GECE'nin KABUSU

GK-4- ACİZ KARAKTER

Medya - Skillet - Not Gonna Die

---------------------------------------

Vücudum uyuşmaya başladığında gözlerimi kapatıp dünün yorgunluğunu atmak üzere uyumaya çalıştım.

Göz kapaklarım daha fazla ışığa dayanamayıp, uyanmama neden olan güneş ışığına teslim olup aralandı. Elimi sehpanın üzerine atıp uyuşuk bir şekilde telefonumdan saate baktım.

16:31.

Bu kadar uyumam bir mucize gibiydi. Ama yine de kendimi halsiz hissediyordum. Uyuşuk bir şekilde koltuktan doğrulup, sırtımı arkaya yaslayıp etrafımı izlemeye başladım.

Hep aynı senaryo. Sadece tek fark vardı. Aldığım uyuşturucu gün ortasındaysa gece ilaç alarak uyku, gün ortasında alamazsam yoksunluk krizini yaşamamak adına gece mutlaka almam gereken uyuşturucu sonucu uyku...

Hayatım monotonlukta çığır açmışçasına bana göz kırpıyordu. Sadece son iki günüm benim için farklı denebilecek şeyler yaşadım. Doruk, Egemen, Eren ve Yiğit...

Yiğit... Abim gibi cennet kokan Yiğit...

Acaba hala aşağıdalar mıydı? Bana ne ki aşağıda olsalar bile ona bakacak yüz mü kaldı bende. Kim bilir çocuk benim hakkımda neler düşünmüştür? Ama benim elimde olan bir şey değildi...

Hepsini deli gibi özlemiştim. Abimi bana hatırlacak o parfümünün kokusu. Belki onun sıcaklığını hissedebilirim diye Yiğit'e daha sıkı sarılmıştım. Ama yanlış anladılar, gerçi kim olsa yanlış anlardı. Hiç tanımadığım birinde abimin sıcaklığını aramak benim aptallığımdı.

Sol gözümden inen gözyaşım, her şeye kafa tutar gibi yanağımda kendi yolunu tutup, süzüle süzüle indi. Kazağımın kolu ile yanağımı hışımla sildim. Aşacaktım her şeyi, herkese inat. Annemin dediği gibi ben güçlü bir kızdım, yeter ki isteyeyim. Ah kimi kandırıyorum. Bir baltaya sap olamayacak kadar beceriksizin tekiyim. Ölmeyi beceremeyen biri nasıl olurda yalnız başına aşar ki her şeyi. Bazen öyle özenirdim ki kitap karakterlerine, her şeye inat dimdik ayakta kalabilen genç kızlara, keşke sadece bir kitap karateri olsaymışım diyordum. Ama eminim bir kitap karakteri bile olsam en aciz karakter ben olurdum.

Sadece mutluluk istedim, çok mu büyük bir şeydi? Tanrının sizden nefret ettiğini düşündüğünüz oldu mu hiç. Size yemin ederim her saniyem böyle düşünmekle geçiyor. Sanki başıma gelen her şeyin beni yıkmasından daha fazla tatmin oluyor. O kadar aptalım ki ölümü bu kadar hak ederken hiç bir şey yapmıyorum. Biraz mazoşistçe ama beni yıpratan acılarımla daha fazla nereye kadar dayanabileceğimi merak ettiğim için intihar etmiyorum. Ya da sadece intihar etmeyecek kadar gücümün olduğunu göstermek adına da öldürmüyorum kendimi, belki de kendimi kandırıyorumdur, kim bilir.

Ölüm meleği ile her dakika randevum var. Hayatım bombok olmuş, karşımda bacak bacak üstüne atmış, beni eziklermişcesine sırıtıyor. Dayanamazsın diyor, en öldürücü sesiyle. Kendini kandırıyorsun, önünde sonunda beni seçeceksin. Bu fısıltılarını kafamdan kovmak adına ayağa kalktım. Belki hayatın karşısında dik duramayıp boynumun bükülmesine izin verdim ama ölümün karşısında dik duracağım, beni ne kadar çok istediğini umursamadan, gerekirse hayatımdan herkesi çıkarır delirme eşiğine gelsem bile ölmeyeceğim, söz verdim kendime.

Odama girip dünden kalan elbiselerimi üstümden çıkarıp, temiz olanları geçirdim üstüme.
Banyoya girip kirli elbiselerimi bir kenara fırlattım. Lavabonun önüne geçtim. Aynaya baktığımda çöktüğümü gördüm. Hiç kimsenin beni böyle görmesini istemedim. Tamamen bitmiş halde... Kendimi tanıyamadım. Ne oldu bana? Bu kadar yıpranmam normal miydi, yoksa ben mi abartıyordum. Lanet olsun ki konuşup, dertleşeceğim kimse kalmadı etrafımda. Kendi kendime konuşup, sorularımla beynimi bir gün yanma eşiğine getiririm herhalde. Elimi yüzümü yıkayıp, saçımı gelişigüzel topladım.