2. Bölüm
Çünkü yalnız değildi.. Yanında biri daha vardı. Ama herhangi biri de değildi. Blair,yani herşeyimi paylaştığım,kimse yokken yanımda olan,omzunda ağladığım,tek dostum Blair... Onları öyle görünce nefesim kesildi.Kalbim binlerce parçaya ayrıldı ve her bir parça içimde bir yerlere saplandı sanki.O kadar keskin bir acıydı ki…
Gitmek istedim,Blair’ın yanına gidip ona sert bir tokat yapıştırmak istedim. Ama yapamadım. Kımıldayamadım bile.Çivilenmiş gibi olduğum yerde kaldım.
Ben yaşlı gözlerle onları izlerken Anthony kolunu Blair’ın omzuna attı ve onu uzun uzun öptü. Daha fazla kaldıramadım ve koşarak çıktım okuldan. Ağlıyordum,hiç durmadan ağlıyordum.En güvendiğim bana ihanet etmişti. Hem de hayatta değer verdiğim tek şeyi çalmıştı benden.Aşkımı çalmıştı,yaşama sebebimi yok etmişti,nefesimi kesmişti… Bunların yanında en yakın arkadaşımı da kaybetmiştim.O benim 10 yaşımdan beri yanımdaydı ve tek arkadaşımdı.Kimseyle kolay kolay arkadaş olamazdım ben. Ama Blair farklıydı.
Koşarken herkes bana bakıyordu. Onların yerinde olsam ben de bakardım diye düşündüm. Büyük ihtimalle deli olduğumu ve hastahaneden kaçtığımı düşünmüşlerdir. Ama bu umrumda bile değildi.Tek düşündüğüm Anthony ve Blair’dı.
Nereye gittiğimi ve ne kadar koştuğumu bilmiyorum ama durup baktığımda güneş batmak üzereydi. Eve gitmek istemiyordum. Genelde böyle zamanlarda Blair’a giderdim ama... Şimdi kimsem yoktu. Ben de herzaman beni rahatlatan,huzur veren yere gitmek istedim. Bana ait olan yere…Orda kimse beni rahatsız edemezdi.
10 dakikalık yolu yürüdüm. Sonunda varmıştı. Günbatımı çok güzeldi. Burayı gerçekten seviyordum. Deniz sanki üzerinde küçük elmaslar varmış gibi parlıyordu. Tabi 200 m altımda. Buradan arkama baktığımda tüm şehri görebiliyordum. Önümde ise uçsuz bucaksız deniz... En uçtaki kayaya oturdum. Denize baktım,ne kadar güzeldi.Çok masum,çok sessiz....
Gözyaşlarım aktıkça akıyor,durmuyordu. Yaşamak çok zordu. Böyle bir dünyada yaşamak istemiyordum. Onsuz bir dünyada... Onun başkasına ait olduğu bir dünyada...
Kararımı vermiştim. Ayağa kalktım... Aklımda tek bir düşünce vardı....ÖLMEK... Burası ölmek için mükemmel bir yerdi...
"Acaba ölürsem üzülür mü?" diye düşündüm. Üzülmeyeceğini biliyordum aslında.Varlığımımdan haberi bile yoktu çünkü. İleri doğru bir adım attım. Artık ölüme çok yakındım…
