt wonen?" "Ja." Zeg ik. "Maar ik heb nog wel een vraag. Zijn jullie alleen collega's, of meer dan dat?" Wolfs en Eva kijken allebei verlegen naar de grond. Zo te zien weten ze dat zelf ook niet precies. Als ik bij hun komen wonen, dan ga ik ze koppelen, ze zijn verliefd op elkaar, dat zie je zo! "Ik zal tegen Silvia zeggen dat we hier wel klaar zijn, dan kunnen we naar huis." Zegt Wolfs en hij loopt de kamer uit. "Britt, jij hebt nu een heleboel te verwerken. En dat moet je zelf doen, maar als er iets is waar ik je mee kan helpen of als je ergens over wilt praten dan mag dat altijd. En dat gevoel, die beelden die je nu hebt, dat slijt. Het wordt eerst erger, maar daarna slijt het. Het gaat niet helemaal weg, maar dat slijt. Geloof me." Zegt Eva. Ligt het nou aan mij of heeft ze me net verteld dat ze ook is verkracht. Ik weet het niet en besluit het te vragen. "Eva, ben jij ook....eeeh." "Ja." Zegt ze. Ik weet niet wat ik moet zeggen, maar gelukkig komt Wolfs precies op het juiste moment binnen. Hij duwt een rolstoel voor zich uit. Ik sta voorzichtig op en Wolfs rijdt de rolstoel naar me toe. "Ik loop liever." Zeg ik. "Is goed." Zegt Wolfs en hij laat de rolstoel staan. Hij geeft me een arm aan de ene kant en Eva aan de andere en zo lopen we langzaam en voorzichtig richting de uitgang. Naar huis.