3.Bölüm
Son kez onu düşündüm. İçimi acıtmıştı... Ama onsuz olmaktansa ölmek daha kolay geliyordu.
Huzura kavuşmak için önümde sadece bir adım vardı. Sadece bir adım... Hazır olduğumu hissediyordum.Tuhaf bir rahatlık vardı içimdi. Gittiğim yerde sorun olmayacaktı,acı olmayacaktı,üzüntü olmayacaktı.
Denize baktım. Deniz bana onun gözlerini hatırlatmıştı. Gözlerimin yeniden dolmasına engel olamadım. Son bir kez "Seni seviyorum Anthony!"diye bağırdım... Gözlerimi kapattım ve kollarımı açtım…
"Bunu yapmamalısın İg-" dedi biri arkamdan.Ve olduğum yerde kalakaldım. Yalnız olduğumu sanmıştım ama yanılmıştım. Arkama dönmeye korkuyordum çünkü neyle karşılaşacağımı bilmiyordum.
Konuşamıyordum. Dilim tutulmuş,bacaklarım kilitlenmişti... Tekrar konuşmaya başladı. "Sakin ol İg,ayağının kaymasını istemeyiz değil mi?" dedi.
Bu ukala ses karşısında dayanamadım ve "Sen de kimsin? Ne sanıyorsun kendini?"dedim... Hala arkam dönüktü. O da gayet yüzsüz bir şekilde "Sana yardım edebilirim."dedi. Sorularıma cevap vermemişti aslında ama sanki bu üç kelimede çok daha fazla sorunun cevabı vardı.Ya da ben fazla film seyrediyordum ve her olayın altında birşeyler arıyordum. Ama hayır, bu normal değildi.
Çok sinir bozucu olsa da aslında sesi çok sevecen geliyordu. Ona fazla kızamayacağımı hissediyordum.
"Bana yardım edemezsin." dedim fısıltı gibi bir sesle...
"Neden? Ölmek çözüm mü sence? Sen ölünce Anthony gerzeği Blair’a kalacak ama!" dedi... Bu durumda bile şaka yapabiliyordu. Elimde olmadan -birkaç saniye de olsa- gülümsedim. Sonra birden.... Sinirle ve şaşkınlıkla arkama dönmeye çalıştım ve..
"Sen beni nerden tanıy-...." diyordum kii,dengemi kaybedittim.Düşüyordum...
Son anda birinin benim belimi tuttuğunu ve sıkıca kavradığını hissettim. Derin derin nefes almaya başladım. Gerçekten bu çok korkunçtu. Sonunda beni geri çekti ve uçurumun kenarından uzaklaştırdı.Yüzünü görmüştüm ve incelemekten kendimi alamadım…
