Saved (TUV)

Chapter 3: The Escape

Napangisi na naman ito ng makita niyang bumagsak ako sahig. But hell No! I am not gonna give him the satisfaction he wanted to get. I kicked his face using my free foot. Lumuwang ang hawak nito sa akin. i grabbed the chance to reached for the door. Nang mabuksan ko ito ay agad akong lumabas at pabalyang isinara ang pinto and luckily, naipit yung braso niya dahil pilit niya akong inaabot. He screamed at the top of his lungs. I even heard him cuss. I smiled triumphantly. Ito ang unang beses na ngumiti ako sa araw nato despite all the bad lucks na nagyayari. I let out a heavy sigh. Kailangan k ng makaalis sa lugar na ito.

May kalakihan ang yate and in all fairness, maganda at elegante ang pagkakagawa nito. Hindi halatang demonyo ang may-ari nito. The yacht smells a million worth. Ipinilig ko ang aking ulo, dismissing the thoughts. This isn't the right time to talk about luxuries.

Maraming pasikot-sikot ang lugar at kailangan ko ng matinding pag-iingat. Who knows? Baka may kasamahan pa ang demonyo. Pero parang malabo din kasi wala naman akong naririnig na mga ingay. Ay basta! Dapat makatakas na ako sa impyernong lugar na ito.

Lakad-takbo ang ginagawa ko. kailangan ko na talagang makaalis sa lugar nato. And thanks God! Nasa may bandang likod na ako ng yate. Inilibot ko nang aking paninigin and hoping against hope na may makita sana akong bagay na makaligtas sa akin. At kung sinuswerte ka nga naman, I saw a life jacket from a corner. I muttered a thanks to God above. He must have heard my prayers. Dali-dali kong sinuot ang life jacket sa aking katawan. Sumampa ako sa railings ng yate at inihanda ang sarili sa paglusong sa dagat. I scanned the whole place. Madilim. Sobrang dilim at hindi pamilyar sa akin kung saan mang panig ng mundo naroroon ako.

Pilit kong inaaninag ang lugar gamit ang liwanag mula sa yate na aking kinalalagyan. At kung hindi ako nagkakamali ay may isla na hindi masyadong malayo sa aking kinaroroonan. Unti-unti akong nabuhayan ng pag-asa.

I somehow felt relief. Ngunit natatakot parin ako sa mga posibleng mangyari sa akin pag lumusong ako sa dagat. Maraming kahila-hilakbot na pangyayari ang aking naiisip. Paano kung kainin ako ng pating? Paano kung may syokoy at dalhin ako sa lugar nila? Edi mababawasan ng dyosa dito sa mudong ibabaw? Ay tanga! Nakabaliw ito! Para na akong baliw!

Marami pang "paano" ang naiisip ko pero isa lang ang sigurado ako. Mas mabuti pang malapa nalang ako ng pating kaysa mababoy ng demonyong yun.

"Bahala na!"

i am not the religious type of person but all I want to do right now is to pray and ask God for a miracle. Actually, that's what I'm doing right now. Pag ako talaga makauwi ng buhay, magpapamisa talaga ako. Magsisimba na talaga ako kahit ara-arawin ko pa. Oo! Araw-araw! Gagawin ko yun. Yun ay kung mabubuhay pa ako.

"You can do it Cam! Para saan pa't naging champion ka sa swimming way back in high school kung hindi mo rin naman mapakikinabangan?" Pagkakausap ko sa sarili ko. Para na akong tanga. Ah basta kaya ko to!

I muttered a silent prayer. Tintawag ko na ang lahat ng santo na alam ko. Nanginginig na din ako dahil sa dapyos ng panggabing hangin sa aking katawan.

"Kaya ko to!" I cheered myself.

Pagkaraan ng ilang sandali ay narinig ko ang boses ng demonyo. As if on cue, I jump off the water. Thanks God, I'm wearing a life jacket, dahil hindi ko kakayaning languyin ang islang yun.

Langoy lang ako ng langoy. Hindi alintana ang lamig na nanunuot sa aking katawan. As of now, I really feel numb. Namanhid na ata ang aking kalamnan dahil sa lamig. Hindi ko na pinansin ang takot at pangamba na bumalot sa akin. Isa lang ang gusto kung mangyari ngayon, iyon ay makaligtas.

After a few hours of being on the water, I silently reached the said island. May mumunting liwanag akong naaninag mula sa isang bahay.

Saglit akong napaupo sa buhanginan dahil sa matinding pagod. I extremely felt exhausted right now. Patang-pata na ang aking katawan. Pero hindi! kailangan kong makahingi ng tulong.

i forced myself to stand up even if my legs are shaking. i composed myself for awhile. Inhale. Exhale. Inhale. Exhale. Paulit-ulit lang. Matapos kung ibalik sa normal sa paghinga ang aking sarili ay unti-unti akong naglakad patungo sa isang bahay.

Ngunit tila ba'y napakalayo ng bahay sa aking kinaroroonan gayong hindi naman masyadong malayo ito sa dalampasigan. It's like I'm walking endlessly. Pagod na pagod na talaga ako. Idagdag pang I haven't eaten anything since the abduction happened.

After and endless walk, narating ko din ang pintuan. I let out a sigh f relief. Sa wakas! Sana naman ay Good Samaritan ang nagmamay-ari ng bahay na ito.

Sa nanginginig na kamay ay kinatok ko ang pinto. Loud enough to be heard by someone inside the house. After three consecutive knock, the door swung open. And there he stood an exact definition of a demi-god. Npatingala ako sa dito and looked straight into his eyes. Those set of dark penetration eyes. Ang kanyang mga mata na animo'y may parang may magnet na nag-uudyok sa akin na lumapit. But Before I could step in, my surroundings went black. The last thing I could remember was that a pair of strong arms were wrapped around my unconscious body, refraining me from falling down. Then complete oblivion engulfed my senses.