ตอนที่สี่สิบเก้า ความหวังสุดท้าย
เอ็ดเวิร์ดเหมือนเป็นแพทริคหมายเลขสอง ที่แอบขัดหวะเขากับเธอในบางครั้ง แต่ว่ายังไงเอ็ดก็คือลูกของเขา คือส่วนหนึ่งของตัวเขาที่เกิดจากคนที่เขารัก เดรโกมองดูเฮอร์ไมโอนีพยายามกล่อมให้เด็กน้อยจนหลับพริ้งในอ้อมกอด หญิงสาววางทารกน้อยนอนบนเตียงเล็กที่อยู่ข้างเตียงเธอ เดรโกตามมาติดๆ แม้ว่าร่างหญิงสาวจะล้มลงบนเตียงใหญ่ เขาก็ลงไปนอนตาม
"ทำไมให้เขาไม่ใช้นามสกุลของเราล่ะ"
"อะไร?"
"ก็ฉันอยากให้เธอกับลูกเป็นของฉันนะ ถ้าเขาใช้นามสกุลมัลฟอย เขาจะมีทุกอย่างพร้อม และเติบโตในฐานะผู้วิเศษที่ไม่มีใครกล้าหือ"
"ไม่" เฮอร์ไมโอนีแย้ง "ถ้าแบบนั้น เอ็ดเวิร์ดจะต้องโดนหาเรื่องแน่ อีกอย่างคนที่นายจะเลือก ก็มีได้แค่คนเดียว นายลืมไปแล้วรึไงว่าตระกูลนายไม่ต้องการสายเลือดแปดเปื้อน"
"เฮอร์มี่ที่รัก"
"ฉันจะทำทุกวิถีทางปกป้องเขา จะพาเขาไปเรียนโบบาตงซ์ ที่นั่นคงดูแลเขาได้" หญิงสาวกล่าวหนักแน่น "เขาจะปลอดภัย"
"ฉันปกป้องดูแลเธอและลูกได้"
"แล้วทำไมตอนนั้น เธอมัวทำอะไรอยู่" เฮอร์ไมโอนีหลับตาก่อนกลับจ้องอีกฝ่ายตรงๆ
"เฮอร์มี่ได้โปรด ให้โอกาสฉันอีกครั้งนะ"
"จะให้ฉันเชื่อใจ..." เธอเสียงอ่อนลง ก่อนกลับมาดังด้วยความสั่นเครือ หยดน้ำใสๆ ร่วงผล็อยไม่หยุด "ทั้งที่เธอกลัวการมีลูกอย่างนั้นเหรอ ทั้งที่เธอไม่รู้ว่าจะจัดการปัญหายังไงเนี่ยะนะ"
"ไม่นะ เฮอร์ไมโอนี" ดวงตาสีเทาเบิกกว้างด้วยความกลัว น้ำตาไหล "ขอร้อง ฉันทำอะไรก็ได้ทั้งนั้น ถ้าหากว่านั่นทำให้ฉันไม่ต้องเสียเธอกับลูกไป"
"เดรโก" เธอสูดลมหายใจลึกๆ ก่อนที่จะระบายออกมา "ฉันม่ได้ไม่อยากอยู่กับเธอนะ แล้วฉันก็หวังลึกๆ ว่าเอ็ดเวิร์ดจะเติบโตมามีความสุข ไม่ว่าเขาจะไปอยู่ที่ไหน แต่ว่าที่แน่ๆ มัลฟอย ไม่ใช่ที่ของเขา ถึงนายจะปฏิเสธวิถีแบบสายเลือดบริสุทธิ์ที่พ่อแม่คาดหวัง แต่พ่อแม่นายน่ะ...."
VOUS LISEZ
Fanfiction Dramione: Dark side of the Dragon
Fanfictionอารัมภบท หลังจากสงครามฮอกวอร์ทเล็กน้อย ทั้งเฮอร์ไมโอนี และเดรโก และทุกคนต่างพยายามอย่างหนักเพื่อฟื้นฟูสภาพสิ่งรอบตัวที่เกิดจากสงคราม และเรื่องราวดำมืดของเดรโกก็เริ่มทำให้เขากลัวและสับสน ในขณะที่เฮอร์ไมโอนียังมองเห็นว่า เดรโกยังเป็นคนที่ยากจะเข้าใจ...