GEÇMİŞİN TOZU

" Bıktım Artık "

Yine ben.Evet biliyorum geciktim ve bir önceki bölüme +15 vote gelmeden yeni bölüm gelmeyecek demiştim.Yanlış söylemişim.Hikayemi okumanız yeterli.Aslında beğenseniz de güzel olur da.Neyse işte yeni bölüm.İyi okumalar.

Multimedia=Berk

***
"Bulut"

"Neredesin?"

Arkamdan gelen adım sesiyle hızla arkamı döndüm.Karanlıkta kim olduğunu seçemediğim kişi üzerime doğru geliyordu.Kalp atışlarım kontrolden çıkarken bir kaç adım geriledim.

"Kimsin?"

Cevap vermedi.Üzerime doğru gelmeye devam etti.Sonunda yüzünü yavaş yavaş seçmeye başladım. Ama...ama...bu...benim...Eğer o bense ben kimim?

Adımlarım geriye doğru giderken sonunda arkamı dönüp koşmaya başlayacaktım ki gördüğüm başka bir tanıdık yüz durmama neden oldu. Kalbim artık çok daha hızlı atıyordu. Nefes almakta zorlanıyordum ve ayaklarım beni daha fazla taşıyabilecekmiş gibi durmuyordu. Bulut üzerime gelirken ben olduğum yerde duruyordum.Sonunda Bulut konuştu.

"Buradayım Meril.Karşında."

Bana bakarak söylemişti.İyi de ben Meril değildim.Üstelik Meril de kim?
Boğazımdaki acıyı görmezden gelerek konuştum.

"Ben...Meril...değilim..."

Kaşları çatıldı ve durdu. Bakışları arkama odaklandı.Sanki mümkünmüş gibi kaşları daha da çatıldı.İşaret parmağıyla arkamı gösterdi.Arkamı döndüğümde benim kopyam olan kızı gösterdiğini gördüm.

"Sen kimsin?"

Bakışları tekrar bana döndü.

"Sen Meril değilsen kimsin?"

Sessizce yutkundum.Haklıydı kimdim ben?

Aniden gözümü açarak yatakta doğruldum.Neyse ki rüyaymış.Her tarafım sırılsıklamdı.Nerede olduğumu anlamak için etrafıma bakındım.Hastahane...Başımı tekrar terden sırılsıklam olan yastığa koydum ve artık alışık olduğum tavanı izlemeye başladım.Neydi o rüya öyle?Meril kimdi? Off.Saçma bir rüya işte.Aklıma Mert geldiğinde sol gözümden bir damla yaş akmıştı.Bıktım artık...Her şeyden... Hastahanelerden,koluma takılan aptal serumdan,şu üzerimdeki önlükten , hastalığımdan, her uyandığımda toz pembe yıldızlarla kaplı tavan -odamın tavanı - yerine şu beyaz tavanla bakışmaktan bıktım... Ve son olarak da tüm bunlara sebep olan Mert'ten... Yoruldum artık.Ben zaten bir buçuk sene çektim tüm bunları... Neden tekrar geldi ki? Neden aynı şeyleri yaşatıyor bana. O da bıkmadı mı artık tek bir kişiye takılı kalmaktan? Ben bıktım... hem de çok... Tükendim... Yoruldum...Kapının açılmasıyla düşüncelerimden kurtuldum. Gözlerimi kapattım.Uyandığımı bilsinler istemiyordum.Çünkü doktor gelip tedaviye başlamamı söyleyecek yine.Buradan kaçmalıyım.Kapı kapandıktan sonra adım sesleri yatağa doğru yaklaştı.

"Of kanka ya sen burada mis gibi uyu ben gecenin üçünden beri uyanık kalayım. Adalet mi bu?"

Berk.Berk bana yardım ederdi.Hemen gözlerimi açıp bakışlarımı Berk'e çevirdim. Gözleri parladı ve beni parmağıyla gösterdi.

"Uyandın.İşte adalet!"

Eliyle zafer işareti yaparak sırıttı. Ben de gözlerimi devirerek gülümsedim. Berk tam bir uykucuydu.

"Berk senden bir şey isteyeceğim."

Hemen duruşunu düzeltti ve asker selamı verdi.

"İsteğiniz benim için bir uyku... ayy emirdir efendim."